Litquake – Between the bridges

Photos: Olga K.



Όσο και αν έχω προσπαθήσει να μισήσω αυτή την πόλη (για πολλούς και διάφορους λόγους) δεν τα έχω καταφέρει κι αυτό γιατί εκεί που πάει να χαλάσει η μαγιά όλο και κάτι υπέροχο συμβαίνει και μου αποκαθιστά την εικόνα που έχω για αυτήν. Ένα από αυτά τα περίεργα και ενδιαφέροντα events που με καθήλωσαν ένα Σαββατοκύριακο στην πόλη ήταν το Litquake, μια βραδιά αφιερωμένη σε μουσικούς που μένουν στην ευρύτερη περιοχή του Σαν Φρανσίσκο και την λογοτεχνία που έχει επηρεάσει τη μουσική τους. Γιατί ως γνωστόν, λογοτεχνία και μουσική βάδιζαν πάντα χεράκι-χεράκι στο δρόμο της δημιουργικότητας.

Κάθε καλλιτέχνης μας παρουσίαζε πρώτα ένα απόσπασμα από κάποιο βιβλίο που τον είχε εμπνεύσει και μετά μας τραγουδούσε/έπαιζε το σχετικό κομμάτι που έγραψε υπό την επήρειά του. Όλα αυτά υπό το αυστηρό βλέμμα του παρουσιαστή extraordinaire και πρώην αρχισυντάκτη του Rolling Stone Ben Fong-Torres, που πολλοί μπορεί να θυμάστε από την ταινία "Almost Famous" ως τον τυπά που έπρηζε τον Cameron Crowe να του στείλει το άρθρο για τους Allman Brothers. Κάπως έτσι λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την Jill Tracy (την οποία είχα πετύχει ως support στη Nina Hagen όταν είχα πρωτοέρθει Σαν Φρανσίσκο και με είχε εντυπωσιάσει με το γκόθικ/καμπαρέ στιλ της) να μας εξηγεί πως μια βραδιά που δούλευε σε ένα μπαρ πήρε ένα βιβλίο που κάποιος είχε αφήσει πίσω του (καλά κι αυτός ο ευλογημένος πήγε στο μπαρ για να διαβάσει;) που πραγματευόταν την νυχτερινή ζωή στη Νέα Υόρκη, κι έτσι έγραψε το "Evil night together", που έγινε μετέπειτα γνωστό μέσα από την τηλεοπτική σειρά "NCIS".



Ο Mark Eitzel των American Music Club δεν θυμάμαι ποιο βιβλίο διάβασε, θυμάμαι όμως το κομμάτι που έπαιξε ("Last Harbour"), ένα από τα πιο αισθαντικά κομμάτια της βραδιάς. Ο Dan Hicks (πάλαι ποτέ ντράμερ των Charlatans) μας διάβασε ένα απόσπασμα από το "Ο Φύλακας στη σίκαλη" του J.D Salinger (κορυφαίο βιβλίο - αν δεν το έχετε διαβάσει σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα!) και μας τραγούδησε το "The laughing song", ένα κομμάτι για ένα τύπο που -σαν τον ήρωα του Salinger- βλέπει τα πράγματα μέσα από το δικό του μοναδικό φίλτρο. Ο πολύ ιδιαίτερος Chuck Prophet μας απήγγειλε ένα ποίημα του Keats -το όνομα του οποίου μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή- και αφού δανείστηκε την κιθάρα του Hicks μας τραγούδησε το πιο αστείο κομμάτι που έχω ακούσει ποτέ! Ο Dan "The Automator" Nakamura καλά θα κάνει να μείνει στα μουσικά, γιατί ψευδός και ανάγνωση δεν πάει (τα κόκαλα του D.H Lawrence θα τρίζουν στον τάφο του). Ο Ray Manzarek άρτι αφιχθείς εξ Μπέβερλι Χιλς στη Νάπα μας έπαιξε μια σύντομη εκδοχή του "Riders on the storm", τα έχωσε όσο δεν πήγαινε άλλο στον Bush, για να κλείσει τέλος με το χίπικο motto "Make Love, Not War…" (τίποτα καινούργιο;).

Για το τέλος υποτίθεται ότι μας κράτησαν το μεγάλο όνομα, τον Lars Ulrich των Metallica δηλαδή, κάτι που με ενόχλησε ιδιαίτερα όχι μόνο γιατί το πήρε τελείως στην πλάκα μασώντας τσίχλα καθόλη τη διάρκεια της απαγγελίας του, αλλά γιατί εμμέσως (πλην σαφώς) έκανε διαφήμιση στον πατέρα του, αφού το κείμενο που διάβασε δεν ήταν τίποτε άλλο από την τελευταία ποιητική συλλογή του πατέρα του στα Δανέζικα (έλεος δηλαδή!), άσε που δεν έπαιξε καμιά μεταλιά να γουστάρουμε. Enter Sandman (αλλά από την πίσω πόρτα...)