Current 93

Σαν όνειρο πέρασε από τα μέρη μας ο David Tibet και η πολυπληθής παρέα του για δύο εμφανίσεις. Όνειρο ήταν για τους οπαδούς του να τον δουν μια φορά ζωντανά στην Αθήνα, και όταν το όνειρο αυτό έγινε πραγματικότητα, μέσα σε ένα άλλο όνειρο τυλιχτήκαμε για περισσότερες από δύο ώρες. Οι πληροφορίες από την εμφάνιση της Πέμπτης ήταν ότι επρόκειτο για μια συναυλία που έρχεται από αλλούτερες καταστάσεις του μυαλού, και δεν περιμέναμε τίποτε λιγότερο ή διαφορετικό για τη δεύτερη βραδιά.

Για να μιλήσουμε για την περίπτωση του David Tibet και των Current 93 θα χρειαζόμασταν πολύ χώρο, απλά να πω ότι πάντοτε θαύμαζα αυτόν τον άνθρωπο για το ότι έκανε πάντα αυτό που ήθελε και κατάφερε να συσπειρώσει γύρω έναν ιδιαίτερα φανατικό πυρήνα ακροατών, πολλοί απ’ τους οποίους προέρχονται από μια εποχή που ηχογραφούσε δίσκους που βασικά δεν ακούγονται! Τα τελευταία χρόνια βέβαια, οι δουλειές του είναι η μία καλύτερη από την άλλη και καλά θα κάνατε να αναζητήσετε ορισμένες απ’ αυτές, και υπάρχουν δεκάδες από δαύτες – όντας πολυγραφότατος γαρ. Το νέο του άλμπουμ “Back Ships Ate The Sky” είναι σαφώς μέσα σ’ αυτές, και σίγουρα θα το κάνατε αν το είχατε ακούσει να εκτελείται ζωντανά εκείνο το βράδυ, ακόμη κι αν έλειπαν οι φιλοξενούμενοι βοκαλίστες του δίσκου Bonnie Prince Billy (Will Oldham δηλαδή), Antony (ο οποίος μιας και τόφερε η κουβέντα είναι ανακάλυψη του Tibet), Clodagh Simmons, Cosey Fanni Tutti και Shirley Collins (από τις μεγάλες αγάπες του Tibet).

Στην Αθήνα έφτασε με πολλούς από τους συνεργάτες του, κάποιοι αποτέλεσαν και τα support ονόματα, πριν τον συνοδεύσουν επί σκηνής (οι Current 93 αριθμούσαν εννέα άτομα όταν έφτασε η ώρα να παίξουν). Την πρώτη ημέρα ήταν η Maja Elliott και ο Ben Chasny των Six Organs Of Admittance, τη δεύτερη, που παρακολουθήσαμε εμείς, ο Simon Finn και ο/η Baby Dee. Ο Simon Finn είναι ένας φολκ τραγουδοποιός που είχε βγάλει ένα ξεχασμένο ψυχεδελο-φολκ αριστούργημα το 1970, το “Pass The Distance”, που επανέκδοσε ο Tibet πρόσφατα στην εταιρία του Durtro, ενώ πέρυσι έβγαλε ένα ακόμη άλμπουμ, το “Magic Moments”, μετά από 25 χρόνια! Μόνος με μια κιθάρα, ήταν μοναδικά προσωπικός και μας άφησε άναυδους με το εκφραστικό σκοτεινό ύφος του, που μου θύμισε το στυλ διαμαρτυρίας του Patrik Fitzgerald. Έκλεισε με το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει, το “Jerusalem”, μέσα σε ερμηνευτικό παροξυσμό!

Ο/η Baby Dee είναι ένα εξωτικό πλάσμα ακαθόριστου φύλου, που πλησιάζει ελαφρώς το στυλ του Antony. Έπαιξε άρπα (ένα πάντοτε μαγευτικό όργανο να ακούς, επάνω στο οποίο έχει κάνει κλασικές σπουδές), πιάνο και αργότερα ακορντεόν, και παρουσίασε συνθέσεις από τους εξαφανισμένους εδώ και καιρό δύο δίσκους της. Γοητευτικά εκκεντρική, είχε κάτι ιδιαίτερο η δουλειά της, εξάλλου δεν θα ήταν μέρος της αυλής του Tibet αν δεν τηρούσε όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις!br>
Οι Current 93 έπαιξαν ένα χορταστικό σετ που πρέπει να διήρκησε γύρω στις 2 ώρες (δεν κρατήσαμε και ρολόι!), διαφορετικό τις δύο ημέρες. Ξεκίνησαν με το “Judas As Black Moth”, τελείωσαν μετά από τέσσερα αν δεν κάνω λάθος encore με κάτι από το “Soft Black Stars” (ο κόσμος απλά δεν εννοούσε να αφήσει τον Tibet να φύγει, κι εκείνος ξεπλήρωνε την αγάπη του κόσμου με περισσότερη μουσική), και ασφαλώς έπαιξαν πολύ μεγάλο μέρος του πρόσφατου “Black Ships Ate The Sky”. Το φοβερό ήταν το πώς χτιζόταν ο ήχος του συνόλου, με αδρές πινελιές από τρεις κιθάρες (μαζί με τους Ben Chasny και Simon Finn ήταν ο Matt Sweeny, γνωστός μας από τους Chavez, Zwan και το άλμπουμ “Superwolf” που έβγαλε παρέα με τον Will Oldham), πιάνο, δύο βιολιά, βιολοντσέλο και ακορντεόν, συνθέτοντας ένα υποβλητικό μετακλασικό μουσικό οικοδόμημα. Μπροστά σε όλα αυτά, ένας ξυπόλυτος Tibet που με το γνωστό στους ακροατές του ύφος απαγγελίας αγωνιούσε για την έλευση του Αντίχριστου και τη Δεύτερη Παρουσία του Ιησού. Η Αποκαλυπτική θεματολογία ίσως και να είχε μικρή σημασία εκείνη τη βραδιά, όταν είχες μπροστά σου τον Tibet να κινείται σαν λιοντάρι στο κλουβί του και την πανέμορφη μουσική του να γεμίζει όλες τις αισθήσεις σου. Ίσως πάλι να είχε όλη τη σημασία του κόσμου, γιατί στο κάτω κάτω, αυτό είναι το σύμπαν των Current 93 και οφείλεις να το δεχτείς ως έχει.

Αυτό και έκαναν όσοι βρέθηκαν στο συμπαθητικό μικρό θέατρο που τους φιλοξένησε, και γι’ αυτό έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Σταθήκαμε τυχεροί που είδαμε έστω και μια φορά αυτό το σύνολο, γιατί ποιος ξέρει αν και πότε θα αποφασίσει να δώσει πάλι συναυλίες το ελαφρώς καμένο αυτό αγόρι…

Τέλος μια μικρή παρατήρηση: δεν θα έπρεπε επάνω στο εισιτήριο της συναυλίας να αναγράφεται η διεύθυνση του θεάτρου – πώς στο καλό να ξέρουμε ότι βρίσκεται, δεν είμαστε και οι πιο θεατρόφιλοι αυτής της πόλης… - καθώς και η ώρα έναρξης; Λέω εγώ τώρα…