Cake

Δυο πράγματα είναι σίγουρα με τους Cake, ότι εξαιτίας τους, είδαμε επιτέλους τόσο πολύ κόσμο και τόσες άγνωστες φάτσες σε συναυλία, αλλά και ότι ακόμα και για τους μη φανατικούς ήταν ένα πολύ κεφάτο ξεκίνημα Σαββατοκύριακου.



Μετά το αχαρακτήριστο (με τη κυριολεκτική έννοια της λέξης) support, οι Cake ξεκίνησαν δυναμικά με το ‘’Love you madly’’ για να συνεχίσουν με το ‘’Sheep Go To Heaven’’. Η φωνή του John McCrea, ακουγόταν καθαρότατη, όπως και ο ήχος, στο σύνολο του. Στο ‘’Frank Sinatra’’, η mellodica ξεχωρίζε, μαζί με το βουκολικό backround με τα βουνά και τα λαγκαδιά, ενώ στο ‘’Wheels’’ ο Vince DiFiore, ο τρομπετίστας, έκανε την διάφορα, ως αφανής ήρωας.



Το ‘’Comfort Eagle’’ ήταν ελαφρώς πιο γρήγορο από το κανονικό, και με λιγότερο πανικό από τον αναμενόμενο, ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από το ‘’ Perhaps, Perhaps, Perhaps’’. Συνέχισαν με τα ‘’Μy Guitar’’, ‘’Jesus Wrote A Blank Check’’, ένα country πέρασμα, και ύστερα το ‘’Νο phone’’, κατά το οποίο ο John McCrea έκανε ανάλυση για την θέση των γυναικών και των ανδρών, χώρισε το κοινό ανάλογα με το φύλλο τους, και έκανε άπαντες να τραγουδήσουν.



Μετά το ‘’Never there’’ και ενώ μια ντισκομπάλα κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας, έφυγαν και ξαναγύρισαν χωρίς πολλά παρακάλια. Μας χάρισαν μερικές στιγμές ηρεμίας, όπως το εξαιρετικό ‘’Μexico’’ και το ‘’Shadow Stubbing’’, ενώ μας εξήγησε ότι παίζουν χωρίς playlist. Στο ‘’Short skirt, Long Jacket’’ το κοινό συνέχισε το τραγούδι και μετά το φινάλε, και τους ανάγκασε να ξαναπαίξουν το κομμάτι. Ο John McCrea με την ακουστική κιθάρα του, μας εκμυστηρεύτηκε ότι η ελπίδα έχει πεθάνει, αλλά παρολαυτα μας τραγούδησε ‘’Ι will survive’’.



Εντέλει το κοινό συμμετείχε σε μια συναυλία με πολύ καλό feedback, αφού το δυνατό σημείο των Cake, και κυρίως του John McCrea, είναι το επικοινωνιακό παιχνίδι. Ενώ η πινελιά της βραδιάς, ήταν ο Frankie που μας κράτησαν για το τέλος οι ηχολήπτες του Gagarin. Με λίγη φαντασία μπορώ να προβλέψω ότι η σχέση των Cake me to ελληνικό κοινό μόλις τώρα αρχίζει!