Είχε περάσει αρκετός καιρός, για τα δικά μας δεδομένα, από την τελευταία φορά που κάναμε την εμφάνισή μας σε συναυλία. Αυτή ήταν η ημιτελής εμφάνιση των White Stripes στην Αθήνα η οποία το λιγότερο που μας άφησε ήταν μια πίκρα. Και να σκεφτείτε ότι κάποια μυστήρια δύναμη μας είχε ωθήσει στο να τους δούμε και την προηγούμενη ακριβώς βραδιά στη λατρευτή συμπρωτεύουσα, oπότε μικρό -μόνο για εμάς όμως- το κακό. Η ατυχής επιλογή να μην παρευρεθούμε εις «τας εξοχάς» της Μαλακάσας για τους Cure παρέτεινε την απουσία από τα συναυλιακά δρώμενα. Οπότε η εμφάνιση των Blues Explosion το περασμένο Σάββατο ήταν το σίγουρο χαρτί για μια ικανοποιητική επάνοδο. Αρκετά με την μετα-καλοκαιρινή εισαγωγή…
Γύρω στα 1992 που λέτε και ενώ ο κύριος Jack White είχε αρχίσει να παίζει τα πρώτα του ακόρντα στην κιθάρα του και ο Julian Casablancas ήταν σε σχολείο στην Ελβετία και άκουγε σε κασέτα το "Best of the Doors", ο John Spencer είχε ήδη δημιουργήσει το δεύτερό του group, τους Blues Explosion, και μαζί είχαν κυκλοφορήσει τα πρώτα τους LP. Με το πέρασμα των χρόνων ο ήχος τους, ένα απροσδιόριστο υβρίδιο garage, blues, rockabilly και punk, άρχισε να αποκτά ταυτότητα κάτι που φαινόταν και στις ηχογραφήσεις τους που ακολούθησαν. Οι BX’s ήταν ίσως από τα πολύ λίγα φρέσκα ονόματα που από τα μέσα των 90’s έσπειραν τους πρώτους σπόρους για να ξεπηδήσουν αργότερα ονόματα σαν τους σημερινούς stars και ταυτόχρονα προετοίμασαν μεγάλες μάζες μουσικόφιλων για να αποδεχτούν και να λατρέψουν νέα groups που ηχογραφούσαν ολιγόλεπτα -just rock n’ roll- κομμάτια με λιτή παραγωγή και απλά ακόρντα ή συγχορδίες. H ανταμοιβή για τους BX’s δεν ήταν ούτε οι πωλήσεις, ούτε η παγκόσμια αναγνώριση, αλλά η μεγάλη αποδοχή από μουσικούς σχεδόν όλων των φασμάτων και ειδών. Αποτέλεσμα, οι πολλές συμμετοχές του Spencer σε album άλλων και οι πολύ καλεσμένοι στις πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Σε αυτά προσθέστε και τη φήμη για τις εκρηκτικές live εμφανίσεις που κάνουν, κάτι το οποίο επιβεβαίωσαν τις δύο παλιότερες φορές που είχαν έρθει, αλλά και το περασμένο Σάββατο.Δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που είδαμε, αλλά αυτό μας άφησε πλήρως ικανοποιημένους. Ένα δίωρο, γεμάτο live με μπαράζ καταιγιστικών και εναλλασσόμενων riffs πότε από τον Spencer, πότε από τον Bauer, ενώ στη μέση ο drummer Simins έδινε και κρατούσε τον ρυθμό.
Η αεικίνητη φιγούρα του Spencer ξεχώριζε επί σκηνής. Οι κινήσεις του ξεσήκωναν το κοινό και το στιλ του είχε σίγουρα κάτι το γοητευτικό, αν και για αυτό ρωτήστε καλύτερα τις λίγες, αλλά πολύ υποψιασμένες θηλυκές παρουσίες που φρόντισαν να τον παρακολουθούν από κοντά.
Αρκετές στιγμές η εμφάνιση θύμιζε τους θρυλικούς πλέον Cramps και ιδιαίτερα τα φωνητικά “crescento” του frontman Lux Interior. Ο Spencer αγκάλιαζε το μικρόφωνο, λες και αυτό ήταν κάποια γυναίκα από το κοινό, στο οποίο «έφτυνε» τους ενίοτε πρόστυχους στίχους των τραγουδιών του. H φωνή του να θυμίζει εκφωνητές της Αμερικής στη δεκαετία του ’50, ενώ οι κινήσεις του συχνά πυκνά παρέπεμπαν σε έναν κύριο που οι περισσότεροι μουσικόφιλοι συνηθίζουν να αποκαλούν Bασιλιά.
Οι εξοικειωμένοι με τη δισκογραφία του group διέκριναν κομμάτια από σχεδόν όλα τα albums του group, ενώ υπήρχαν και περάσματα όπου οδηγηθήκαμε σε κλασσικά blues μονοπάτια. Την ατμόσφαιρα χαρακτήριζε η «βρωμιά» των ‘50s, η ανεμελιά των ‘60s, ο ηλεκτρισμός και η οργιάζουσα ατμόσφαιρα των ‘70s και των αρχών των ’80s…
Όσοι είστε fan των ήχων και τις ατμόσφαιρας που αναφέραμε και δεν έχετε δει τους Blues Explosion κάντε το χωρίς δεύτερη σκέψη την επόμενη φορά που θα εμφανισθούν.
Το μόνο μελανό σημείο που μπορούμε να αναφέρουμε είναι η μικρή προσέλευση κόσμου σε σχέση με την τελευταία φορά...
