Φωτογραφίες: (και αυτές από την) Κατερίνα Ζδράγκα
Οι Κυριακές δεν είναι για πολλά-πολλά. Μοιάζουν με τεμπέλικα γατιά. Σαν ξεκινήσει η μέρα, σου αρκεί ένας καφές, μια εφημερίδα κι ίσως ένας περίπατος αργότερα. Θες μια μέρα γεμάτη, αλλά ήσυχη. Μα όταν φτάσει η νύχτα της Κυριακής θες μια τελευταία τζούρα, ένεση τονωτική, για τη βδομάδα που αρχίζει. Είν’ άγραφος νόμος. Και σαν υπνωτισμένα τα βήματά σου σε πάνε σε κάποιο συνοικιακό σινεμά ή σε κάποιο μοντέρνο μούλτιπλεξ.
Αυτήν τη φορά δεν είχε σινεμά. Είχε κάτι σαν σινεμά. Τέσσερα αγόρια και δυο κορίτσια. Μια μπάντα δροσερή, μια παρέα μοναδική, μια παράσταση όλο συναίσθημα, χιούμορ και νιάτα. Ως τώρα τις σύστηναν ως Μαζί Τους Η… Στα Φωνητικά, τώρα μας συστήνονται οι ίδιες με φανερό αυτοσαρκασμό, ονομάζοντας την παράστασή τους ΜΑΖΙτους.. Ensemble. Ο λόγος για τις Ηλιάνα Τσαπατσάρη και Νατάσσα Μηνδρινού, οι οποίες ένωσαν τις δυνάμεις τους στο Οξυγόνο, σε ένα πρόγραμμα πέρα από τα συνηθισμένα. Το σχέδιο είχε ως εξής: στο μπαρ θα σέρβιραν ποτά και στη σκηνή... ταινίες! Στο video wall προβάλλονταν έτσι σκηνές από τις ταινίες για τις οποίες τραγουδούσαν η Ηλιάνα και η Νατάσσα. Οι μουσικοί, διαλεγμένοι ένας-ένας, καλοκουρδισμένοι και εντελώς εντός θέματος – ο ένας με το λευκό του φράκο, ο άλλος με ημίψηλο καπέλο – άφησαν όλοι το στίγμα τους. Το σκηνικό, λιτό και πικάντικο, θύμιζε λίγο Moulin Rouge, με ένα πιανάκι μινιατούρα στο κέντρο της σκηνής και με δυο ασπρόμαυρα μποά (μαντίλια από πούπουλα), τυλιγμένα στα μικρόφωνα.
Τα φώτα χαμήλωσαν, η προβολή (το ταξίδι) ξεκίνησε. Η Νατάσσα με ένα τραγούδι της Nancy Sinatra, το “Bang Bang” από την αγαπημένη ταινία Kill Bill, έκανε την αρχή. Με μια φωνή δροσερή και στεντόρεια, ένα μέταλλο που γέμισε τον χώρο και μαλάκωσε τις καρδιές. Ντυμένη σαν ντίβα του 1950, με ρετρό φόρεμα και μακιγιάζ, απολύτως ενσωματωμένη στο πνεύμα της παράστασης και του σκηνικού. Στο ίδιο έργο και στο ίδιο ύφος με πριν, τη σκυτάλη πήρε η Ηλιάνα, με ένα τραγούδι καληνύχτας: “Goodnight Moon’’. Η φωνή της αισθαντική και βελούδινη, ηλεκτρική όπου έπρεπε και θυμωμένη όταν χρειαζόταν, μας πήγε μέχρι τις ανθισμένες κερασιές της Ιαπωνίας, εκεί όπου η Νατάσσα συνέχισε να μιλάει για λουλούδια, με το “There Is An End” από το Broken Flowers. Και, όπως ο πρωταγωνιστής στην ταινία έψαχνε παλιές του ερωμένες, αναμενόμενο ήταν να γίνει μνεία και στον Δον Ζουάν με τις αμέτρητες ερωμένες και το τρυφερό, συγκινητικό κομμάτι του Bryan Adams, “Have You Ever Really Loved A Woman”. Οδηγίες χρήσης για επίδοξους εραστές, οδηγίες προς ναυτιλλόμενους, μέχρι να πας στην επόμενη ερωμένη! Η... επόμενη εμπειρία κατακτάται στο αμαρτωλό Moulin Rouge με το πολύ δυνατό “Roxanne” των Police, το οποίο ο Νίκος Χριστόπουλος στα τύμπανα ερμήνευσε χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, μοναδικά.
Για τη συνέχεια έχουμε μια ταινία γνωστή και στους μικρούς μας φίλους λόγω της διττής της φύσης και ως καρτούν: μιλάω για τον Ροζ Πάνθηρα και το μπριόζικο “Meglio Stasera”. Στο ίδιο καρτουνίστικο μοτίβο και το “Rendez Vous” από το γαργαλιστικό Les Triplettes De Beleville, όπου τα κορίτσια διασκέδασαν με την ψυχή τους. Η αγαπημένη κατόπιν ταινία της Νατάσσας – αλλά και πολλών ημών – το Into The Wild με τη φωνή του Eddie Veder στην αρχική του εκτέλεση να αντιλαλεί στα λευκά, άγρια, έρημα και πανέμορφα τοπία της Αλάσκας κι έπειτα μία ακόμα ταινία με θέμα το ταξίδι, τη μοναξιά: Ω Αδερφέ Πού Είσαι, σε country ρυθμούς που ξεσήκωσαν τη μπάντα και παρέσυραν τα κορίτσια σε τρελό χορό. Ένα ταξίδι μετά εσωτερικό, για να βρεις το άλλο σου μισό, ένας ύμνος στον έρωτα, από μια καταπληκτική ταινία βασισμένη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα: Hedwig And The Angry Inch, και το πολύ ιδιαίτερο “Origin Of Love” σε ένα ταίριασμα φωνών εξαιρετικό.
Ακολούθησαν ταινίες με θέμα τον έρωτα, την οδύνη, τη φιλία, την αγάπη. Ρίγη συγκίνησης στο “Uninvited” από το City of Angels, ανατριχίλα στο “Romeo And Juliet”. Η αγάπη ξεπερνά τα πάντα, ακόμη και τον θάνατο, στο “Queen Of The Night” της μαγικής Whitney Huston (από τον Σωματοφύλακα), θρυλικό το “Bad” του Michael Jackson, η παρέα να χορεύει στους ρυθμούς των Ghostbusters κι έπειτα γυμνοί να κλαίμε με τη “Σειρήνα” της Tori Amos από τις Μεγάλες Προσδοκίες, προτού υμνήσουμε τη φιλία αγκαλιασμένοι στον “Κύκλο Της Ζωής” του Elton John, από το Lion King. Μετά το διάλειμμα, η Νατάσσα a capella μας καθήλωσε με το “Llorando” και τη σπαρακτική της ερμηνεία. Και, ναι, υπήρξε αμείλικτη όταν συνέχισε με το “Un Deamor” από τα Ψηλά Τακούνια του Αλμοδόβαρ. Μια κραυγή αγωνίας ύστερα από τα χείλη της Ηλιάνας, “Calling You”, ένας λυγμός που άγγιξε την πιο ευαίσθητη χορδή σε κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Δυο χροιές τόσο ταιριαστές, σε σφυροκοπούσαν σαν ζεστό σίδερο, έπαιρναν λίγο απ’ τα νιάτα σου, λίγο απ’ το αίμα, απ’ τη χαρά σου και τα έκαναν δικό τους «κεφάλαιο». Σα να τους χρωστούσες κληρονομιά τον εαυτό σου, σαν να τον έκανες τάμα να τον κάψουν στη φωτιά τους.
Για ν’ αλαφρύνει η ατμόσφαιρα και να μπούμε και στο πνεύμα των ημερών τα κορίτσια τραγούδησαν από κοινού το “Money Makes The World Go Round” και μας ξετρέλαναν με τα νάζια και τα καπρίτσια τους: στην αρχή το ξεκίνησαν σαν παιδικό τραγουδάκι, στην πορεία φόρεσαν τα φτερά και τα πούπουλα σε στυλ Cabaret και τέλος άφησαν να κλέψει την παράσταση ο Μιχάλης Καλκάνης με το βιολοντσέλο και τις φωνητικές του ικανότητες! Ο Νίκος Σάλτας στα πλήκτρα μας αφιέρωσε το “Talk Show Host” των Radiohead κι ο Ευριπίδης Ζεμενίδης στην κιθάρα δεν θα μπορούσε να παραλείψει μια διασκευή των “Παιδιών Του Πειραιά”. Μοναδικός και ο Νίκος Χριστόπουλος, που έδινε τον ρυθμό στα ντραμς.
Παρόλο που δεν ακούστηκε κανένα κομμάτι από ταινία του Αλαντίν, εντούτοις νιώσαμε να ταξιδεύουμε όλοι πάνω στο μαγικό του χαλί και να πετάμε από τη «ζεστή» Μεσόγειο στην αφιλόξενη Αλάσκα κι από την πολύβουη, εκρηκτική Νέα Υόρκη στη φινέτσα του Παρισιού. Από την έρημο της Νεβάδα στις κερασιές της Ιαπωνίας, από το μέλλον στο παρελθόν, σ’ ένα ταξίδι όπου ο καθένας βουτούσε στα ξεχασμένα όνειρά του. Μουσικές που έχουν επενδύσει αγαπημένες μας κινηματογραφικές στιγμές γέμισαν τον χώρο του Οξυγόνου στην κοινή παράσταση της Ηλιάνας Τσαπατσάρη και της Νατάσσας Μηνδρινού και όσοι βρεθήκαμε εκεί, με κατάνυξη αλλά και νοσταλγία – αν και χωρίς ποπ κορν! – ταξιδέψαμε σε μέρη και ανθρώπους που έχουν ζήσει κάτω από το δέρμα μας.
Τούτη η Κυριακή είχε λοιπόν ατμόσφαιρα από σινεμά και φίλους κι αγκαλιές κι αγάπες. Τούτη η Κυριακή ήταν μια γάτα τεμπέλα που κούρνιασε στα μαξιλάρια και γεύτηκε χάδια, μουσικές, θαλπωρή και μαγεία.
