Live > J. Kriste, Master of Disguise

                                                        Φωτογραφίες: Φωτεινή Ρωμαλιάδου

Στην αρχή το σκηνικό του μαγαζιού αλλά και της ίδιας της σκηνής φαινόταν ανοίκειο, αλλά τελικά, όταν ενσαρκώθηκε ο ήχος ήρθε η στιγμή που τα ανατολίτικα τσουμπλέκια και σχήματα πίσω και ολόγυρα από τη μπάντα έδωσαν και πήραν το δικό τους χρώμα. Η ευρυμάθεια και ανοιχτομυαλιά σε ενορχηστρώσεις και νότες από τα μέλη της μπάντας και φυσικά κυρίως από τον δημιουργό της μουσικής, τον J. Kriste, είχαν ανατολή δύση και πάνω και κάτω από το ημισφαίριο ηχητικές δόσεις. Εκτός της ακουστικής κιθάρας και της φωνής του J. Kriste είχαμε πλήκτρα (στα οποία κάποια στιγμή μετακινήθηκε και ο ίδιος ο J. Kriste θέλοντας να ερμηνεύσει προς το τέλος της συναυλίας δύο συνθέσεις μόνο του), κρουστά (ελληνικής και ασιατικής προέλευσης), ένα (εκπληκτικό και λιτό) βιολί, φλάουτο (μεγατόνων στον τρόπο που επηρέαζε αυτό το κοτσύφι της ορχήστρας τον γενικότερο ήχο), δεύτερα και γυναικεία φωνητικά, μελλόντικα και μεταλλόφωνο, και ένα περήφανο ταμπούρο (χειριζόμενο από τον οργανίστα της μπάντας).

Οι άνθρωποι που ακούνε neo folk θα τον λατρέψουν διότι αποτελεί την επιτομή όσων καλών στοιχείων χαρακτηρίζουν το είδος. Αλλά και όσοι δεν είναι μέσα σε αυτό το φορμά ήχου θα βρούνε αυτό που θα τους αγγίξει. Η αισθαντική αλλά καθόλου ποζεράδικη φωνή του J. Kriste, η γνώση του για ποιο λόγο ανεβαίνει εκεί άνω, οι περίτεχνες ενορχηστρώσεις οι οποίες φέρνουν ακόμα και το σύνολο της μπάντας να κρατάει ρυθμό με παλαμάκια για να περάσει σε ένα ημιψυχεδελικό στρόβιλο 4 μέτρα παρακάτω, η άψογη χρήση των αγγλικών (Κύπρος γαρ ο τόπος καταγωγής του Kriste), η κινησιολογία που – αν και μιλάμε ουσιαστικά για σχεδόν ακίνητους εκτελεστές (βάζω και τη μπάντα στο λογαριασμό μου) – εντούτοις η φλόγα κινεί με δικούς της νόμους τα άκρα: είναι φανερό ότι δεν έχουμε να κάνουμε με παγοκωλόνες του shoegazing ή με σκανδιναβικά τοτέμ.

Όταν ακούς για πρώτη φορά έναν δημιουργό και στο δεύτερο τραγούδι όχι μόνο σε έχει παρασύρει αλλά φτάνεις να θυμάσαι και τον τίτλο του τραγουδιού στο τέλος της συναυλίας (“Keeper Of Joy”), κάτι σημαίνει αυτό. Να σημειώσω επίσης ότι κοιλιές και χασμωδίες δεν είχαμε (πολύ συνηθισμένο σε ανάλογου ύφους ζωντανές εμφανίσεις, πόσο μάλλον αν μιλάμε για μία εμφάνιση άνω των 90 λεπτών) αλλά τραταριστήκαμε μία σωστή δόση εσωτερικότητας, λυρισμού, αναπάντεχων ηχοβολισμών κι κάθαρσης. Ο δίσκος του J. Kriste (Girls, Ghosts Αnd Gods) έχει κυκλοφορήσει ήδη από την Puzzlemusic στην Κύπρο, όπου ο J. Kriste δίδει συναυλίες σε καραγεμάτα live clubs – και δεν είναι ο πρώτος του καλλιτέχνη μιας και έχει δισκογραφήσει και σε άλλες ευρωπαϊκές ανεξάρτητες εταιρείες. Το εύγε είναι  λέξη που πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ, αλλά επιβάλλεται σε περιπτώσεις σαν και αυτήν.