Λίγες μέρες πριν την εμφάνισή της στην Αθήνα, η Αμερικανίδα Rykarda Parasol ξεδιπλώνει το παρελθόν της κι αποκαλύπτει μερικά από τα μυστικά της γοητείας της, δηλώνοντας πως ανυπομονεί να βρεθεί μπροστά μας το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου στις 14:15, στα πλαίσια του Plissken Festival...
 |
Είσαι σε μια παρέα και κάποιος που δεν έχει ακούσει ποτέ τη μουσική σου, σου ζητά να την περιγράψεις. Τι θα του απαντούσες;
Η Judy Garland συναντά τον Quentin Tarantino, που συναντά τον William Faulkner, πίνοντας ουίσκι και τρώγοντας κέικ. Κι αν δεν πιάσει το νόημα, τότε με αργές κινήσεις θα ανάψω ένα τσιγάρο, κοιτάζοντάς τον με βλέμμα έντονο και ηδονικό. Θα φυσήξω τον καπνό προς τα πάνω και μετά θα φύγω πετώντας το αποτσίγαρό μου μέσα στον καφέ του, λέγοντας «Ciao, bello»! Τότε νομίζω θα καταλάβει, τι λες;
Λέω ότι κάπως έτσι δικαιολογείται και ο χαρακτηρισμός «Rock Noir» που έχεις δώσει στη μουσική σου, η οποία είναι γεμάτη κινηματογραφικές εικόνες. Μερικές φορές έχω την αίσθηση, ακούγοντάς την, πως κινούμαι σε ένα χιτσκοκικό σκηνικό ή νιώθω την αύρα του David Lynch. Συμφωνείς με αυτό;
Ναι! Θέλω πολύ να μπορεί κάποιος να μεταφέρεται στο σκηνικό που περιγράφουν οι στίχοι, κλείνοντας τα μάτια κι ακούγοντας τη μουσική. Όπως συμβαίνει και στα φιλμ νουάρ, με ιντριγκάρει το να δημιουργώ αγωνία και μυστήριο. Όλα έχουν να κάνουν με το πώς φωτίζει κάποιος το σκηνικό... Πώς ρίχνει τις σκιές. Μια γυναίκα θα πρέπει πάντα να κρατά κάτι κρυφό. Αντίστοιχα και στο τραγούδι, θα πρέπει να ξέρει πότε να σωπαίνει. Πώς να εκμεταλλεύεται τα πιο ήσυχα μέρη, τις παύσεις στις αναπνοές, τη διστακτικότητα στη φωνή. Όλα αυτά δηλαδή που διεγείρουν την πιο ζωντανή φαντασία. Ό,τι δεν κάνω ή δεν λέω είναι εξίσου σημαντικά με όσα προκαλούν οι στίχοι που τραγουδώ.
 |
Η θεατρικότητα και η ποίηση είναι δύο παράμετροι πολύ σημαντικοί στη μουσική σου. Πόσο σε απασχολούν κατά τη διάρκεια της συνθετικής διαδικασίας; Ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδρομή όταν γράφεις ένα τραγούδι; Και, τελικά, πώς συνδυάζεις αυτούς τους δύο ρόλους, της συνθέτριας και της στιχουργού;
Συνήθως ακολουθώ μια συγκεκριμένη σειρά. Ψάχνω λίγο τη μελωδία κι αμέσως μετά ακολουθούν τα λόγια. Γνωρίζω από πριν το θέμα μου, που συνήθως είναι κάτι προσωπικό, κάτι το οποίο με κάνει να αναρωτιέμαι ή με βάζει σε σκέψεις και με ωθεί σε περαιτέρω αναζήτηση. Δεν θα έκανα μουσική αν αυτή δεν αφορούσε ιστορίες που θέλω να διηγηθώ ή απόψεις που θέλω να θέσω. Συνειδητοποιώ πως έχω καλή φωνή και μπορώ να αποδώσω μια μελωδία με όμορφο τρόπο. Αλλά δεν είναι αυτό καθεαυτό το τραγούδι που με απασχολεί, όσο τα βαθύτερα νοήματα τα οποία κρύβουν οι ιστορίες και οι στίχοι. Κι εκεί επικεντρώνομαι.
Μου αρέσει να συγκρίνω τον τρόπο με τον οποίο γράφω μουσική, με αυτόν που ακολουθεί ο Woody Allen: αρχικά υπάρχει το σενάριο, πάνω στο οποίο θα παίξω και θα σκηνοθετήσω. Έπειτα, ζητώ από τους μουσικούς μου να γίνουν οι ηθοποιοί και οι καλλιτεχνικοί επιμελητές. Μαζί οικοδομούμε τις σκηνές. Δεν δίνω συγκεκριμένες οδηγίες, αλλά τους αφήνω είτε να συνδεθούν με το σενάριο, είτε να αυτοσχεδιάσουν. Έτσι ελπίζω και το αποτέλεσμα να έχει μια ωμότητα και μια φυσικότητα. Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος με τον οποίο μας αρέσει να δουλεύουμε.
 |
Υπάρχουν πρόσωπα ή έργα που σε έχουν επηρεάσει (μουσικοί, συγγραφείς, κινηματογραφικές ταινίες);
Είναι τόσοι και τόσα πολλά... Και συνεχώς τα αναζητώ. Οι ηθικές συγκρούσεις και έργα που αγγίζουν αυτό το θέμα, όπως το Rake του William Hogarth ή το Ballad Of Reading Gaol του Oscar Wilde έχουν ασκήσει μεγάλη επιρροή. Η τέχνη που αφήνουμε πίσω μας, μαρτυρά πολλά για τους πολιτισμούς που δεν γνωρίσαμε. Αγαπώ αληθινά τους «κλασικούς». Μάλλον είμαι λίγο παλιομοδίτισα ως προς αυτό! Οτιδήποτε από Doors, Serge Gainsbourg, Pulp, Dante Rossetti αποτελεί τεράστια πηγή έμπνευσης.
Σκέφτομαι όμως, αναλογιζόμενη το πώς κατέληξα στη μουσική και όχι στην τέχνη γενικότερα, ότι σημαντικό δημιουργικό κίνητρο είναι και όλα όσα απεχθάνομαι. Όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική υπήρχε ένας σεβαστός αριθμός γυναικείων συγκροτημάτων ή καλλιτέχνιδων, που ήταν τρομερά ακαλαίσθητες ή αποτελούσαν πολύ κακές εκδόσεις των αντρικών πανομοιότυπών τους. Εκμεταλλεύτηκαν νομίζω τη γυναικεία φύση τους με το ντύνονται ως Λολίτες, να αποκαλούνται πόρνες ή Θεές ή να πετάνε στο κοινό τους κατά τη διάρκεια συναυλιών ταμπόν! Ένιωσα πως κάτι τέτοιο δεν σε πάει μπροστά. Προβληματίστηκα και θέλησα να κάνω κάτι που θα έχει την ίδια βαρύτητα και δύναμη με την «αντρική» ροκ μουσική –χωρίς όμως να χάσω τη γυναικεία φύση μου. Έτσι στράφηκα στη femme fatale. Στα φιλμ νουάρ, η γυναίκα είναι ισότιμη του άντρα, σε έναν κόσμο σκληρό. Καταφέρνει να παραμένει στο προσκήνιο χωρίς να χάσει ίχνος σαγήνης. Η ροκ σκηνή είναι εξίσου αδυσώπητη για μια γυναίκα με έντονη θηλυκότητα, κάτι που δεν ισχύει στην ποπ μουσική. Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, κάποιο λόγο ύπαρξης είχαν και όσα συγκροτήματα ανέφερα πιο πάνω. Μας αρέσει ή όχι, αποτελούν κοινωνικό σχόλιο.
Γυρνώντας πίσω στον χρόνο, υπήρξε μια καθοριστική στιγμή στη ζωή σου που σε ώθησε να γίνεις μουσικός, συνθέτρια, περφόρμερ;
Από πολύ νεαρή ηλικία θαύμαζα καλλιτέχνες από όλους τους χώρους, αλλά δεν μπορούσα να κάνω σοβαρά σχέδια μιας και οι γονείς δεν ήθελαν ούτε να το ακούσουν. Αν και ήμουν εξαιρετικά δημιουργική, θεωρώ πως δεν ήμουν προικισμένη. Έπρεπε να δουλεύω σκληρά για να φέρω ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ήθελα σαν τρελή να γίνω ζωγράφος! Κι επειδή ήμουν αρκετά ντροπαλή, ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό να γίνω περφόρμερ. Παρόλα αυτά, η μουσική αντικατοπτρίζει την ωρίμανσή μου και το μουσικό έναυσμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την προσωπική μου ζωή: όταν άφησα πίσω κάτι από το παρελθόν μου, τότε ένιωσα άνετα με το να αποκαλώ τον εαυτό μου «μουσικό».
 |
Το στυλ με το οποίο τραγουδάς και η φωνή σου είναι μοναδικά. Πετυχαίνεις μια εκπληκτική ισορροπία συνδυάζοντας ομιχλώδη και σκοτεινά φωνητικά και ψίθυρους σε χαμηλή έκταση με δυναμικές μελωδίες. Έχεις σπουδάσει φωνητική και θεωρείς τη φωνή το σημαντικότερο μουσικό όργανο στα τραγούδια σου;
Έχω πάντα στο μυαλό μου την ομιλία καθώς τραγουδώ. Ήμουν, θυμάμαι, πολύ μικρή όταν είδα για πρώτη φορά στην τηλεόραση τη Λορίν Μπακόλ. Τραγουδούσε, αλλά στην πραγματικότητα έκανε απαγγελία. Αυτό με εντυπωσίασε! Τα λόγια έρεαν κι αυτό την έκανε ακόμα πιο ακαταμάχητη από το να τραγουδούσε. Μη ξεχνάς πως η γενιά μου έχει μεγαλώσει με τη ραπ μουσική, η οποία αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Έτσι, δεν είναι τόσο σημαντικό για ένα τραγούδι το να τραγουδάς, όσο η φωνή ή η απαγγελία. Αλλά ναι, έχω σπουδάσει κλασικό τραγούδι για αρκετά χρόνια. Αν και η φωνή που χρησιμοποιείς σε αυτό το είδος τραγουδιού είναι ένα τελείως διαφορετική από αυτή που ακούει κάποιος στα τραγούδια μου τώρα, οι σπουδές αυτές μου έμαθαν να εκτιμώ το θέατρο και τις μεγάλες ιστορίες που εκτυλίσσονται εκεί. Φανταζόμουν πως, όπως και ο Πικάσο ξεκίνησε από κλασικές σπουδές, έτσι κι εγώ ξεκίνησα από το κλασικό τραγούδι. Όλα αυτά βέβαια τα σκεφτόμουν όταν ήμουν πολύ μικρή. Είχα πολύ πλάκα ως παιδί!
Θυμάσαι την πρώτη σου εμφάνιση πάνω στη σκηνή;
Πριν μπει στη ζωή μου η μουσική, είχα λάβει μέρος σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις. Ασχολιόμουν επίσης με το καλλιτεχνικό πατινάζ. Έτσι είχα συνηθίσει το να έρχομαι σε επαφή με το κοινό, με διαφορετικό βέβαια τρόπο. Θυμάμαι πάντως πολύ έντονα την πρώτη φορά που εμφανίστηκα στη σκηνή ως Rykarda Parasol. Παίζαμε ντουέτο μαζί με κάποιον φίλο μπροστά στο πιο μοδάτο χίπστερ κοινό το οποίο μπορείς να φανταστείς. Είχα τρελό άγχος! Πώς να τραβήξεις την προσοχή ενός πλήθους που τα έχει δει όλα; Δεν είχα ξαναβρεθεί στη σκηνή ως μουσικός, οπότε ήταν πολύ περίεργη αίσθηση να παριστάνω ότι είμαι μία. Αλλά τελικά πήγε μια χαρά –αν εξαιρέσεις το ασταμάτητο τρεμούλιασμα στα γόνατά μου!
 |
Έχεις κάνει περιοδείες τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη. Διακρίνεις διαφορές στα δύο ακροατήρια; Και ποιο προτιμάς;
Η εμπειρία μου έχει δείξει πως το ευρωπαϊκό κοινό σε ακούει πιο προσεκτικά και είναι πιο ενθαρρυντικό. Ίσως να ταιριάζει περισσότερο στο είδος μουσικής που παίζω ή στο στυλ μου. Στην Αμερική είναι πολύ δύσκολο να ηρεμήσεις το κοινό και να το κάνεις να σ’ ακούσει. Μήπως ν’ αρχίσω να φοράω μπικίνι και να περνάω μέσα από φλόγες;
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος για να συνθέτεις;
Στις 3 τα ξημερώματα, στον καναπέ μου στο Σαν Φρανσίσκο, όταν είμαι μισοκοιμισμένη... Και τα δωμάτια ξενοδοχείων δεν είναι καθόλου άσχημα, ειδικά όταν έχω αρκετές μέρες στη διάθεσή μου. Τότε αφήνω το υποσυνείδητο να αναλάβει δράση...
Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι στην Ελλάδα, συμμετέχοντας σε ένα φεστιβάλ με πολλά κι ενδιαφέροντα ονόματα. Θα διάλεγες κάποιο για συνεργασία;
Υπάρχει πράγματι ποικιλία συγκροτημάτων στο Plissken Festival κι αυτό μου αρέσει πολύ. Θα είναι σίγουρη μια εξαιρετική μέρα! Ψοφάω για τα βρετανικά συγκροτήματα και σίγουρα ανάμεσα σε όσους ανυπομονώ να δω είναι οι Cinematics, οι These New Puritans και οι Robots In Disguise. Αν τώρα υπάρξει κάποιο κόνσεπτ και η ανάλογη χημεία, πολύ ευχαρίστως να συνεργαστούμε!
 |
Είσαι μια πολυτάλαντη καλλιτέχνιδα. Όχι μόνο γράφεις μουσική και τραγουδάς, αλλά παίζεις πιάνο, κιθάρα και κρουστά, είσαι παραγωγός και σχεδιάστρια των δίσκων σου. Έχεις επίσης ιδρύσει έναν καλλιτεχνικό χώρο που ονομάζεται The Hive. Πώς βρίσκεις τον χρόνο για να φέρεις εις πέρας όλα αυτά με τα οποία ασχολείσαι;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καθόλου χρόνο για τη ζωγραφική ή το γράψιμο κι αυτό μου είναι αρκετά δυσάρεστο. Μερικές φορές προσπαθώ να ξεκλέψω χρόνο για να γράψω τραγούδια! Πολύ πρόσφατα ερωτεύτηκα το γράψιμο και μάλιστα ξεκίνησα να δουλεύω πάνω σε ένα βιβλίο το οποίο θα εκδοθεί σε λίγα χρόνια. Προσπαθώ να μάθω να είμαι υπομονετική και να διαχειρίζομαι σωστά τον χρόνο μου. Ακόμη το μαθαίνω αυτό, γιατί με κυριεύει η δημιουργική παρόρμηση. Είμαι πρεζάκιας της τέχνης!
Όπως παρατηρούμε να συμβαίνει αρκετά συχνά τελευταία, έχεις κάνει την παραγωγή και προωθείς η ίδια τους δίσκους σου. Πιστεύεις πως αυτό είναι το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας;
Πάντα θα υπάρχουν συγκροτήματα με τεράστιο κοινό, ικανά να βρίσκουν συνεχή υποστήριξη, γιατί προφανώς υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν μια νομισματική αξία σε αυτούς. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, όσοι απευθυνόμαστε σε μικρότερες αγορές, μάλλον είμαστε μόνοι. Δεν περιμένω λοιπόν από μια δισκογραφική να με βοηθήσει, αν θεωρούν πως δεν μπορώ να πληρώσω το νοίκι τους. Κατανοώ πως κι αυτοί πρέπει να ζήσουν. Σίγουρα πάντως δεν είναι επιλογή μου να τα κάνω όλα μόνη. Αλλά, αφού πρέπει να το κάνω, θα το κάνω –όπως γίνεται και με πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Το θετικό είναι πως δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε καμιά δισκογραφική. Το αρνητικό, ότι έχω να κάνω τη δουλειά της. Κι αυτό είναι δυστυχώς το αγκάθι, ειδικά για μένα που είμαι σόλο καλλιτέχνης, γιατί εκεί αφιερώνω όλο τον χρόνο και την ενέργειά μου. Με εξουθενώνει, όμως είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Κάποτε όλοι θέλαμε να γίνουμε οι Beatles. Τώρα πρέπει να γίνουμε και ο Brian Epstein. Δυστυχώς αυτό θα «κάψει» πολύ νωρίς κάποια συγκροτήματα. Για την ώρα, πάντως, αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν και προσπαθώ να το ευχαριστιέμαι όσο μπορώ.
Τι μουσική προτιμάς να ακούς; Κάποιος αγαπημένος καλλιτέχνης ή δίσκος;
Μου αρέσει να αναζητώ συνεχώς νέα συγκροτήματα και είδη μουσικής, χωρίς να βαριέμαι ποτέ τα πιο κλασικά ακούσματα. Το ίδιο συμβαίνει και με τη λογοτεχνία. Όταν θέλω να ακούσω κάτι που θα χτυπήσει στην καρδιά και στο μυαλό μου, θα βάλω να ακούσω Bob Dylan. Ή την πεντακάθαρη μουσική του Johnny Cash, στην αμερικάνικη σειρά της Motown. Έχω ξαναπεί πως δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω το Black Love των Afghan Whigs. Τόσο έντονο σε συναισθήματα... Για μια χώρα όπως η Αμερική, είναι πολύ σημαντική η μουσική η οποία μας γυρνά στις ρίζες μας. Μας υπενθυμίζει το πόσο τρωτοί είμαστε.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για τους επόμενους μήνες;
Χμ... Δύσκολο να σκεφτώ! Συνήθως λειτουργώ μέρα με τη μέρα. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη μουσική μου και να γράψω έναν δίσκο που θα με ικανοποιεί στον μέγιστο βαθμό. Αυτό ελπίζω να γίνει μέσα στον επόμενο χρόνο. Σίγουρα θα συνεχίσω και το βιβλίο που λέγαμε. Πολλές φορές πειράζω τα μέλη του συγκροτήματός μου, λέγοντάς τους πως θα υιοθετήσω ένα σκυλάκι και θα το παίρνω μαζί στις περιοδείες μας. Ίσως λοιπόν μέχρι το τέλος του 2011 να έχω γίνει μια σκυλομαμά! Ίσως πάλι και όχι...
Σ΄ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Θα σε δούμε στην Αθήνα.
Ευχαριστώ κι εγώ. Tο περιμένω πώς και πώς!
