Υπολόγιζα πως θ’ αργήσουμε να τον ξαναδούμε μετά από εκείνη την άβολη βραδιά στο Synch, αλλά να που το νεόκοπο Hertz Festival (19-20 Φλεβάρη στην Αίθουσα Παρνασσός) με διαψεύδει πανηγυρικά και με συνοπτικές διαδικασίες – ο Fennesz καταφτάνει στην Αθήνα για την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, μοιραζόμενος το headlining του διήμερου με τη Γαλλίδα πρωτοπόρο Eliane Radigue. Κάπως έτσι μας έκατσε και η παρούσα συνέντευξη, η οποία δυστυχώς είχε ως προαπαιτούμενο ένα πλαφόν πέντε στον αριθμό ερωτήσεων…
Οκτώ ολόκληρα χρόνια μετά, οι Fenn ‘O Berg (σ.σ.: σύμπραξη μεταξύ Christian Fennesz, Peter Rehberg και Jim O' Rourke) επιστρέφουν… Τι σας ενώνει ξανά ύστερα από ένα τόσο μεγάλο διάλειμμα;
Η αγάπη του να φτιάχνουμε μαζί μουσική. Το συγκεκριμένο γκρουπ είναι, αν μην τι άλλο, μοναδικό και το νέο άλμπουμ ακούγεται πολύ διαφορετικά απ’ τα δυο προηγούμενα.
 |
Μια ακρόαση του καινούργιου David Sylvian μου έφερε αμέσως στο μυαλό τη συνεργασία σας για το “Transit”. Υπάρχει στο μυαλό σου η πιθανότητα ενός προσωπικού άλμπουμ τραγουδιών με κάποιους καλεσμένους στα φωνητικά;
Να σου πω την αλήθεια αυτή η ιδέα γυρίζει στο μυαλό μου εδώ και κάμποσο καιρό. Ίσως την κάνω και πράξη όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Έχοντας ακούσει ουκ ολίγες φορές το Endless Summer αδυνατώ να βρω κάποια σύνδεση στον ήχο του με τους Beach Boys, όπως γράφτηκε κατά κόρον στον διεθνή τύπο. Εάν υποθέσουμε πως δεν είχες δηλώσει δημόσια την αγάπη σου για τον Brian Wilson και το άλμπουμ δεν ήταν ομώνυμο με εκείνη τη συλλογή των Beach Boys, τι θα είχε γράψει η ιστορία;
Ποτέ δεν είπα πως υφίσταται κάποια τέτοια σύνδεση, ήταν πάντα οι δημοσιογράφοι. Ο τίτλος Endless Summer αναφέρεται στην 1960s surf ταινία του Bruce Brown. Απ’ την άλλη, βέβαια, λατρεύω τον Brian Wilson και επιχείρησα να προσεγγίσω την μελαγχολική ατμόσφαιρα των τραγουδιών του, ώστε να τη μορφοποιήσω σε κάτι που άπτεται του δικού μου μουσικού κόσμου. Πάντως νομίζω πως ο Wilson είναι ένας απ’ τους μεγαλύτερους pop συνθέτες όλων των εποχών.
Έχεις ρεμιξάρει «σκληρές» μπάντες όπως οι Isis και οι Ulver. Αναγνωρίζεις αισθητικές ομοιότητες στον τρόπο που φτιάχνετε τη μουσική σας; Υπάρχει, άραγε, ένας κοινός ambient κρίκος μεταξύ διαφορετικών ειδών (μινιμαλιστές, dub, electronica);
Δεν με ενδιαφέρουν τα μουσικά είδη και το ίδιο ισχύει φαντάζομαι με τους κυρίους απ’ τους Isis και τους Ulver. Διαθέτουμε τεράστιο σεβασμό ο ένας για τον άλλο, ανταλλάσσουμε γνώσεις και σε όλους μας αρέσει να παίζουμε έντονη μουσική. Τα διαφορετικά είδη αποτελούν κατασκευές δημοσιογράφων, μουσικολόγων και ακροατών για να αποκτήσουν μια αντίληψη επί του κόσμου της μουσικής. Οι μουσικοί, συνήθως, δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά.
 |
Κάποιες φορές οι παρευρισκόμενοι σε ηλεκτρονικές συναυλίες λαμβάνουν μια ημι-ζωντανή αίσθηση, όχι και τόσο ευχάριστη. Έχεις δηλώσει πως ένας απ’ τους λόγους είναι και ο τρόπος στησίματος του χώρου απ’ τους διοργανωτές (με την παραδοσιακή rock σκηνή…). Υπάρχουν εναλλακτικές;
Μόλις παίζω ζωντανά αναδημιουργώ νέες εκδοχές των συνθέσεών μου ή εντελώς καινούργιες μελωδίες, σε πραγματικό χρόνο. Το ενενήντα τοις εκατό όσων συμβαίνουν στη σκηνή αποτελούν αυτοσχεδιασμούς. Κάθε φορά ξεκινώ απ’ το μηδέν, οπότε κάθε φορά είναι μοναδική. Τα σετ μου είναι πολύ λιγότερο ημι-ζωντανά από οποιουδήποτε pop/rock καλλιτέχνη. Αυτό που κάνω μπορεί να συγκριθεί περισσότερο με τους τρόπους ενός jazz μουσικού. Όταν ξεκίνησα να παίζω ζωντανά στη Βιέννη υπήρξαν πολλοί καινοτόμοι διοργανωτές, φεστιβάλ και χώροι οι οποίοι προσπάθησαν να αποφύγουν τον κλασικό τρόπο παρουσίασης. Τελικά αυτό κράτησε για ένα-δυο χρόνια, κατόπιν επανήλθε η συνηθισμένη rock σκηνή. Οπότε εδώ και καιρό προσπαθώ να προσαρμοστώ σ’ αυτό το δεδομένο...
Ευχαριστώ, σε περιμένουμε στην Αθήνα…
All the best, c.
