Η εποχή του χρόνου που συνοδεύεται από τις μεγαλύτερες προσδοκίες, τους περισσότερους νευρικούς κλονισμούς, χωρισμούς, τα περισσότερα μαραμένα φυτά, νεύρα, περισσότερα από πέντε μεγάλα μπουκάλια νερό στα ψυγεία και καθημερινή γκρίνια για το ποιος δεν γέμισε πάλι τα μπουκάλια, ο μήνας που η χωριάτικη σαλάτα και οι τηγανητές πατάτες αποκτούν άλλο νόημα, το αλάτι στο σώμα είναι ο λόγος απλώς για να βιώνεις μικρές εκρήξεις ευτυχίας, η παραμονή ακόμα και σε κάποιο διαμέρισμα πόλης είναι ανεκτή, γιατί είναι επιβεβλημένη μια κάποια κοινωνική νηνεμία στα αστικά κέντρα που υπολειτουργούν, οι λίστες με τα «θα» της νέας σεζόν συνοδεύονται -ακόμα- από αισιόδοξη διάθεση, τα ηλιοβασιλέματα, η δροσιά και οι πανσέληνοι μετράνε, η διαδρομή καναπές-αιώρα-κρεβάτι είναι η μισή αλήθεια και η άλλη μισή τα παγωτά και τα μίλια σε κοντέρ αυτοκινήτων και θαλάσσιες διαδρομές, ενώ ο Δεκαπενταύγουστος είναι η λύση σε όλα.
Μαζί μου σε θάλασσες και βουνά αυτό το καλοκαίρι το Κ7 των The Cleaners From Venus που κυκλοφόρησε πριν μια εβδομάδα και το συνδυάζω με μια δεύτερη ανάγνωση του ξεκαρδιστικού και άκρως απολαυστικού Lost In Music του ιδιοφυούς Giles Smith που μου φέρνει στο μυαλό νεανικές εμμονικές αναζητήσεις δίσκων και τραγούδια στον καθρέφτη με μικρόφωνο κάποια βούρτσα ή αποσμητικό.
Στην μεγάλη οθόνη θα δω Μια Ξεχωριστή Συμμορία του Γκοντάρ, γιατί κυκλοφορεί σε αποκατεστημένη έκδοση και είναι η ταινία που έχει εμπνεύσει δεκάδες σκηνοθέτες, ηθοποιούς και μουσικούς, οι οποίοι αποτίνουν φόρο τιμής στο ιδιοφυές αριστούργημα. Θα αναζητήσω, επίσης, με κάθε τρόπο το The Boy and the Heron , αν και είμαι σίγουρη ότι στην καλύτερη περίπτωση θα το βρω στα ιαπωνικά μέχρι την πρεμιέρα του στον υπόλοιπο κόσμο την 7η Σεπτεμβρίου στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Μέχρι τότε μια αφίσα και το σενάριο και προώθηση άλλη καμιά, έτσι για αλλαγή στην εποχή της υπερπροβολής και υπερ-διαφήμισης, γιατί Hayao Miyazaki είναι αυτός.
Από σειρές στην ατζέντα μου η δεύτερη σεζόν του Good Omens («Καλοί Οιωνοί» ελληνιστί) γιατί ο άγγελος και ο διάβολος μαζί ψιθυρίζουν στο αυτί μου ότι πρέπει να το δω. Να υπενθυμίσω ότι η πρώτη σεζόν προβλήθηκε το 2019 σε έξι επεισόδια μέσω του Prime Video της Amazon και προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση περισσότερων από 20.000 οργανωμένων και μη χριστιανών στις ΗΠΑ, επειδή κατά την άποψη τους νομιμοποιούσε τον σατανισμό. Σύμφωνα με τον Guardian, η σειρά γελοιοποιεί τη «σοφία το Κυρίου», ενώ εκφράστηκαν παράπονα, επειδή στη σειρά ο Θεός παρουσιάζεται ως γυναίκα, με την Frances McDormand να υποδύεται την φωνή του υψίστου.
Το σενάριο βασισμένο στην ιστορία του 1990, του Neil Gaiman και του υπεραγαπημένου μου και υπερ-ιδιοφυούς Terry Pratchett, παρουσιάζει τον νευρικό άγγελο Αζιραφαέλ (Michael Sheen) και τον δαίμονα Crowley (David Tennant) να ενώνουν τις δυνάμεις τους και να προσπαθούν να αποτρέψουν το τέλος του κόσμου και την Αποκάλυψη, κρυφά από τον Θεό και τον Διάβολο. Στη δεύτερη σεζόν παρακολουθούμε πώς εμφανίζεται στην γη ο άγγελος Γαβριήλ (Jon Hamm).
Μαζί μου το Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού του Γιάννη Ρίτσου για την 83η ανάγνωση -σημειώνω γραμμούλες στο οπισθόφυλλο τα καλοκαίρια- και τα βιβλία που έχω ξεκινήσει και θα ολοκληρώσω μέχρι το κλείσιμο του Αυγούστου, Οδηγίες για οικιακές βοηθούς της καθηλωτικής Lucia Berlin και Από το εργαστήρι της σκέψης του Κώστα Αξελού που αποτελεί προσωπικό μου κόλλημα.
Επιπλέον δισκάκια στη βαλίτσα τα Υπέρβαση από Metro Decay, γιατί συναντήσαμε τον Κώστα Μάστορη στον «Κούκο» στα Κύθηρα και μας ξεσήκωσε πάλι με τις ιστορίες του, 69 Love Songs από Magnetic Fields, γιατί έρχονται! έρχονται! έρχονται! για το φετινό πάρτι γενεθλίων μου και Kastrierte Philosophen και When Did Our Love Go, όπως πάντα σε κάθε καλοκαιρινό προορισμό τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής μου.
Αύγουστος.
