4Bitten
Κάτσαμε λοιπόν όλοι μαζί κάτω και αρχίσαμε να ξεδιπλώνουμε το βιβλίο με τις αναμνήσεις... Από το 2002 έως και σήμερα έχουμε δώσει πάρα πολλά live, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Κατά νου έρχονται έτσι πολλές στιγμές –ευτράπελα, τσακωμοί, αγκαλιές, χειροκροτήματα, κόπος, ιδρώτας: όλα όσα ακολουθούν μια rock 'n' roll μπάντα που τρέχει για να ακουστεί η μουσική της όπου μπορεί, είναι εκεί και είναι αναρίθμητα. Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές που σου μένουν κολλημένες στο μυαλό και είναι αυτές που πιστεύουμε ότι θα επιμείνουν, όταν κάποια στιγμή σταματήσεις να το κάνεις όλο αυτό... Αφού λοιπόν ο καθένας έλεγε τα δικά του, συμφωνήσαμε ότι για τους 4Bitten η πιο ηλεκτρική τους στιγμή είναι όταν πατάνε το πόδι τους στο σανίδι και ξεκινάνε. Και τη στιγμή αυτή τη φτιάχνετε βέβαια εσείς, που τόσα χρόνια μας στηρίζετε. Είναι εκείνο που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, είναι η ανάσα μας και το φάρμακό μας: να ανεβαίνουμε στο οποιοδήποτε stage και να παίζουμε τη μουσική μας. Για εμάς και για εσάς. Έτσι απλά. Αυτή είναι η πιο ηλεκτρική στιγμή μας, ναι.
10 Code
Γενικά (όσο κι αν δεν μας φαίνεται), είμαστε συνεχώς στην πρίζα. Αν όμως έπρεπε να ξεχωρίσουμε την πιο ηλεκτρική στιγμή της μπάντας, αυτή θα ήταν –με διαφορά– η συμμετοχή μας στο Exit Festival στη Σερβία και η γενικότερη εμπειρία του να παίζεις σε ένα event όπου headliners είναι οι Motörhead.
Άψογη διοργάνωση, ο κόσμος πραγματικά φοβερός, απίστευτος χώρος!
Από την αρχή υπήρχε μάλιστα έντονο το στοιχείο της πολυτέλειας και της άνεσης: Ελλάδα-Σερβία και πίσω οδικώς σε 2,5 ημέρες, 5 τύποι σε ένα αμάξι μαζί με εξοπλισμό, αποσκευές κτλ., ακούγοντας τα δύο μοναδικά CD σε όλη τη διαδρομή –γιατί ξεχάσαμε να πάρουμε περισσότερα μαζί! Στα δε backstage, λίγο το μεγάλο bar, λίγο οι συμβουλές που δώσαμε στον Lemmy και τους υπόλοιπους περί performance και γενικά true rock 'n' roll (ή μπορεί και το αντίστροφο), λίγο οι τρελαμένοι Σέρβοι από κάτω, μας έδωσαν τρομερή ενέργεια, για το μακράν καλύτερο live που έχουμε παίξει ως τώρα.
It was electric!
Anal Veritas
Είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιες στιγμές από άλλες, ειδικά όταν επί 13 χρόνια μοιράζεσαι, με τους ίδιους άνθρώπους, τα καλά σου και τα στραβά σου, απόψεις, μουσικές και την έμπνευσή σου.
Αυτό το «μοίρασμα» είναι που μας έχει κρατήσει τόσα χρόνια μαζί σαν παρέα και σαν μπάντα και η έμπνευση ήταν αυτή που μας πρόσφερε την καλύτερή μας στιγμή, που μας έκανε να γράψουμε μουσικές και στίχους και να μπούμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε όλες αυτές τις ιδέες, τις οποίες και μεταμορφώσαμε σε κομμάτια.
Κι έτσι έγινε! Πιάσαμε στα χέρια μας το βινύλιό μας! Δεν είναι μόνο ότι υπάρχει στις δισκοθήκες μας, βάζουμε τα 180 γραμμάρια του ιερού πλαστικού στα πικάπ μας και γουστάρουμε, γιατί δεν είναι απλά μια ηχογράφηση –είναι η ιστορία μας και η κληρονομιά μας.
Cemetery Dance
Η πρώτη φορά που ένας φαν από το κοινό θα εκστασιαστεί μόλις ακούσει τις εναρκτήριες νότες από ένα κομμάτι σου ή θα τραγουδήσει έναν στίχο, σου προκαλεί ρίγος. Σε χτυπά ηλεκτρισμός! Είναι αυτή, η πρώτη φορά. Σαν το πρώτο φιλί...
Κάτι τέτοιο συνέβη και σε εμάς ένα βράδυ στο Six d.o.g.s. Δεν είχαμε κάνει ούτε πέντε live από την ημέρα που δημιουργήθηκε η μπάντα κι εκείνο το βράδυ, τη στιγμή που βγήκαμε και παίξαμε το πρώτο κομμάτι, πετάχτηκε ένας από το κοινό και έκανε σαν παλαβός! Και δεν τον ξέραμε! (γέλια) Αυτός ο πρώτος λοιπόν, που θα γουστάρει τη μουσική σου και θα τραγουδήσει μαζί σου, είναι η πιο ηλεκτρική στιγμή.
Hypnotic Nausea
Κυριακή 16 Μαρτίου 2014
Λίμνη Τριχωνίδα
Ένα δίμηνο πριν από τη πρώτη ηχογράφηση του Hypnosis, άλλο ένα απόγευμα που θα περνούσε ο Γιώργος με τον σκαραβαίο –κάναμε προσευχές να μην χαλάσει και αρχίσει πάλι να απειλεί ότι θα τον μετατρέψει σε γλάστρα– για να μαζέψει τον Βλάσση κι εμένα ώστε να πάμε στη λίμνη με τις ακουστικές, για να βγάλουμε καμιά ιδέα. Φτάνουμε και αράζουμε δίπλα στις όχθες, στήνει ο Βλάσσης τρίποδα και φωτογραφική να μας βιντεοσκοπήσει (μη και χαθεί καμιά ιδέα), παίζουμε ένα άπλωμα σε drop D, λάδι η λίμνη. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή βλέπουμε στον ορίζοντα, πάνω από τα νερά, πουλιά να πετούν και να παίζουν· με τα τσιρίγματά τους να ακούγονται σαν τρελή λούπα, η οποία συνδυαζόταν με όσα παίζαμε. Αυτή ήταν μία από τις πιο ηλεκτρικές στιγμές που έχουμε ζήσει ως μπάντα. Η Τριχωνίδα μας είχε δώσει λοιπόν ακόμη ένα τραγούδι, καθώς και την ιδέα να «χωρέσουμε» το συγκεκριμένο ηχοτοπίο της στιγμής μέσα στη ροή του άλμπουμ.
Serenity Broken
Παρουσίαση πρώτου δίσκου: σκέψεις και συναισθήματα
Μόλις έχουμε τυπώσει τα αντίτυπα του πρώτου μας δίσκου και βρισκόμαστε πάνω στη σκηνή. Ανάμεσα στο κοινό, φίλοι, τα κοντινά μας πρόσωπα και όλοι όσοι γνωρίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόβας και ηχογράφησης που μεσολάβησαν για να φτάσουμε σε αυτή τη στιγμή.
Σκέψεις και εικόνες από την περίοδο της προετοιμασίας του δίσκου περνούν από το μυαλό μου, καθώς παίζουμε το πρώτο μας κομμάτι. Αγωνία να δω την αντίδραση του κοινού, να δω αν αυτό που φτιάξαμε «αρέσει». Να δω αν τελικά καταφέραμε να περάσουμε, μέσα από τη μουσική και τους στίχους, την ένταση και την ανάγκη μας να ακουστούν όλα όσα θέλαμε να πούμε.
Παίζοντας την τελευταία νότα του κομματιού ένιωσα τον χρόνο να κυλάει πιο αργά και την αγωνία να κορυφώνεται μέσα μου, μέχρι να ακούσω το θερμό χειροκρότημα. Το οποίο επανέφερε τη ροή του χρόνου σαν λύτρωση, αποζημιώνοντάς μας με τον καλύτερο τρόπο.
Sun, Rain In Life
Ήταν άνοιξη του 2011. Είχαμε να ανεβούμε για live τουλάχιστον έναν χρόνο και μας επιλέγουν στα 5 συγκροτήματα που θα διαγωνιστούν στο Fuzz, για να αναδειχτεί η μπάντα που θα ανοίξει τους Bon Jovi στην Αθήνα. Έχουμε σχετικά φρέσκια μια δύσκολη αναχώρηση μέλους, όλοι μας βρισκόμαστε σε κακή ψυχολογία, ενώ παράλληλα συνεργαζόμαστε με κάποιους ανθρώπους για την προώθησή μας στον χώρο.
Το κομμάτι που παρουσιάσαμε live, ας πούμε ότι δεν ήταν όπως θα έπρεπε, όπως και αναμενόταν. Το ηθικό μας καταρρακώνεται και, στα καπάκια, το ίδιο βράδυ, τρώμε και μια άσχημη κατσάδα από τους συνεργάτες μας, οι οποίοι απογοητεύτηκαν από την απόδοσή μας. Όταν ξεκινάς κάτι το 1995 και φτάνεις το 2011 να παίρνεις αυτό, δεν είναι και το πιο ευχάριστο...
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, στο αμάξι του γυρισμού, αποφασίσαμε συνειδητά –αντί να αλληλοχτυπηθούμε για το ποιος φταίει– να συσπειρωθούμε· να μην το διαλύσουμε και αντιθέτως να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, ουσιαστικά για πρώτη φορά. Και να δημιουργήσουμε το project «Της ζωής ο δρόμος είναι μπροστά», ξεκινώντας από το 96/4, όπως ακριβώς το ονειρευόμαστε.
The Mighty N
Τον μονότονο θόρυβο της βροχής διέκοψε το γελοίο ringtone του τηλεφώνου μου.
«Ποιος;»
«Ο Freddie Mercury... Πας καλά ρε; Η Νατάσα είμαι. Άκου... Το σκέφτομαι χρόνια και το ξέρεις... Θέλω να αφήσω ό,τι άλλο κάνω και να παίξω ολόδική μου μουσική... Ακριβώς όπως την έχω στο μυαλό μου! Είσαι να παίξεις κιθάρα;»
«Ρε Ν», της λέω, «ξεκόλλα... Εγώ είμαι διακοσμητής και λαϊκός οργανοπαίχτης. Μια χαρά δεν είμαι για διασκευούλες; Τι ψάχνεις τώρα;;»
«Ρε, άσε τα Καψιμαλλαουρίστικα!!! Εσύ ξεκόλλα!! Το έχω στο μυαλό μου, σου λέω. Για μένα, παίζεις ιδανικά!»
«Για σένα…»
«Αυτό αρκεί!»
«Και τι μπάντα θα είναι αυτή; Ηλεκτρική;;;;;»
«Όχι. Θα έχει γκάιντες και ούτι. ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ!!! Ηλεκτρική και κουκουρούκου! ΜΕΛΕΤΑ!»
Αυτή μπορεί να κορόιδευε, αλλά εγώ ξέρω ότι με ούτι παίξαμε τελικά στο release μας. Τώρα πάμε για τις γκάιντες!.
(απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Θαυμαστός Κόσμος της Ν: Αγάπες με Μπινελίκια», σελ. 666)
