Στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, οι Ozric Tentacles αποτελούν περισσότερο ιδέα, παρά μπάντα.
Μια επίμονη ιδέα στο μυαλό του κιθαρίστα Ed Wynne, πρώτα-πρώτα, ο οποίος στέκει ως ο τελευταίος εναπομείναντας του σχήματος που γεννήθηκε πριν 32 χρόνια στο Stonehenge Free Festival. Μια ιδέα, επίσης, για την ιστορία του βρετανικού underground, αφού καταχωρήθηκαν ως «εκείνο το κάπως περίεργο συγκρότημα που πούλησε πάνω από 1.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως χωρίς ποτέ να υπογράψει σε μεγάλη εταιρία». Και μια ιδέα, βέβαια, για τους εγχώριους fans, οι αριθμοί των οποίων σε παρελθούσες επισκέψεις τους στην Ελλάδα υπήρξαν μετρήσιμο μέγεθος επίδρασης/αποδοχής.
Ντυμένοι τώρα στις φόρμες εργασίας των Τεχνικών του Ιερού, ο Wynne, η σύζυγος, ο υιός, ένας συμπατριώτης στα κρουστά κι ένας Ούγγρος ντράμερ, αποπειρώνται να ξαναθέσουν τους τροχούς σε κίνηση, 4 χρόνια μετά το Paper Monkeys. Και να σου οι περίτεχνες κιθάρες να κοιτούν σταθερά στο διάστημα μέσω καλειδοσκοπίων, να 'σου τα ηλεκτρονικά να κελαρύζουν μελωδίες, ιδού και οι μπασογραμμές-οδηγοί και οι φιουζονάτες ενορχηστρώσεις με τα ανατολίτικα στολίδια. Όλα δηλαδή όσα κατέστησαν ιδιαιτερότητα τους Ozric Tentacles στα 1980s, όταν συνδέθηκαν με το ρεύμα της (τότε) νεοψυχεδέλειας κάνοντάς το «their way», ως περήφανα τέκνα των ανοιχτωσιών που χάραξαν οι Gong και ο Steve Hillage· κι όλα όσα τους κράτησαν ξεχωριστούς στα 1990s, ως μια μοναδική τομή μεταξύ Grateful Dead και Moby.
Αλλά μια ιδέα, δύσκολα την τσουλάς. Γίνεται βαριά με τον καιρό, πέφτει σαν πέτρα στους τροχούς και τους βουλιάζει στο χώμα· ίσως μάλιστα να αναπτύσσει και μια τάση να κοιτάει τα παράσημα καδραρισμένα στον τοίχο, αντί να θέλει να κερδίσει νέα. Ίσως, όμως... Γιατί ο Ed Wynne βρίσκεται στα 53 του. Πολύ νωρίς αρκείται λοιπόν στις δάφνες του βετεράνου, πολύ νέος μου φαίνεται για να στρογγυλοκάθεται στα κεκτημένα, μηρυκάζοντάς τα.
Μπορείς βέβαια να αφεθείς να σαγηνευτείς από την υπέρλαμπρη αρτιπαιξία και να θαυμάσεις το επίπεδο αυτών των μουσικών: κάνουν τόσους σύγχρονους «ήρωες» να δείχνουν *τόσο* φτωχοί. Δεν γίνεται ωστόσο να παρακάμψεις το δραματικό τέλος της αναζήτησης που έχει επέλθει στο στρατόπεδο των Ozric Tentacles: παίζουν στο Technicians Of The Sacred τα ίδια που έπαιζαν μια ζωή. Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς παρεκκλίσεις· πεισματικά αφοσιωμένοι σε ό,τι έχει στο κεφάλι του ο Ed Wynne (λες και είναι πράγματι ιερό), φτιάχνουν εδώ μία ακόμα –αέναη– παραλλαγή του.
Φυσικά στους Ozric Tentacles δεν ταιριάζει η απαξίωση. Ξέρουν καλά πώς να παραμένουν ευυπόληπτοι, πώς να σε κάνουν να θες να δαγκωθείς τη στιγμή που πας να ψελλίσεις ότι βαρέθηκες, πια· σου ρίχνουν π.χ. ένα "The Unusual Village" και απλά βγάζεις τον σκασμό. Υπάρχει λοιπόν ένα επίπεδο πέραν πάσης αμφιβολίας στα 89 λεπτά του νέου τους δίσκου. Κι αν μάλιστα έχεις και καιρό να τους ακούσεις ή ν' ασχοληθείς μαζί τους, μπορεί και να τους απολαύσεις –ή, έστω, να αισθανθείς μια συμπάθεια για τη χίπικη, βρετανική ξεροκεφαλιά τους ν' αγνοούν τον κόσμο ως έχει, (εμ)μένοντας στα δικά τους.
Δεν έχουν όμως καμία νέα ιστορία να σου διηγηθούν. Και ό,τι κάποτε αποτελούσε πολύχρωμο πετράδι στον καμβά μιας ζωντανής ροκ επικαιρότητας, αρκείται σήμερα να συμπεριφέρεται ως πολύτιμο έκθεμα τοποθετημένο σε προστατευτική γυάλα.
{youtube}q3-bysVudaQ{/youtube}
