Σύμφωνα με τα βιογραφικά, η αρχή έγινε το 2008 σε μια τυχαία συνάντηση στο αεροδρόμιο του Βερολίνου: ο Μαλινέζος κιθαρίστας Vieux Farka Touré (γιος του μεγάλου Ali), συναντά τον Ισραηλινό πιανίστα Idan Raichel, ο οποίος του προτείνει ένα ταξίδι «μουσικής γευσιγνωσίας» στο Τελ Αβίβ. Ο καθένας προσθέτει και από έναν συνεργάτη, η κολεκτίβα συστήνεται –κατά βάση– ως κουαρτέτο και η αμφίδρομη επικοινωνία καρποφορεί το 2012 με τον (εξαιρετικό) δίσκο The Tel Aviv Session. Ο Touré θα ανταπέδιδε τη φιλοξενία, η συνέχεια ήταν προγραμματισμένη να δοθεί στο Μπαμάκο, την πρωτεύουσα του Μάλι. Oι ταραχές όμως στην ευρύτερη περιοχή (υποθέτω στην περιοχή του Αζαγουάντ, στα βόρεια της χώρας) τους ανάγκασαν να αναθεωρήσουν· όπως έχετε ήδη καταλάβει από τον τίτλο του δίσκου, οι εργασίες μεταφέρθηκαν στο ασφαλέστερο Παρίσι.
Από όλες τις παραπάνω πληροφορίες, κρατήστε μια βασική και απλή λογική επαγωγή: ότι αυτό που επιχειρείται εδώ είναι μια είδους πολιτισμική συνεννόηση, με το δίπολο Μάλι/Ισραήλ να είναι μεν κυρίαρχο, όχι όμως και το μόνο. Θα πρέπει επίσης να αναφερθούμε και σε πιο δυτικότροπα μουσικά πρότυπα (όπως αυτά που φέρει ως ιδιοσυγκρασία ο Raichel), δίχως φυσικά να παραλείψουμε και τον τρόπο με τον οποίον ερμηνεύονται στη Δύση (και στη βιομηχανία της) τα μη-Δυτικά, δημιουργώντας αρχικά τη χοντροκοπιά του ethnic κι ύστερα το κάπως πιο εκλεπτυσμένο world (ενώ στην πραγματικότητα σε αυτές τις κατηγορίες χωροθετούνται μουσικές οι οποίες «απλώς» προέρχονται από τα 4/5 του πλανήτη, με τόση απόσταση μεταξύ τους όσο απέχουν τα ησυχαστήρια των βουδιστών μοναχών στο Θιβέτ από ένα διονυσιακό πανηγύρι στο Μπαλί).
Είναι πάντως μια ντελικάτη συνεργασία αυτή των Touré και Raichel –ήταν τέτοια στο Τελ Αβίβ, παραμένει και στο Παρίσι. Διότι όλα τα παραπάνω συνδυάζονται μ’ έναν τόσο αέρινο τρόπο, τόσο ήπιο και φυσικό, που σχεδόν σε κάνει να νομίζεις πως ήταν πάντα μαζί. Υπάρχουν και στο Paris Session τέτοιες στιγμές όπου η διάδραση γίνεται πλήρης· εκεί όπου η μουσική μπορεί να είναι ταυτόχρονα και οι δύο άκρες του διπόλου: να αντλεί σαφώς την ενέργειά της μέσα από τους δρόμους της υποσαχάριας Αφρικής, να μπορεί όμως και μ' ένα ανάλαφρο αποτράβηγμα του Raichel να γίνει εξίσου ειλικρινής και προς τις εβραϊκές της παρακαταθήκες: για να φέρω ένα παράδειγμα, κάτι τέτοιο συμβαίνει στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου, “Tidhar”.
Συνηθέστερα, βέβαια, η μουσική κοιτάζει πρώτα προς Αφρική και από εκεί υψώνεται στην παγκοσμιότητα. Δίχως κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι αθετεί τους όρους ισότητας: ακόμα κι όταν κάποιος απ’ τους δύο «περιορίζεται» σε ρόλο συνοδού, υπάρχει αυτό το μαζί που παραμένει απαραβίαστο.
Υπό μία έννοια, ίσως αυτό να είναι και το πρόβλημα του δίσκου (στον βαθμό που συνιστά όντως πρόβλημα). Ίσως είναι δηλαδή αυτό το «απαραβίαστο μαζί» που γίνεται υπερβολικά αβίαστο, σε σημείο ώστε να κάνει κάποιες γωνίες να εξαλείφονται, αφήνοντας το άλμπουμ να «μελώσει» κάπως παραπάνω. Ίσως τότε η εγγενής αισιοδοξία της όλης προσέγγισης να σχηματοποιείται σε υπερβολικά καλόβολες μελωδίες, χωρίς ρωγμές, χωρίς σκιές, μα και χωρίς τη δόνηση της αμφιβολίας: κάπως πλαδαρές και άνευρες. Κάπως σαν να αφορούν περισσότερο εκείνη τη μεγάλη αφαίρεση που ονομάζουμε world, παρά τα ίδια τα στοιχεία από τα οποία έχει συντεθεί.
Βρίσκει όμως τον τρόπο του το Paris Session. Αναδύει (αν και μάλλον κάπως πιο φειδωλά) εκείνα τα στοιχεία που έκαναν και το Tel Aviv Session πετυχημένο: τις γεμάτες, ανθισμένες μελωδίες και εκείνους τους ρυθμούς που σε θέτουν από μόνοι τους σε κίνηση. Περιέχει και κάποιους νεωτερισμούς (όπως η εισαγωγή πνευστών –τρομπέτα και φλάουτο– ή η αυξημένη εμπιστοσύνη στο τραγουδιστικό σκέλος), στην πραγματικότητα όμως ψάχνει τον ίδιο βηματισμό. Και όταν τον βρίσκει γίνεται πραγματικά υπέροχο, κάνοντάς σε να αδιαφορείς για το αν και κατά πόσο οι Touré & Raichel επαναλαμβάνονται.
{youtube}60f6Uin5N9k{/youtube}
