Όταν ένας άνδρας μπαίνει σε ένα δωμάτιο, κουβαλάει πάνω του όλη του τη ζωή. Το βλέπεις στο ρυτιδιασμένο βλέμμα του, στον φθαρμένο τρόπο που περπατάει, στην ανεπιτήδευτη άνεση με την οποία οικειοποιείται τον χώρο.
Όταν τα πρώτα δευτερόλεπτα του Singles ξεκινούν να παίζουν, το άλμπουμ μοιάζει να κουβαλάει ολόκληρο το ειδικό βάρος και την ποικιλομορφία των διαθέσεων που θέλει να επικοινωνήσει. Φαίνεται στη συναισθηματική ραγάδα, στους «ανάγλυφους» ρυθμούς, στην επιθετική electro pop που μοιάζει να γράφτηκε αποκλειστικά για άδηλες ψυχές· στα synth μοτίβα που γράφτηκαν για ανθρώπους οι οποίοι χορεύουν σαν να νιώθουν άβολα μέσα στο ίδιο τους το σώμα.
Οι Future Islands είναι νεορομαντικοί χωρίς τον εγκλωβισμό σε ρετρό στεγανά: αντιμετωπίζουν τα ίδια τους τα συνθεσάιζερ σαν punk rockers. Κυρίως, όμως, είναι ένα από τα πιο καλλιεργημένα σύνολα που δρουν σήμερα. Κι ευτυχώς βρήκαν τον φυσικό τους χώρο στην 4AD.
Ο κλειδοκράτορας που διευρύνει την καλλιτεχνική τους πλατφόρμα είναι ο Samuel Herring. Ένας αλλόκοτος crooner, ο οποίος χλευάζει στα μούτρα την generic αισθητική. Με την άβολη επικινδυνότητα του τρελού στη μέση της πόλης που κηρύττει σε άδεια σοκάκια και ταυτόχρονα με τη μαγνητική γοητεία ενός ιεροκήρυκα που απευθύνεται σε ορδές πιστών, ο Herring «ζορίζει» τις λέξεις για να βγουν από μέσα του, πασχίζει να κάνει σχήμα τις αναθυμιάσεις από τις φλεγόμενες σκέψεις του. Η φωνή του δεν προσανατολίζεται έτσι σε έναν (οποιονδήποτε) ρυθμό, αλλά μοιάζει να γίνεται η ίδια φωτεινός σηματοδότης που θα τον καθοδηγήσει. Σαν να πατάει σε έναν φωνητικό αλγόριθμο τον οποίον μόνο ο ίδιος ξέρει και η μουσική ν' ακολουθεί –πιστή και υπνωτισμένη.
Τρία χρόνια μετά το On The Water (το αριστούργημά τους για εμένα), οι Future Islands επανέρχονται λοιπόν πιο φιλόδοξοι και δεξιοτεχνικοί. Τα τραγούδια του Singles είναι «βελούδινης» αισθητικής αλλά –μην ξεγελιέστε– καθόλου φιλόξενα για τους περαστικούς. Διαθέτουν ένα αεροστεγώς κλεισμένο σύμπαν, το οποίο φρουρείται από μπασογραμμές ύπουλης κλιμάκωσης και χρησιμοποιεί τα στρώματα πλήκτρων ως εμπροσθοφυλακή. Κλειστός τόπος, καθόλου σκοτεινός, αλλά ειδυλλιακός φαντάζομαι για όσους έχουν μάθει να γλεντάνε ακόμα και τα πιο πετρώδη συναισθήματα.
Οι άνθρωποι μπορεί να κουβαλάνε τον εαυτό τους όταν μπαίνουν σε ένα δωμάτιο, αλλά είναι κάποιοι που μοιάζουν όμορφοι ακόμα και όταν διασχίζουν μια πόρτα φεύγοντας. Η επίγευση που αφήνει το Singles μετά το τέλος της ακρόασης, είναι πιο απολαυστική ακόμα και από τις –αλλεπάλληλες– κορυφώσεις του. Μεγάλο επίτευγμα.
{youtube}1Ee4bfu_t3c{/youtube}
