«Οι Goat είναι μια κολεκτίβα προερχόμενη από ένα μικρό, απομακρυσμένο χωριό ονόματι Korpolombolo, κάπου στα σκοτεινά βάθη της Σουηδίας. Σύμφωνα με τους θρύλους, αιώνες τώρα οι κάτοικοι του χωριού είναι αφιερωμένοι στην εξάσκηση βουντού. Αυτές οι περίεργες και φαινομενικά παράταιρες πρακτικές έφτασαν στην περιοχή μαζί με μια μάγο-γιατρό, η οποία, παρέα με τους λίγους ακολούθους της, οδηγήθηκε στο Korpolombolo ακολουθώντας έναν κώδικα κρυμμένο στις αρχαιότερες απ’ τις γραφές του λαού της. Ο λόγος που τους οδήγησε εκεί παραμένει άγνωστος, ωστόσο η επιρροή τους γρήγορα κατέλαβε το χωριό, με αποτέλεσμα να εγκατασταθούν εκεί και να εξασκούν τα βουντού για αιώνες, ανενόχλητοι και απαρατήρητοι απ’ τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό μέχρι να τους ανακαλύψει η Εκκλησία και να τους κάψουν οι Σταυροφόροι, με τους όποιους επιζώντες να καταριούνται το χωριό καθώς έφευγαν κυνηγημένοι. Μέχρι και σήμερα, το γραφικό χωριό του Korpolombolo είναι στοιχειωμένο από εκείνη την κατάρα. Η δύναμη της κατάρας μπορεί να γίνει αντιληπτή μέσα στ’ αυλάκια των δίσκων των Goat».
Όλα κι όλα, τα του Τράγου στον Τράγο. Ως γνωστόν το ροκ εντ ρολ θέλει την παραμύθα του και το Κεφάλι του Τράγου το γνωρίζει καλά. Επίσης, έχω την εντύπωση πως γνωρίζει ακόμα καλύτερα ότι σαν να έχει παραγίνει το κακό με το και καλά occult και τον μυστικισμό για να πάρει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά: ίσα-ίσα δηλαδή που, μεταξύ των άλλων, μάλλον γίνεται και η σχετική πλακίτσα. Τέλος, νομίζω πως η Καρδιά του Τράγου νιώθει πως, ως μέγας ανθρωπιστής και προαιώνιος λάτρης των αισθήσεων, δεν είναι δυνατόν ο Άρχοντας του Σκότους να είναι τόσο κακόγουστος για να τον ρίχνει ο κάθε πικραμένος με μια κάπα, έναν ανάποδο σταυρό, έναν κουβά μεϊκάπ στα μούτρα κι ένα χαλασμένο μικρόφωνο στο χέρι. Εξ ου δηλαδή και το πολύχρωμο, οικουμενικό, ρετρό, ψυχο-φανκ-ροκ εντ ρολ που δίδεται και σ’ αυτόν με τ’ όνομα World Music. Όχι ως θυσία-προσφορά, μα ως ηχητικός εορτασμός.
Δεν θα μπορούσε να μην είναι σύγχρονος Σουηδός ο Τράγος, ή τουλάχιστον ορμώμενος εκ της ευρύτερης Σκανδιναβικής χερσονήσου. Εκεί, εκτός απ’ αυτά που είθισται να τα λέμε «δικά τους», τα παίζουν όλα, σε οποιονδήποτε πιθανό συνδυασμό –και, κατά πώς φαίνεται, πάντα τα παίζουν τουλάχιστον καλά. Όχι για να χάνεις τα μυαλά σου (στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δηλαδή), αλλά σίγουρα για να ξύνεις με απορία εκείνο που τα περιβάλλει. Εν προκειμένω, μιας και βρισκόμαστε στον ευρωπαϊκό βορρά (έστω και στα σκοτεινά βάθη του Korpolombolo), η τραγίσια υλικοτεχνική υποδομή έχει κατά βάση ως εξής: ροκ εντ ρολ της γραμμής των Rolling Stones. Αλανιάρικο δηλαδή, μα με διπλό κόφτη, διότι, εκτός του ήπιου φιλτραρίσματος εκ μέρους του Τράγου, τη σήμερον ημέρα –κι εδώ και πάρα πολλές μέρες– το συγκεκριμένο ροκ εντ ρολ έχει φύσει και θέσει αποχαιρετήσει την ιδιότητα. Έπειτα, ηλεκτρόπληκτο funk α-λα-Sly & The Family Stone, παρόμοιας λογικής με αυτή που μόλις περιγράφηκε ακριβώς παραπάνω. Κάτι επίσης από ηχητικό τελετουργικό με αϊτινά κοκόρια, περισσότερο υπό τη μορφή εξωραϊσμένης καρτ ποστάλ. Και, τέλος, έναν σκασμό ηλεκτρικές ρυθμομελωδίες της Σαχάρας, από εκείνες που κυκλοφορεί μανιωδώς η Sublime Frequencies στο πιο ευθυτενές και απλουστευτικό τους. A, και θηλυκά φωνητικά: τσιριχτά, πειραγμένα, θηλυκά φωνητικά, σαν μαθητευόμενη εξ αποστάσεως μάγισσα/γιατρίνα της λευκής σχολής και του ροκ εντ ρολ εκ παραλλήλου.
Κοινώς, ο Τράγος ως δύναμη της φύσης είναι φο, για να μην πω τζούφιος και τον προσβάλλω. Πουλάει βαρβατίλα κι άμα τον πλησιάσεις ευωδιάζει σουηδικό αφτερσέιβ ανανά. Υποτίθεται πως θα τριζοβολήσουν οι ραχούλες στο περπάτημά του και τον αντικρίζουν οι γίδες και κοιτιούνται με μειδιάματα και νόημα. Απ’ την άλλη, βέβαια, είναι και κοσμοπολίτης, πρωτοπόρος στην εξελικτική του είδους του, καλοπερασάκιας, φαν, καλλιεργημένος, εξοπλισμένος μ’ ένα ζεύγος υπεραυτιά. Και –εκ του αποτελέσματος– ικανός να παράγει δικό του ροκ εντ ρολ προσωπικό, ανοιχτό, χαρμόσυνο. Αρκετό.
{youtube}VO1MSwg9REI{/youtube}
