Πώς περνούν 40 χρόνια δίχως ίχνος από πάνω σου; Το μυστικό λέγεται Bond, James Bond. Ο σεξιστής, φλεγματικός και πιο στυλάτος πράκτορας επιστρέφει. Βέβαια επειδή ο χρόνος μπορεί να αποβεί αμείλικτος, φροντίζει να συντηρήσει το μύθο του με μια απαραίτητη δόση εκσυγχρονισμού. Αποτέλεσμα; Το Die Another Day ως ταινία κι ως μουσική πρόταση.
Για κάθε ταινία του Bond εν αρχή είναι το τραγούδι. Δεν θα αναφερθώ στα κλασικά παλιά τραγούδια, ούτε θα σταθώ στις αδιάφορες τελευταίες προσθήκες. Οι παραγωγοί φέτος σκέφτηκαν τη Madonna ως ιδανική ερμηνεύτρια για το τραγούδι του πρώτου Bond του 20ου αιώνα και ως επιλογή ήταν η καλύτερη δυνατή (δεν πιστεύω να προτιμούσατε τη W.Houston ή τη M.Carey που είχαν ακουστεί ως υποψήφιες). Η Madonna αποδεδειγμένα έχει βρει το μυστικό της διαχρονικότητας ενός καλλιτέχνη, όμως όταν το τραγούδι της κυκλοφόρησε αρχές Οκτώβρη φαν και πολλοί άλλοι σοκαρίστηκαν. Παιδιά συνιστώ ψυχραιμία…
Αναλύοντας λίγο τα προηγούμενα τραγούδια, αντιλαμβάνεται κανείς πως μια λουσάτη ποπ μπαλάντα, ικανή να υμνήσει με μεγαλόπνοους στίχους τον υπερ-πράκτορα είναι αρκετή. Η Madonna τόλμησε να μετατοπίσει το βασικό στοιχείο του ρυθμού σε μια funk dance κλίμακα στα γνωστά πρότυπα του Mirwais, όχι κάτι πολύ διαφορετικό από τις πρόσφατες συνεργασίες τους, μα και όχι ό,τι πιο εμπνευσμένο έχει κυκλοφορήσει, ακόμα και με τον ίδιο. Με φωνή βουτηγμένη στο vocoder και αγχώδεις παύσεις, με μια εμμονοληπτική μουσική φράση παιγμένη από βιολιά (σχεδόν σατυρική για τη μελωδικότητα των προηγούμενων τραγουδιών) και μια δόση φλαμένκο (οι κλακέτες στην αρχή και μέση του τραγουδιού).
Το στοιχείο όμως που φαίνεται να ξεφεύγει απ' όλους είναι πως οι στίχοι (αν και απλοϊκότατοι) είναι ότι πιο κοντά στην ψυχολογία του Bond. Ο James Bond παραμένει ένα απόλυτο αρσενικό σύμβολο, το τραγούδι τον στέλνει για ψυχανάλυση "Sigmund Freud analyze this", όπου ομολογεί τη σεξιστική συμπεριφορά του "For every sin, I'll have to pay" και καταλήγει ανατρεπτικά "I'm gonna close my body now". Είμαι σίγουρος πως η Madonna περίμενε την αρνητική αντίδραση αρκετών και γι' αυτό προειδοποιεί τραγουδώντας "I'm gonna avoid the cliche". Για τους επικριτές της επεφύλαξε κι ένα χλευαστικό γέλιο στα μισά του τραγουδιού. Μειονέκτημα; Αυτό το αντι-Bond τραγούδι έχει πιο ισχυρή προσωπικότητα και είναι πιο σαρκαστικό από τον ίδιο τον Bond.
Συγγνώμη για τη θεωρητική ανάλυση, αλλά αν στο soundtrack ενός Bond δεν σχολιάσεις το τραγούδι, τότε τι ; Α! Ίσως το κλασικό θέμα του Bond, που εδώ γνωρίζει μια ανέμπνευστη διασκευή από τον Paul Oakenfold, που δεν αξίζει σχολιασμού, οπότε προτιμήστε το remix του Moby από το Tomorrow Never Dies το 1997.
Τώρα η ορχηστρική μουσική από τον David Arnold (για τρίτη φορά) εμπνέεται από τη δουλειά του J.Barry, φιλτράροντας την με ηλεκτρονικούς ρυθμούς -χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Hovercraft chase. Ο συνθέτης δεν απογοητεύει με την επιλογή του να εναρμονίσει την ορχήστρα με σύγχρονους ήχους. Το αποτέλεσμα απευθύνεται στο σημερινό κοινό, κι αυτή είναι η επιτυχία του. Δεν ξεχνα να διατηρεί ένα κλασικό jazzy ηχόχρωμα και παράλληλα να αποθεώνει τον Bond με χορωδιακά μέρη όπως το Icarus και Antonov.
Είτε είστε fan του Arnold, είτε της Madonna το άλμπουμ είναι βαθύτατα ικανοποιητικό. Μένει να δούμε τη μουσική κατεύθυνση που θα πάρουν οι επόμενες ταινίες της σειράς, για να καταλήξουμε και στο πόσο διαχρονικό είναι.
