Αν λάβουμε υπόψη μας ότι το ντεμπούτο των Cousteau είχε κυκλοφορήσει αρχικά το 1999 (από την Global Warming, για να το επανακυκλοφορήσει ένα χρόνο αργότερα η Palm Pictures του Chris Blackwell, ιδρυτή της ιστορικής Island), δεν έχει μεσολαβήσει και τόσο λίγος χρόνος ανάμεσα στους δύο δίσκους όσο θα νόμιζε κανείς. Θα τολμούσα λοιπόν να πω ότι αυτό το νέο δισκογραφικό βήμα του περίφημου κουιντέτου που μας μάγεψε με τη μοναδική εμφάνισή του προ μηνών στη χώρα μας, είναι καλύτερο απ' το προηγούμενό τους, που ούτως ή άλλως αγαπήσαμε με την πρώτη μας κιόλας επαφή.
Ακόμη κι αν δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν τα ραδιόφωνα θα βρουν ένα κομμάτι εδώ σαν το "The Last Good Day Of The Year" για να μετατρέψουν σ' ένα καινούργιο χιτ, μπορούμε με ασφάλεια να καταθέσουμε ότι όποιος παραδοθεί στο φυσικό λυρισμό και τις εξαίσιες νυχτερινές εικόνες των κομματιών του, θα σαγηνευτεί το δίχως άλλο.
Η ατμόσφαιρα εναλλάσσεται κατά τη διάρκεια του δίσκου και άλλοτε πέφτει σαν μια παχιά, αδιαπέραστη στα βλέμματα αυλαία μετά από μια εμφάνιση του Scott Walker επί σκηνής ("Peculiarly You"), κι άλλοτε νιώθεις λες κι ένα γλυκό αεράκι ήρθε απροειδοποίητα στο πρόσωπό σου για να διώξει τη γλυκιά καλοκαιρινή ζέστη της πόλης ("Nothing So Bad").
Το σημαντικότερο βέβαια είναι ότι το "Sirena" αποτελεί βασικά μια πολύ δυνατή συλλογή συνθέσεων -που συνεπικουρείται από έντεχνα δομημένες ενορχηστρώσεις από έγχορδα και πνευστά, δίπλα ασφαλώς στο ατμοσφαιρικό παίξιμο της μπάντας και τα διάφορα όργανα που συνεισφέρει ο μεταξύ των άλλων και βασικός συνθέτης και παραγωγός του γκρουπ Davey Ray Moor- απ' αυτές που αδυνατείς να διακόψεις τη ροή τους άπαξ και ξεκινήσουν να κυλούν σαν αγγελικό κάλεσμα στ' αυτιά σου.
Και είναι παρήγορο που μπορούν και γράφουν ακόμη τραγούδια σαν το "(Damn These) Hungry Times" ή το σοουλίζον "Please Don't Cry", γιατί θα ήταν κρίμα μια τέτοια μπάντα να καεί τόσο γρήγορα, απ' τη στιγμή που εξίσου αστραπιαία κέρδισε μια περίοπτη θέση στην καρδιά μας. Να ευχηθούμε τέλος με το καλό να ξαναπεράσουν απ' τα μέρη μας.
