Να ένας δίσκος ο οποίος πρόκειται να γίνει φετίχ για αρκετούς μουσικόφιλους. Οι Black Dog, από τους πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής σκηνής, συνεργάζονται με τον ποιητή Black Sifichi σε ένα έργο πιστό στο πνεύμα του William Burrowghs. Αφιερώνουν εξολοκλήρου τον δίσκο στον μεγάλο beat συγγραφέα και ομολογουμένως συνθέτουν το πιο εύστοχο tribute στον Burrowghs μια και καταφέρνουν να αναπαράγουν πλήρως το κλίμα των έργων του.
Κοιτάζοντας το εξώφυλλο και μόνο, με τα μεγάλα κομμάτια κρέατος, να καταλαμβάνουν ακόμα και την επιφάνεια του cd, καταλαβαίνεις ότι και το περιεχόμενο δεν μπορεί παρά να είναι προκλητικό. Ο Black Sifichi ακολουθεί την cut-up technique του Burrowghs και φτιάχνει το δικό του μεγαλειώδες μανιφέστο… άναρχο, καυστικό και σίγουρα δραματικό. Η μιζέρια της σύγχρονης αστικής ζωής βγαίνει στην επιφάνεια σε όλο της το μέγεθος. Ο πεσιμισμός είναι φανερός από το εναρκτήριο ‘What do they Want’ (…what do people want to listen to? … everything has be done before…) και από το 23ο κιόλας δεπτερόλεπτο του δίσκου (…I’m already 23 seconds into doing everything in this fuckin machine…).
Οι Black Dog παρόλο που συμπλήρωσαν 7 ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία τους (το Music for Adverts and Short Films) αρκέστηκαν στο να φτιάξουν απλά το ηχητικό background στις αφηγήσεις του Black Sifichi και να αφήσουν την επιστροφή τους στην αφάνεια (και την εμπορική αποτυχία πιθανόν). Η μουσική τους δεν είναι παρά ένα σκοτεινό ηλεκτρονικό soundtrack, με minimal ρυθμούς και εξωπραγματικά samples. Ο στόχος τους είναι σαφώς το να δημιουργήσουν την κατάλληλη υποβλητική ατμόσφαιρα και όχι να τραβήξουν την προσοχή από τα λόγια του Black Sifichi.
Αυτό το εξαιρετικό κομμάτι μοντέρνας ποίησης (κυρίως ως κάτι τέτοιο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το Unsavoury Products) περιγράφει με τα εντονότερα χρώματα όλον τον παραλογισμό στις σύγχρονες κοινωνίες και τις ανισορροπίες της σύγχρονης ζωής, Μονοτονία (b4 the sky was built) που οδηγεί στην παράνοια (dogbite), ανυπαρξία οράματος (if I were a king), ισοπεδωτική ανωνυμία (mental health hotline) και ούτω καθεξής…
Χωρίς να φτάνει αυτό, η συνέχεια γίνεται όλο και πιο εφιαλτική και έντονη… βλέπε ‘Image Poem’ (… fuel, labricant, ecstasy and viagra, dancing, president, garbage, dying, the architects paper house, masturbatory fantasies with eyes closed, yes art, non art, getting burned and fucked by your boss….) και ‘New York dorks’ (… I looked down into the toilet, spiraling away all the slop, down it went, I think I’m gonna be sick for a while…).
Σύντομα το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα … όπως στο ‘Science tells us’ (… this is the story of one man’s quest to darkness. True or flase? Both!…), ή στο κλειστοφοβικό ‘Wishing Wel’l (…I fell in a well, a wishing well. I struggled for air, my mouth on the hole like a dirty pipe… somebody help me … don’t throw a penny into the wishing well, the penny could block out the sky…) και το αποτελείωμα στο ‘Voodoo’ που πλέον αγγίζει τον φόβο.
Σύνολο; 20 αποσπάσματα σύγχρονης παράνοιας … σαν και αυτή που ζούμε καθημερινά. Σαν ένα έργο μοντέρνας ποίησης και (μουσικού) μονολόγου η βαθμολογία δεν θα έπεφτε κάτω από το 10, αλλά αφού πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σαν ένα μουσικό δίσκο ας περιοριστούμε στο ...
