Τις δύο δεκαετίες φτάνουν περίπου στο κουρμπέτι οι The Goo Goo Dolls, μια μπάντα που εξακολουθεί να μην εκπλήσσει και στο όγδοό της album, έχοντας προ πολλού φτάσει στο σημείο του κορεσμού.
Ο frontman John Rzeznik μοιράζεται σύνθεση και τραγούδι με τον Robby Takac και οι δυο τους κατασκευάζουν απλές μελωδίες, κρύβοντάς τις σε power-pop και 90s modern rock περίβλημα. Ή αλλιώς, χιλιοακουσμένα pop-rockers από αυτά που φαίνεται ότι δεν κουράζονται να παίζουν και να ακούν στο αμερικανικό ραδιόφωνο.
Κάποια κομμάτια, όπως το πρώτο single Here Is Gone, το Think About Me, το Big Machine, και το What A Scene, μόλις μετά βίας ξεχωρίζουν, κι αυτό γιατί το φτιάξιμο του ήχου τους δεν σου επιτρέπει να ξεχωρίσεις κάτι. Βουτηγμένο στην κοινοτυπία και στη φόρμουλα, περνά απαρατήρητο και, μολονότι διασκεδάζει (όσο μπορεί τέλος πάντων) στο τέλος δεν σου αφήνει τίποτα!
Λίγη έμπνευση ρε παιδιά;
