Με τίτλο που παραπέμπει σε ταξίδια και «τον άνδρα τον πολύτροπο» ο Sundayman μετά τις κυκλοφορίες των Outerland, Retronome, Scene Missing και Outerland II επιστρέφει με τον πέμπτο κατά σειρά δίσκο του και για ακόμα μια φορά με όχημα τον ηλεκτρονικό ήχο μας βυθίζει στα μελωδικά retro του ηχοτοπία που παντρεύουν τα analog synths άλλοτε με την rock, άλλοτε με την pop κι άλλοτε με την ambient.
"Royal Purple" για το ξεκίνημα με λόγια ιαπωνικά και μια ambient αίσθηση μας μυεί στο πρώτο κινηματογραφικό ταξίδι, "Change" το τέλειο soundtrack για μια sci fi ταινία ή σειρά τύπου Stranger Things, "Always pop" και vocals τύπου Air που θα άκουγες άνετα στο The Virgin Suicides, "Breathe" -πολύ αγαπημένο- μεγαλειώδες κι επιβλητικό με φωνές που δεν σε νοιάζει τι λένε, αλλά πώς σε οδηγούν σταδιακά μέσω των ήχων και αόριστων φθόγγων στην κορύφωση, "1974" -έτος γέννησης του Κυριάκου Μουστάκα– με μελωδία που θα ταίριαζε απόλυτα σε ασπρόμαυρη 70s ελληνική ταινία τύπου "Εκείνο το Καλοκαίρι".
80s electro στο "Hurricane" με analog synths και διαστημικά φωνητικά, ρομαντικό "Follow" που σχεδόν θυμίζει σύνθεση κλασική με dream vocals που σκάνε μετά την μέση του κομματιού και θυμίζουν ισλανδικά ξωτικά α λα Múm, "Go" με ηλεκτρονικά εφέ, ένα μαγικό βίντεο κλιπ γυρισμένο σε φιλμ 16 mm στην Τήνο (Danny&Loco)- ύμνος στην ελευθερία και μια ρυθμική μελωδία που καθώς αυξάνεται σε ένταση θυμίζει παλιό καλό Moby και σε κάνει να μην καταφέρνεις να συγκρατήσεις τα πόδια σου. "Romance" -όνομα και πράγμα- που θες να παίζει ξανά και ξανά, Εlle με γαλλικά φωνητικά και spoken word στίχους, ταξιδιάρικο "Bird" σε pop ρυθμό για το κλείσιμο και για το σκίσιμο της καρδιάς, της ψυχής, της μέρας.
Από το artwork μέχρι τα συνθεσάιζερ και το beat του ένα άλμπουμ ταξίδι σε γαλαξίες, λουσμένο με αστερόσκονη και μυστήριο. Δημήτρης Αρώνης σε στίχους και τραγούδι, Γιώργος Μανωλούδης σε στίχους και σχεδιασμό εξώφυλλου μαζί με τον Μάξιμο Αγγελάκη, Sacha Reznik, Ιωάννα Μόρφη και Yoshiko Sofia Udagawa σε τραγούδι, Κυριάκος Μουστάκας σε σύνθεση και παραγωγή κι εγώ θα πω ότι είναι ένα άλμπουμ που επιβεβαιώνει τη ρήση του αγαπημένου Bukowski «Ευφυία είναι η δυνατότητα να πεις κάτι βαθυστόχαστο με απλό τρόπο». Εναλλαγή ανάμεσα σε instrumental και vocal συνθέσεις -θα μπορούσαν ακόμα και να αποτελέσουν δύο διαφορετικά άλμπουμ- με δυνατές μελωδικές γραμμές που εξελίσσονται σταδιακά σε μόλις 3-4 λεπτά, καταργούν τις κλασικές δομές couplet-refrain και γέφυρας και απελευθερώνουν με την αναρχία στη φόρμα, το φως μέσα στο σκοτάδι, τον έρωτα, την ψυχεδέλεια, τη ζωή.
