Όταν πήρα στα χέρια μου το soundtrack της ταινίας DOS ήμουν απαλλαγμένος από οποιαδήποτε επιρροή μπορούσε να μου προκαλέσει η δύναμη της εικόνας κι αυτό γιατί δεν είχα ιδέα για την ταινία του Στάθη Αθανασίου. Δεν αναζήτησα πληροφορίες στο διαδίκτυο και αποφάσισα να αντιμετωπίσω τη μουσική επένδυση του Θοδωρή Αμπαζή ανεξάρτητα από τις εικόνες για τις οποίες γράφτηκε. Μοναδική μου πληροφορία –μοναδική ίσως επιρροή για το τι θα ακούσω– το εξώφυλλο του CD: μία υπερβάλλουσα προοπτική καρέ ενός σκηνογραφικού ιστού αλλοτινής εποχής.
Νομίζω ότι το κοινότοπο εγχείρημά μου για την, αν θέλετε, αποδοτικότερη και ουσιαστικότερη ακρόαση των μουσικών του Αμπαζή κατάφερε να αναδείξει την κρυφή δύναμη αυτών. Μελωδίες και ήχοι μπόρεσαν να σχηματοποιήσουν –και κατά βάση να ορίσουν– εικόνες και συναισθήματα. Εικόνες που εντάσσονται με άνεση σε ένα πολυφορεμένο αστικό σκηνικό μιας φανταστικής πόλης του Δυτικού πολιτισμού και συναισθήματα τα οποία γεννιούνται μέσα από τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Ο Θοδωρής Αμπαζής φάνηκε από το πρώτο λεπτό ότι γνωρίζει την υπόθεση που λέγεται μουσική κινηματογράφου και κατάφερε να αναδείξει με λιτές και απλές μελωδικές γραμμές το νόημά της. Με το εναρκτήριο και βασικό θέμα “Dos” ένας γαλανός ουρανός μοιάζει να προβάλει μέσα από τα αστικά καταθλιπτικά διάκενα, σχηματοποιώντας έτσι το ψυχολογικό αδιέξοδο του πιθανού ήρωα. Αγωνία, θρίλερ και μυστήριο αναδύονται με “Μια Κόκκινη Βεντάλια”, ενώ το συνεχές πιανιστικό κρεσέντο στον “Έκτωρ” κάνει σαφή την ανάγκη για υποδόριες συναισθηματικές ανατροπές. Στο “El Trece” πάλι, ο Αμπαζής δομεί μία μοντερνιστική πτυχή της μουσικής του, ακροβατώντας ανάμεσα σε ηχητικές αναγνώσεις του χθες και του τώρα. Τέλος, το “Nada Es Por Suerte” –το μοναδικό τραγούδι του soundtrack, σε σύνθεση του Bruno Freire Leon– αν και αρχικά μοιάζει παράταιρο, θεωρώ ότι εντάσσεται αρμονικά στο όλο μελωδικό σύνολο, λειτουργώντας ουσιαστικά ως μία τρίλεπτη εξωτική έξαρση.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα εντελώς προσωπικό φιλτράρισμα των συνθέσεων που περιλαμβάνονται στο DOS. O Θοδωρής Αμπαζής καταθέτει, κατά τη γνώμη μου, ένα σφιχτοδεμένο ηχητικό περιβάλλον, μικρό σε διάρκεια και ίσως κάποιες φορές μονότονο, αλλά σίγουρα ολοκληρωμένο και με άποψη. Δεν τολμάει με τρόπο τέτοιο ώστε να ανατρέψει τα μουσικά σου δεδομένα, αλλά αν μη τι άλλο κατάφερε να οργανώσει ένα ευχάριστο μελωδικό ταξίδι. Στα συν της δουλειάς προσθέστε και τον Κωστή Μαραβέγια, ο οποίος αναλαμβάνει τον σημαντικό ρόλο του πιανίστα.
