Μπορείς να πεις αρκετά για το νέο άλμπουμ της Χάρις Αλεξίου. Να το τοποθετήσεις στη μετά-Οδός Νεφέλης 88 δισκογραφία της, καθότι για τέκνο εκείνης πρόκειται. Να μιλήσεις για την οικειότητα του τερέν από τις πρώτες κιόλας νότες του “Ο Άνθρωπός Μου”. Να στοχαστείς για τη θέση του στο σήμερα του μουσικού φυλλομετρητή. Να (συγ)κρίνεις την πολυσυλλεκτική του οντότητα και τον βαθμό στον οποίο υπακούει ή αξιοποιεί αυτή την αμφιλεγόμενη μόδα των καιρών μας. Έχουν όλα τη θέση τους σε ένα κείμενο άποψης για το Η Αγάπη Θα Σε Βρει Όπου Και Να ’Σαι της Χάρις Αλεξίου. Όμως, ακρόαση την ακρόαση, πείθεσαι ότι επίκεντρο των πάντων, πηγή αυτής της αγάπης που θα σε βρει όπου και να ’σαι, είναι η ίδια η Αλεξίου. Η βασική ερμηνεύτρια, η βασική συνθέτρια, η βασική στιχουργός. Η «καρδιά» του εν λόγω δίσκου και το τελικό του βαρόμετρο. Για να μην το φέρνω γύρω-γύρω, θα ξεκινήσω από τη βασική μου παραδοχή: το Η Αγάπη Θα Σε Βρει Όπου Και Να ’Σαι αποτελεί τη δυνατότερη κατάθεση της Αλεξίου εδώ και αρκετό καιρό. Κατάθεση βαριά μεν και συννεφιασμένη, η οποία απαιτεί ακροάσεις και προσοχή, μα εν τέλει αποζημιώνει στη βάση όχι μόνο μιας γενικότερης καλαισθησίας (καλαίσθητο ήταν λ.χ. και το Βύσσινο Και Νεράντζι), μα κυρίως μιας εσώτερης δύναμης, αρκετά ισχυρής ώστε τελικά να σε συμπαρασύρει μαζί της, παρ’ όλες τις ενστάσεις σου. Γιατί υπάρχουν ενστάσεις: τα τρία πρόσωπα της πρωταγωνίστριας δεν είναι ισοβαρή. Δεν στέκεται στο ίδιο βάθρο η Αλεξίου η συνθέτρια με την Αλεξίου τη στιχουργό και την Αλεξίου την ερμηνεύτρια. Η συνθέτρια Αλεξίου αποδεικνύεται δειλή, άτολμη και μάλλον βολεμένη. Η πλεύση της γίνεται σε οικεία νερά και σε φιλικά λιμάνια, με τελωνείο μια μεσοβέζικη, δεδομένη ποιότητα, η οποία παίζει με την εγχώρια μεταχατζιδαδική έκφραση πότε πηγαίνοντάς τη προς τη Δυτική Ευρώπη και πότε προς τη Λατινική Αμερική, χωρίς ποτέ να αναζητά το κάτι διαφορετικό. Η Αλεξίου φοβήθηκε να πάρει επ’ ώμου όλο τον δίσκο της και έψαξε τις όποιες φυγόκεντρες τάσεις από τη φόρμουλα μέσω συνεργασιών και ελληνοποιήσεων διεθνών επιτυχιών –συγκεκριμένα των “De Ushuaia A La Quiaca”, “Ammore Annascunnuto” και “Als Ich Fortging”. Καλοβαλμένες δυτικότροπες μελωδίες με λεπτεπίλεπτους ενορχηστρωτικούς σχεδιασμούς υπό την επίβλεψη μιας γενικά φροντισμένης παραγωγής, αφήνουν έτσι πλήκτρα και programming να δίνουν μια γεύση σύγχρονου συνυπάρχοντας (μεταξύ άλλων) με βιόλες, βιολιά, ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, ακόμα και με μπαγλαμά και τζουρά (περιορισμένους δυστυχώς στο “Μυστικό”). Χωρίς στιγμή όμως να αποπειρώνται να διαφύγουν από το οικείο –όπως έκανε λ.χ. ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη Νεροποντή– ή να αναζητήσουν φρέσκους δρόμους συνδιαλλαγής με την παράδοση. Δίχως να νοιάζεται ουσιαστικά να ψάξει για τη μουσική διαφοροποίηση, η Αλεξίου ρίχνει το βάρος του δίσκου στους στίχους και στην ερμηνευτική έκφραση –μια πεπατημένη για πολλούς άξιους εκπροσώπους του σημερινού ελληνικού τραγουδιού. Παράλληλα δε αγκαλιάζει –και αυτή– (άρα και λιβανίζει) την κατά τη γνώμη μου αφόρητη μετριότητα της παρέας των Onirama, επιδεικνύοντας μια επιφανειακή σχέση με το σήμερα της νεανικής ελληνικής έκφρασης. Η στιχουργός Αλεξίου είναι εμφανώς καλύτερη από τη συνθέτρια. Έχει κάτι να πει και συχνά στον δίσκο τα λόγια της αναδεικνύονται σε περικοκλάδες αυτοβιογραφικών(;) στοχασμών, στις φυλλωσιές των οποίων κρύβονται πράγματα με τη δύναμη του προσωπικού μα την απήχηση του πανανθρώπινου. Ακούστε πώς ελληνοποιεί το “Ammore Annascunnuto” σε “Κρυμμένη Αγάπη (Η Αγάπη Θα Σε Βρει Όπου Και Να ’Σαι)”, ακούστε τι σκαρώνει στο “Μεγάλωσα”, ή τι κάνει στο “Έφυγα” και στο “Ο Άνθρωπός Μου”. Ταυτόχρονα, όμως, αισθάνεσαι και το βάρος της προαναφερόμενης περικοκλάδας. Καραδοκεί διαρκώς η παγίδα του σκοτεινιασμένου μανιερισμού, εκείνου που δεν έχει ξεκαθαρίσει επαρκώς πού τελειώνει το μελαγχολικό παράπονο και πού αρχίζει η γκρίνια. Επιπλέον, μη διαθέτοντας ευελιξία στη μετάδοση της αμεσότητας κάποιων βιωμάτων, η Αλεξίου μπαίνει στον πειρασμό να τα ντύσει με διάφορα, όταν έπρεπε να μας τα πετάξει κατάμουτρα γυμνά, όπως λ.χ. είχε πράξει στην Οδό Νεφέλης. Έτσι, το μόνο που πετυχαίνει είναι να αναδύεται κάτι το φτιασιδωμένο, το οποίο νιώθω πως προσβάλλει την αλήθεια της δημιουργίας της σε αυτό τον δίσκο και δεν τη βοηθά να λάμψει. Η στιχουργός Αλεξίου έχει ακόμα πολλά να μάθει. Αντίθετα από όσα διαδίδουν διάφοροι, δεν έχει ακόμα κατακτήσει τη μαστοριά των καλών τραγουδοποιών: βρίσκεται στον δρόμο κατά ’κει. Αλλά η ερμηνεύτρια Αλεξίου παραμένει σαγηνευτική. Στην ησυχία του στουντιακού περιβάλλοντος, με τον χρόνο στη διάθεσή της, επιδεικνύει την εσώτερη εκείνη φλόγα των μεγάλων τραγουδιστριών –αυτή που νιώθω ότι δυσκολεύεται πια να βγάλει στις επιλεκτικές της ζωντανές εμφανίσεις. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια του Η Αγάπη Θα Σε Βρει Όπου Και Να ’Σαι κατέληξα προσωπικά μην παρακολουθώ τίποτα άλλο παρά τον παλμό και τα χρώματα της φωνής της. Εδώ βρίσκεται όλο το ζουμί και όχι στις ανοησίες που γράφουν κάτι γερασμένες πένες, οι οποίες –αποκομμένες από τη ζωντανή εξέλιξη της ελληνόφωνης μουσικής έκφρασης– ενθουσιάζονται γιατί ακούνε «τη Χαρούλα να ραπάρει»... Ενθουσιάζονται γιατί ποτέ δεν ξεπέρασαν τη Χαρούλα του Λοΐζου, του Μικρούτσικου, του Νικολόπουλου και του Βαρδή και νιώθουν ότι γίνεται μια υπέρβαση επειδή «ραπάρει». Έχουν παντελώς χάσει την ερμηνευτική εξέλιξη μιας λαϊκής τραγουδίστριας σε μια πιο λόγια ερμηνεύτρια, η οποία προσπαθεί –όχι πάντα πετυχημένα– να αφουγκραστεί κι άλλα πράγματα, ξένα στους ανθρώπους της γενιάς της. Δεν κρύβω πως κι εγώ στην καρδιά μου έχω εγγύτερα τη «Χαρούλα». Όμως θα ήμουν κουφός αν δεν παραδεχόμουν την Αλεξίου του Η Αγάπη Θα Σε Βρει Όπου Και Να ’Σαι τη στιγμή που ξαναβρίσκει, μέσω άλλων οδών, την οδό κατ’ ευθείαν για την καρδιά. Σε βρίσκει πραγματικά όπου και να ’σαι.
