Μη αναμενόμενη η καλλιτεχνική εξέλιξη του διδύμου Δημήτρη Παπαδημητρίου-Φωτεινής Δάρρα. Και αυτό γιατί όταν ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συνθέτες συναντάει μια από τις πιο ταλαντούχες νέες φωνές, οι οιωνοί για τη μεταξύ τους συνεργασία δείχνουν κάτι παραπάνω από θετικοί. Δυστυχώς η εξέλιξη αυτής της κοινής πορείας μοιάζει, εδώ και αρκετό διάστημα, να έχει λοξοδρομήσει και να μην αποδίδει τους πολυπόθητους καρπούς, όσους υποσχόταν στην αρχή. Τρανή απόδειξη για όλα τα παραπάνω η συλλογή Μόνιτορ, με τα τηλεοπτικά τραγούδια του Παπαδημητρίου που έχει ερμηνεύσει η Δάρρα μέσα στην τελευταία δεκαετία. Αρχής γενομένης από το “Φεύγα” (από την ομώνυμη σειρά του 2001) με το οποίο μάλιστα πρωτογνωρίσαμε τη Δάρρα, μέχρι το πιο καινούργιο “Ουδέν Νεώτερον” από την πρόσφατη, αποτυχημένη όμως, τηλεοπτική μεταφορά του Γιούγκερμαν. Αυτή και μόνο η ακρόαση των κομματιών με τη χρονική σειρά που γράφτηκαν και ερμηνεύτηκαν για τα αντίστοιχα σήριαλ αρκεί για να φανεί μια σταδιακή έκπτωση στην ποιότητα των συνθέσεων (στο cd δεν παρατίθενται βέβαια με χρονολογική σειρά, αλλά η τηλεοπτική μνήμη μας βοηθάει να συνδυάσουμε τραγούδια με εποχές). Οι παλαιότερες δηλαδή συνθέσεις, όπως το “Φεύγα” και το “Λόγια Και Φιλιά”, (από το Φεύγα) ή το “Στάλσιμο” και το “Τα Λόγια Ήσαν Της Θάλασσας” (από το Οι Μάγισσες της Σμύρνης), συνεχίζουν να αναδεικνύουν όλα εκείνα τα στοιχεία όσα έκαναν τον Παπαδημητρίου να θεωρείται ένας πολύ χαρισματικός σύγχρονος δημιουργός. Να αναδεικνύουν δηλαδή έναν μοναδικό συνδυασμό ετερόκλητων στοιχείων από διαφορετικές κουλτούρες και εποχές (Ανατολή/Δύση, παραδοσιακό/σύγχρονο), καθώς και τη δημιουργία ενός πολύπλευρου προσωπικού ήχου, ο οποίος είναι σε θέση να αξιοποιεί ακομπλεξάριστα και ουσιαστικά τα παραπάνω στοιχεία, ακόμα και ανάλογα με τη διάθεση, το ύφος και τις ανάγκες μιας δεδομένης τηλεοπτικής σειράς. Γι’ αυτό και ειδικά στον τελευταίο χώρο ο Παπαδημητρίου κατέθεσε δουλειές που ξεπέρασαν την εκάστοτε τηλεοπτική σαιζόν, μένοντας στον χρόνο ως αξιομνημόνευτες μουσικές προτάσεις. Αλλά η συνέχεια του Μόνιτορ δεν διατηρείται στο ίδιο υψηλό επίπεδο, καθώς οι συνθέσεις του Παπαδημητρίου σταδιακά μετατράπηκαν σε ανέμπνευστες και ανιαρές επαναλήψεις των παλαιότερων μεγαλείων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα τρία τραγούδια από το σήριαλ Ιωάννα Της Καρδιάς (“Η Άνοιξη”, “Χάραξε”, “Υπάρχεις Μέσα Μου Κι Εσύ”) και τα δύο από το Γιούγκερμαν (“Ουδέν Νεώτερον”, “Στοχασμός”). Τα συνθετικά δεδομένα αυτά δυσχεραίνουν σημαντικά το έργο της Φωτεινής Δάρρα, καθώς απουσιάζουν αρετές που η ερμηνεία θα μπορούσε να αναδείξει. Ωστόσο, μένω με την εντύπωση ότι και η ίδια δεν βοηθάει το υλικό, καθώς η ερμηνεία της σε πολλά σημεία μοιάζει αποκομμένη από τη μελωδία – λες και το μόνο ζητούμενο είναι να τονιστούν οι δυνατότητες και οι ομορφιές της δικιάς της φωνής. Καταλήγει έτσι σε ένα αυτάρεσκο και ναρκισσιστικό αποτέλεσμα, έξω από το πνεύμα και το ύφος των τραγουδιών, το οποίο επιπρόσθετα αδικεί και τις αδιαμφισβήτητες φωνητικές της δυνάμεις. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που φταίει τελικά και το δέσιμο αυτών των δύο ταλαντούχων ανθρώπων αποβαίνει προβληματικό τον τελευταίο καιρό – τουλάχιστον στην τηλεοπτική του έκφανση. Ίσως η αποκλειστικότητα στη συνεργασία, ίσως η μεγάλη σιγουριά και εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους; Ίσως κάτι άλλο; Όποια και να είναι πάντως η αιτία της ποιοτικής πτώσης που περιέγραψα και παραπάνω, μοιάζει να έχει πια λάβει χαρακτηριστικά μονιμότητας – και αυτή βρίσκω προσωπικά ως την πιο ανησυχητική εξέλιξη. Με την αναμονή και την ελπίδα να διαψευστώ σύντομα και αποστομωτικά από τους δύο καλλιτέχνες – καθώς γραφή σαν του Παπαδημητρίου και φωνή σαν της Δάρρα δεν συναντά κανείς κάθε μέρα – ας αρκεστούμε, για την ώρα, στις λίγες όμορφες σκηνές του Μόνιτορ.
