Η περσινή συναυλία της Λένας Πλάτωνος στο Ηρώδειο μάγεψε τους περισσότερους παρευρισκομένους, αλλά άφησε και πολλούς με ένα μεγάλο ερωτηματικό: Γιατί ένας τραγουδιστής της αξίας του Γιάννη Παλαμίδα δεν κατάφερε ποτέ να διατηρήσει μια συνεπή πορεία στα μουσικά δρώμενα; Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται πως η καριέρα του είχε πολλές σύντομες στάσεις: Το συγκρότημα Apocalypsis και ο ομώνυμος δίσκος του 1979, η λαμπερή παρουσία στο κλασικό πλέον Σαμποτάζ (1981), ο προσωπικός του δίσκος Σινερομάντζα (1986) και το Παιχνίδι Της Σιωπής, που κυκλοφόρησε με το συγκρότημα ΝΕ προ δεκαετίας. Έχει ακόμα συμμετάσχει σε δουλειές του Δημήτρη Μαραγκόπουλου, του Διονύση Τσακνή και του Κωνσταντίνου Βήτα. Ο Δωρητής Σώματος περιέχει δικά του τραγούδια, τα πρώτα του ύστερα από δέκα χρόνια, με εξαίρεση κάποιους στίχους που ανήκουν στον Κώστα Μουστρούφη. Κατά βάση, είναι ένα άλμπουμ ήπιας ηλεκτρονικής μουσικής, στο οποίο ο Παλαμίδας κινείται σε ένα τραγουδοποιητικό σύμπαν παράλληλο με εκείνο της Λένας Πλάτωνος. Υπάρχουν βέβαια και ανατρεπτικές στιγμές, καθώς, εκτός από τις λούπες και τα ψηφιακά ντραμς, συναντά κανείς και φυσικά όργανα (μπόλικο μπουζούκι, ίχνη βιολιού, τσέμπαλο και όμποε). Ωστόσο, αυτή η ποικιλία σε ήχους δεν δημιουργεί χάος ή κάποια αίσθηση αταίριαστου παντρέματος διαφορετικών ηχοτοπίων. Μόνο μια συμπαθητική «eight-ίλα», την ανάμνηση δηλαδή μιας εποχής όπου οι Έλληνες δημιουργοί κουβαλούσαν στο στούντιο ενθουσιασμένοι κάτι ιδιότροπες κονσόλες και κάτι συνθεσάιζερ, τα οποία εμπιστευόντουσαν χωρίς πολλή σκέψη και τελικά τους έβγαινε σε καλό. Στιχουργικά, στον δίσκο αυτό υπάρχουν δυνατές στιγμές αλλά και κάποιες επιτηδευμένες ακροβασίες. Αν για παράδειγμα κάποιος δικός σου μπει στο δωμάτιο στα μισά της ακρόασης και πάρει το αυτί του τον στίχο «Ο ανδριάντας που γέρασε σαν έχιδνα, ξέρασε τις κρυφές συναντήσεις σε δώμα παμπάλαιο», ίσως ανησυχήσει για τα γούστα σου και την πορεία σου ως ανθρώπου. Όμως, πίσω από κάθε ιδιόμορφη φράση, κρύβεται μια ευαισθησία που δύσκολα μπορεί κανείς να αγνοήσει, ειδικά όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο που έχει ξεπεράσει ηλικιακά το στάδιο της νεανικής φιλαρέσκειας και φαίνεται να μιλάει κατευθείαν μέσα από την καρδιά του. Όπως ήταν αναμενόμενο πάντως, το δυνατότερο σημείο του Δωρητή Σώματος είναι η φωνή του Γιάννη Παλαμίδα. Χωρίς να έχει χάσει τη δυναμική της με την πάροδο των χρόνων, ξεδιπλώνει και πάλι πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, προκαλώντας ανατριχίλες κάθε φορά που χτυπάει ανελέητα τις ψηλές οκτάβες. Οι δυνατές στιγμές του δίσκου, όπως η “Αλήθεια” ή η “Πεταλούδα”, έχουν σαν τραγούδια μια καλή δομή, αλλά εκτοξεύονται σε άλλα επίπεδα από την αρτιότητα των ερμηνειών, το χάρισμα του Παλαμίδα να κινείται από τις χαμηλές στις ψηλές νότες σαν ένα πουλί που ανοίγει τα φτερά του και πετάει. Κάπως έτσι, η υπερβολική διάρκεια του δίσκου (72 λεπτά), το ακαλαίσθητο εξώφυλλο και η παρουσία λίγων πολύ καλών τραγουδιών, αποτελούν συγχωρούμενα αμαρτήματα. Ιδίως όταν ο Παλαμίδας ξεδιπλώνει τα χαρακτηριστικά ουρλιαχτά του, εξιστορώντας ερωτικά και σουρεαλιστικά οράματα.
