Για τους μη έχοντες εγγύτερη επαφή με την εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή, δυο λόγια για το κουαρτέτο των Modrec: εκκίνηση το 2000, παγίωση του σχήματος το 2005 απ’ όπου ξεκινάει η διαδικασία ηχογράφησης της παρθενικής τους δουλειάς, η οποία μπορεί αβίαστα να χαρακτηριστεί από πολυταξιδεμένη έως ηχητικά αψεγάδιαστη. Τούτο καθώς η ηχογράφηση πραγματώθηκε σε στούντιο της πρωτεύουσας, το mastering ολοκληρώθηκε στη Βοστόνη, ενώ η μίξη έλαβε χώρα στο Μεγάλο Μήλο, υπό τη μπαγκέτα του πολύ Alex Newport (Sepultura, At The Drive-In). Συνθήκες πλησίον του ιδανικού για ένα σχήμα που φαίνεται να μην αρκείται σε ημίμετρα και να επιλέγει να μην εγκολπωθεί σε φόρμες και σχήματα, επωμιζόμενο βέβαια και το ανάλογο κόστος.Ούτε οι, εννέα το πλήθος και αφηρημένου σουρεαλισμού τεχνοτροπίας, φιλοτεχνήσεις του Ανδρέα Μητρόπουλου, ούτε - πολύ περισσότερο - η βραδυφλεγής ενέργεια του ήχου των Modrec δικαιώνει τη στάμπα της «αφέλειας». Διάθλαση πειραματισμού, σύνθεση από την αφαίρεση, προοδευτικά, διαπλεκόμενα ηχοτοπία και λοιπά διανοουμενίστικα λεκτικά σχήματα πασχίζουν να αποδώσουν με λέξεις έναν ηχητικό λαβύρινθο χωρίς Αριάδνη! Μολαταύτα, τα πρωτογενή υλικά μιας αναγνωρίσιμης rock ταυτότητας δεν χρειάζονται πυρσό για να φανούν: στακάτη rhythm section που «λοκάρει» εξαίσια επιτρέποντας παντοειδείς ρυθμικές εκτροπές με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, μεστοί και κομψοί μέσα στη progressive έξαψη τους κιθαρισμοί, ισορροπημένα φωνητικά. Μαζί με τις καταλυτικές επιρροές των Radiohead και Smashing Pumpkins, καθώς και εκλεκτικές συγγένειες με αντίστοιχου ηχητικού στίγματος μπάντες των 1990’s , οι ποιότητες αυτές δεν αργούν να μετουσιωθούν σε τραγούδια. “Refri” και “Refraction” είναι δυο πρώτα άρτια δείγματα progressive punk, τα οποία διανθίζουν τα αναμενόμενα ξεσπάσματά τους με πιο μελετημένα, αναπάντεχης ενάργειας περιβάλλοντα. Η υποβόσκουσα πυρηνική ενέργεια του Art Naive απελευθερώνεται με λυτρωτικό τόπο στο φρενήρες “Three Armed Man”, για να εκτονωθεί αβίαστα στο δαντελωτό “Holograms”. Οι διδαχές των «Ραδιοκέφαλων» παρούσες στο “B song”, το οποίο, αρνούμενο πεισματικά την υποταγή στη μανιέρα «κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ», χτίζει την ένταση του κλιμακωτά και με υπομονή, διαπλέκοντας πολλές φαινομενικά ετερόκλητες ιδέες και γλιτώνοντας στο παρά-πέντε την φλυαρία. Για τελευταία φορά απελευθερώνουν την πολυμορφικότητα και τη φαντασία των συνθέσεων τους στο λυρικά progressive “R.M.”, το οποίο και οδηγεί στο hidden track του album.Το τελευταίο διάστημα φαίνεται πως, μετά τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, το αγγλόφωνο rock δείχνει σαφείς τάσεις ανάκαμψης. Στους Closer, Abbie Gale, Earthbound, Raining Pleasure και αρκετούς άλλους προστίθενται με φούρια και οι Modrec. Όχημα τους η punk αισθητική ιδωμένη μέσα από πρίσμα αναζήτησης και πειραματισμού, όπλο τους η εξαιρετική παραγωγή που αναδεικνύει και συγκεράζει τον πλούτο του υλικού τους. Δυστυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις, από τη συνταγή λείπει το υλικό της συναισθηματικής εμπλοκής, με το συγκρότημα να αποδίδει άψογα αλλά, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, να φαντάζει «απών». Οι φίλοι του είδους να μη διστάσουν, οι λοιποί φρόνιμο είναι να δειγματίσουν πρώτα.
