Επτά ορχηστρικά κομμάτια και δύο τραγούδια σε στίχους Πέγκυς Στεφανίδου συγκροτούν το Να Υποθέτω Τη Ματιά, με το οποίο επιστρέφει στη δισκογραφία ο Τάσος Ρωσόπουλος (γνωστός ίσως σε κάποιους από εσάς από το βιβλίο/cd Η Μέθοδος Των Τριών) - κι αυτή μάλιστα τη φορά με δικό του label, αφού είναι ο συνιδρυτής, μαζί με τον Τάσο Μπακασιέτα, των 64 Millimetres.Το υλικό που ακούμε εδώ μόνο καταχρηστικά θα μπορούσε να ενταχθεί κάτω από κάποια «κατηγορία», δείχνοντας - και αυτό - πως έχουμε πια μπει, και στην ελληνική δισκογραφία, σε μια εποχή όπου πληθαίνουν οι «ανένταχτες» στιλιστικά φωνές, κάτι το οποίο μόνο καλό μπορεί να είναι, πιστεύω, για το μέλλον της πιο δυτικότροπης μουσικής μας. Ειδικά εάν, όπως συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, τέτοιες δουλειές εκτός από «παράξενες» είναι και καλές. Πετυχαίνοντας δηλαδή και να παιχνιδίζουν στα όρια διαφόρων μουσικών ειδών, αλλά συνάμα να έχουν και συναισθηματικό αντίκτυπο στον ακροατή. Στο Να Υποθέτω Τη Ματιά, ο Τάσος Ρωσόπουλος εμπνέεται από το βιβλίο του κορυφαίου Γάλλου φωτογράφου Henri Cartier-Bresson Η Αποφασιστική Στιγμή (Images ΰ la Sauvette, 1952). Γι’ αυτό και το album διαρθρώνεται σε τρία μέρη με αμιγώς φωτογραφικά ονόματα: Σκόπευτρο το πρώτο, Απελευθέρωση Κλείστρου το δεύτερο και Δεύτερη Ματιά το τρίτο. Την έμπνευση αυτή τη μεταφέρει κατόπιν στα όρια μεταξύ σύγχρονης «κλασικής» μουσικής, μουσικής για soundtracks, ηλεκτρονικής μουσικής, jazz, rock, ακόμα και «έντεχνου» τραγουδιού, αναμιγνύοντας ηλεκτρονικά μα και φυσικά όργανα στη διαδικασία.Ως πιο επιτυχημένες στιγμές θα διάλεγα την ορχηστρική δίνη του “Εξηντατέσσερα Χιλιοστά”, την αργόσυρτη, σκοτεινή ατμόσφαιρα του “Αποφασιστική Στιγμή” (ίσως η κορυφαία σύνθεση του album), την ταξιδιάρικη μελαγχολία με την οποία διαποτίζει η τρομπέτα του Σωκράτη Άνθη την “Εξομολόγηση” και το “Απέναντι” - το ένα δηλαδή από τα δύο τραγούδια της δουλειάς, το οποίο ξεχώρισα για τον έξω από τα κλισέ στίχο του και για τον όμορφο τρόπο που το τραγούδησε μια πολλά υποσχόμενη, αν και λίγο άγουρη ακόμα εκφραστικά τραγουδίστρια, η Λουΐζα Σοφιανοπούλου. Το έτερο τραγούδι (“Μικρός Ουρανός”), αν και συμπαθές, δεν ήταν νομίζω και τόσο σπουδαίο. Και, επιστρέφοντας στα ορχηστρικά, έχω να παρατηρήσω πως ο Ρωσόπουλος δείχνει τον καλύτερο εαυτό του όταν κινείται σε πιο σκοτεινές κατευθύνσεις και «ταξιδεύει» στα όρια της ηλεκτρονικής σύνθεσης. Κι αυτό το λέω γιατί οι πιο ζωηρές συνθέσεις (“Ο Δειλός”, “Προϋπόθεση”, “Η Πρόσκληση”), μοιάζουν περισσότερο με ασκήσεις και δοκιμές βιρτουόζων μουσικών, παρά με ολοκληρωμένες συνθετικές προτάσεις. Δεν θα πω, λοιπόν, ψέματα πως το τελικό αποτέλεσμα είναι σπουδαίο. Είναι όμως καλό, με έναν μάλιστα ξεχωριστό, δικό του τρόπο. Και ανοίγει μια πολύ ενδιαφέρουσα πόρτα στη σύγχρονη ελληνική μουσική, που χρειάζεται τέτοιες δουλειές - και κυρίως τέτοιες ματιές - όσο λίγες φορές στην ως τώρα ιστορία της. Αν δε αυτό το album είναι μια πρώτη γεύση των όσων μπορεί να καταφέρει ο Ρωσόπουλος, τότε αδημονώ για τη συνέχεια των περιπετειών του...
