Οι Incognia από τη Νέα Φιλαδέλφεια είναι ένα καινούργιο στη δισκογραφία κουαρτέτο (Αντώνης Βαλσάμης, Κώστας Κοκολάκης, Χρήστος Μοδές, Κωνσταντίνος Τζήμας), τα μέλη του οποίου βρίσκονται ηλικιακά γύρω στα 20. Στοιχείο σημαντικό για τα όσα πρόκειται να ακούσει κανείς στο ντεμπούτο album τους, γιατί ίσως το ισχυρότερο ατού τους να είναι τελικά αυτή τους η εφηβική ορμή και ματιά στον κόσμο - έστω και αν αποδεικνύεται παράλληλα και ως η κυριότερη αδυναμία τους. Ένα πράγμα που μου άρεσε από την αρχή στον δίσκο των Incognia είναι ότι είναι παιδιά της εποχής τους: ο ήχος τους αντικατοπτρίζει λίγο-πολύ όλα όσα ακούει ένας νέος της ηλικίας τους, όντας ένα ανακάτεμα δυναμικού rock και hip hop, το οποίο αναδεικνύει η καλή παραγωγή. Το δελτίο τύπου χρησιμοποιεί τη φράση «φρέσκια άποψη» για τον ήχο αυτόν, την οποία δεν ενστερνίζομαι: ίσως να ακούγεται φρέσκια στην Ελλάδα, όπου τα περισσότερα νέα groups, μη ασχολούμενα με τις διεθνείς εξελίξεις, μιμούνται τα παλιότερα. Αλλά, για τον οποιονδήποτε ακούει και λίγη ξένη μουσική, αυτό το υβρίδιο rock και hip hop θεωρείται εδώ και κάμποσα χρόνια mainstream (π.χ. οι Linkin Park) - άρα και δεδομένο. Το σημαντικό, πάντως, είναι πως οι Incognia επενδύουν με μπόλικο πάθος και ορμή τη μουσική τους. Καθαρά σε επίπεδο έμπνευσης, όμως, δεν διαδραματίζεται κάτι το σπουδαίο. Έρχονται στον νου σου οι Ρόδες καθώς ακούς τους Incognia, ακούς ευχάριστα τραγούδια όπως τα “Περιμένω”, “Τρεις Ευχές”, το “Τόσα Καλοκαίρια” (όπου συμμετέχει η Ζίνα Αρβανιτίδη) ή το “Χρειάζομαι Αγάπη” (το οποίο τους χάρισε ο Μάνος Ξυδούς), αλλά ελάχιστα σου απομένουν να θυμάσαι με το που τελειώνει η ακρόαση. Αναζητώντας το γιατί, καταλήγεις, αφενός, στη μουσική: η οποία ναι μεν ακούγεται πετυχημένη ως άσκηση σε διεθνή δεδομένα, μα χρειάζεται και αυτό το κάτι τις πιο προσωπικό - και κατά τη γνώμη μου δεν το έχει ακόμα βρει. Και, αφετέρου, στους στίχους και - δευτερευόντως - στο φωνητικό μέρος: οι πρώτοι χρειάζονται περισσότερο «στίψιμο» ώστε να γίνουν πιο ζουμεροί (και ουσιαστικοί), ενώ το δεύτερο χρειάζεται περισσότερο «τρίψιμο» με τις απαιτήσεις του μικροφώνου. Ως πρώτη γεύση, λοιπόν, το ντεμπούτο των Incognia σε αφήνει μεν με ανάμεικτα συναισθήματα, σαφώς όμως αφήνει και υποσχέσεις. Δυνατότητες υπάρχουν, αρκεί το group και οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω τους να προσέξουν το πώς θα κινηθούν. Γιατί, ας πούμε, θεωρώ ως λάθος, στρατηγικά, να επενδυθεί το άνοιγμα των Incognia προς τα έξω πάνω στο τραγούδι “Ο Τελευταίος Χορός Του Σχολείου”, καθώς το τελευταίο είναι μακράν το χειρότερο τραγούδι της δουλειάς: εδώ η νεανικότητα της προσέγγισής σαφώς και τους πρόδωσε, γλιστρώντας σε μια χαζή ανουσιότητα ντυμένη με σύγχρονο λεξιλόγιο. Και το να προβάλλεις προς τα έξω μια μπάντα που δείχνει να έχει πράγματα να πει κάνοντάς τη να φαίνεται ως μονάχα μια παρέα χαβαλεδιάρηδων πιτσιρικάδων όχι μόνο την αδικεί, αλλά είναι και επικίνδυνο.
