12 συνθέσεις, 10 οργανικές και 2 στιχουργικά ενδεδυμένες, περιλαμβάνει ο δίσκος με τον τίτλο Lost & Found των Αnimacorda (Χορδές Με Ψυχή) - πρώτο τους πλήρες album, καθώς η προ διετίας κυκλοφορία με τίτλο το όνομά τους ήταν EP. Aυτό που είναι ξεκάθαρο σε όλο τον δίσκο, από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι ότι οι δύο Animacorda - ο Μιχάλης Μπρούζος και ο Γιώργος Μπεχλιβάνογλου - είναι δύο εξαιρετικοί σολίστ της κιθάρας, είτε αυτή είναι κλασική, είτε ακουστική, είτε ηλεκτρική - πρόκειται άλλωστε για μουσικούς με σημαντικές περγαμηνές. Το ζήτημα που τίθεται όμως, για άλλη μια φορά, είναι το εάν η άρτια κατάρτιση καθιστά ταυτοχρόνως τον μουσικό και καλό συνθέτη ή και - ακόμα παραπέρα - καλό στιχουργό. Νομίζω ότι η απάντηση είναι ευκόλως εννοούμενη και ότι όλοι συμφωνούμε ότι η άρτια τεχνική κατάρτιση σε ένα όργανο, εν προκειμένω στην κιθάρα, δεν συνεπάγεται αυτομάτως και την εμπνευσμένη ή πρωτότυπη σύνθεση. Ο δίσκος στο σύνολό του και χωρίς εξαίρεση, είναι μια αξιοπρεπής προσπάθεια. Προσπάθεια όμως η οποία δεν φτάνει στον τελικό της στόχο. Δεν σε ταξιδεύει, όπως προφανώς είναι ο σκοπός των δύο πρωταγωνιστών, κρίνοντας από τα λεγόμενά τους αλλά και από το artwork του συνοδευτικού φυλλαδίου με την πολύ ωραία ιδέα των σταθμών, όπως στον χάρτη του μετρό του Λονδίνου. Στο σημείωμα με το οποίο προλογίζουν τον δίσκο, αναφέρουν οι Αnimacorda ότι, εκτός από την ενασχόλησή τους με την κλασική κιθάρα, έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά στις μουσικές του κόσμου. Πράγματι, μέσα στο Lost & Found συναντάμε επιρροές latin, jazz, tango, flamenco, αλλά και από κινηματογραφική μουσική. Οι επιρροές αυτές, όμως, δεν μετουσιώνονται σε συνθέσεις με πρωτοτυπία και δύναμη. Το εναρκτήριο “Day Off” σε εισάγει στο πνεύμα του δίσκου, ενώ το “Βαθιά Άγρια Θάλασσα” που ακολουθεί με τη φωνή του Χρήστου Θηβαίου είναι μια ενδιαφέρουσα στιγμή. Στιχουργικά το τραγούδι εκπληρώνει τον σκοπό του, ενώ ο Θηβαίος με μια «ξέπνοη», όχι κραυγαλέα ερμηνεία, μεταδίδει την απαραίτητη θαλασσινή αύρα. Στο κομμάτι που έδωσε και τον τίτλο στο album, το “Lost And Found”, οι δύο συν-συνθέτες του καταφέρνουν πραγματικά να συνομιλήσουν με τις κιθάρες τους, με το ενδιαφέρον μέρος του κομματιού να εστιάζεται στο μουσικό μοτίβο που ακούμε στα πρώτα 1:20’’ και επαναλαμβάνεται και αργότερα. Το υπόλοιπο μελωδικό μέρος απλά ξεχειλώνει τη δύναμη του κομματιού. Η εκτελεστική δεινότητα των δύο κιθαριστών είναι αδιαμφισβήτητη. Τα βιογραφικά τους δε είναι εντυπωσιακά τόσο από τις διακρίσεις τους στις σπουδές τους στην κιθάρα, όσο και από τις θεωρητικές τους σπουδές, αλλά και τις συνεργασίες τους. Συνθετικά η καλύτερη κατά τη γνώμη μου στιγμή του δίσκου είναι το “What About Tomorrow”, το οποίο, όπως αναφέρεται, είναι σύνθεση του Νίκου Σουκαρά. Πρόκειται για ένα κομμάτι κινηματογραφικά προσανατολισμένο, με εμφανείς «χατζιδακικές» επιρροές, ενώ το μαντολίνο που παίζει ο Μιχάλης Μπρούζος του χάρισε μια όμορφα δοσμένη νοσταλγική πνοή. Αξιοπρόσεκτη προσπάθεια επίσης το “Winking At Astor” - ένα tango με την ουσιαστική συνδρομή των TANGartO, του σχήματος στο οποίο συμμετέχει επίσης ο Μπεχλιβάνογλου. Τα υπόλοιπα instrumental κομμάτια κινήθηκαν στον δρόμο μιας βαρετής επαναληπτικότητας, προξενώντας σου διαρκώς την αίσθηση ότι ακούς κάτι χλιαρό, που κάπου το χεις ξανακούσει, αλλά δεν θυμάσαι όμως που - γιατί δεν ήταν κάτι αξιομνημόνευτο, γιατί δεν σε άγγιξε είτε στο νου είτε στην καρδιά. Η πιο ατυχής δε στιγμή του δίσκου θεωρώ ότι είναι η συμμετοχή του Γιάννη Κότσιρα στο “Πάντα Έφευγες”. Δεν υπήρχε κανένας πραγματικά λόγος να μπει σε ένα δίσκο ο οποίος έχει μια κατεύθυνση «πολυεθνική», ένα κομμάτι μετριότατης σύνθεσης και κοινότοπου ερωτικού στίχου, από αυτούς που έχουμε χιλιακούσει και χιλιοβαρεθεί… Ο μοναδικός λόγος που θα μπορούσα να φανταστώ και για το κομμάτι αυτό αλλά και για του Θηβαίου - που όμως διασώζεται ως προσπάθεια , είναι για να δοθεί μια εμπορική ώθηση στον δίσκο, δηλαδή να χρησιμοποιηθούν ως «κράχτες». Εύχομαι, εάν υπάρξει επόμενος δίσκος από τους Αnimacorda, να είναι πιο εμπνευσμένος, αποφεύγοντας τις εύκολες μανιέρες, και οπωσδήποτε τa τραγούδια-«δεκανίκια».
