Το ότι στο τελευταίο sequel του Λούφα Και Παραλλαγή κλήθηκαν οι Goin’ Through να γράψουν το soundtrack προσφέρει πρόσφορο έδαφος για μια πολύ ενδιαφέρουσα σημειολογία. Από τη μία, υπάρχουν τα εμφανή: μια εναλλακτική ταινία που έγραψε ιστορία, πέρασε στη συλλογική μνήμη, έγινε mainstream και πάνω σε αυτή τη βάση «γέννησε» υπερ-επιτυχημένα sequels, συναντά ένα πάλαι ποτέ εναλλακτικό συγκρότημα, το οποίο πλέον συγκαταλέγεται στους μεγάλους εγχώριους mainstream αστέρες. Από την άλλη, το Λούφα Και Παραλλαγή θέλει, ακόμα και στην καλλιτεχνικά ασήμαντη I-4 εκδοχή του, να περιβάλλεται από έναν αέρα αμφισβήτησης και αντισυμβατικότητας. Άρα, τι πιο ταιριαστό από το να κάνουν το soundtrack του οι άνθρωποι με τη μουσική και τις δηλώσεις των οποίων κάνει την «επανάστασή» του ένα – ομολογουμένως – μεγάλο κομμάτι της σημερινής ελληνικής, μικροαστικών καταβολών, νεολαίας; Οι Goin’ Through ξέρουν καλά τι χαρακτήρα έπρεπε να έχει αυτή η «παραγγελιά» στην οποία αναμείχθηκαν και πιστεύω πως παρέδωσαν έναν δίσκο όπως ακριβώς τον ονειρεύονταν οι συντελεστές του φιλμ: σύγχρονο, νεανικό, με την απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ «αιχμηρών» δηλώσεων, μελετημένων παραγωγών στο φόντο και των – απαιτούμενων (;) – α-λα-μπουζούκια γκομενοφωνητικών, γιατί μόνο αυτόν τον χαρακτηρισμό μπορώ να σκεφτώ για τις συμμετοχές της Εύας Γεωβανέκου στο ήδη μεγάλο hit “Δεν Αντέχω (301 Και Σήμερα)” (στο video του οποίου ο Nivo δίνει τα δικά του σέβη στους Boot Camp Clik) ή της Σουηδής Sofia Berntson στο “Τόσο Απλά”. Αν μάλιστα εξαιρέσεις τη χακί θεματολογία, το σκηνικό είναι λίγο-πολύ γνωστό από όλες τις τελευταίες δουλειές των Goin’ Through, εξυπηρετώντας ίσως την ανάγκη και για ένα δικό τους δισκογραφικό sequel με αφορμή την ταινία. Κατά τα άλλα, τα έχω ξαναπεί και σε παλιότερες κριτικές μου και δεν επιθυμώ να γίνομαι κουραστικός. Οι Goin’ Through δεν είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν ξέρουν από hip hop. Αλλά μια καλή παραγωγή δεν αρκεί, όταν σοφίζονται μεν διάφορα έξυπνα δίστιχα, τα οποία συνήθως χάνονται κατόπιν σε σύνολα κάκιστα στιχουργικά κατά τα άλλα, όταν σταθερά φλυαρούν παράγοντας άλμπουμ αχρείαστα μεγάλης διάρκειας (εντελώς περιττά τα playback μέρη στο παρόν), ή όταν το flow τους στα φωνητικά (ασχέτως του ποιος τα αναλαμβάνει) έχει παγιωθεί σε μια μανιέρα δίχως εκπλήξεις – λίγο μάγκικη εδώ, λίγο δυναμική εκεί, λίγο αγαπησιάρικη πιο πέρα (“Μόλις Που Χώρισα”, “Έχω Χαθεί ’08”). Όσοι έκαναν την επανάστασή τους με Θέμο και “Καλημέρα Ελλάδα” δεν βλέπω γιατί να μην το κάνουν και με κάτι τσιτάτα για το πώς γεννιούνται οι χούντες (“Δεν Αντέχω (301 Και Σήμερα)”) ή για βολευτές {sic} που φυλάνε σκοπιές στη Σχοινούσα ενώ άλλοι πίνουν καφεδάκια εν ώρα θητείας (“Το Φανταράκι”). Αλλά, μιας και ξεκινήσαμε με σημειολογία, ας κλείσουμε ανάλογα: ακούγοντας το “I-5” (το ερμηνεύει το γνωστό από τα “Μαύρα Μεσάνυχτα” Θηρίο), δεν μπόρεσα να μην κάνω έναν νοερό παραλληλισμό με τον “Φάνη” των Κατσιμιχαίων, το τρομερό κίτρινο χαρτί του, τον κοινωνικό του κατατρεγμό και τη φυλακή που του κατέστρεψε τη ζωή. Για τα ανήσυχα και δήθεν ανήσυχα τότε νιάτα, το Ι-5 ακουγόταν ως μια γενναία και ακραία τολμηρή πρωτοβουλία, η οποία γονάτισε τελικά μέχρι θανάτου έναν άνθρωπο. Σήμερα, το Ι-5 πλασάρεται ως ένα άδικο γραφειοκρατικό άδειασμα σε βάρος ενός χοντρού, ο οποίος πήγε με μεγάλη χαρά να υπηρετήσει, ενώ δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο τι απέγινε τελικά ο εν λόγω χοντρός αφού πήρε το Ι-5 του... Ρωτώ λοιπόν, με το φτωχό μου το μυαλό, που λέει και ο Καρπετόπουλος: δεν θα έπρεπε ένα hip hop τραγούδι με τέτοια θεματολογία να είναι όσο τουλάχιστον τολμηρός ήταν τότε ο “Φάνης”, αντί να χαϊδεύει τον όποιον χοντρό;
