Μέσα στην πάροδο των χρόνων η σχέση της Χάρις Αλεξίου με τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου έχει αμφισβητηθεί, έχει προβληθεί, έχει κατακριθεί και γενικώς έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Όταν αποφάσισε πέρσι το καλοκαίρι η τραγουδίστρια να τιμήσει το έργο του συνθέτη με μια σειρά καλοκαιρινών συναυλιών σε όλη την Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που σου πέρναγε απ’ το μυαλό ήταν αν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος ενός τέτοιου αφιερώματος. Όχι γιατί αμφισβητούνται οι ικανότητες της ως τραγουδίστριας, αλλά για το αν είναι η πιο αντιπροσωπευτική, η πιο κατάλληλη να αναλάβει ένα τέτοιου είδους καλλιτεχνικό εγχείρημα. Νομίζω ότι το ερώτημα είναι ρητορικό. Η Χάρις Αλεξίου είναι ίσως η μόνη που μπορεί να ερμηνεύσει το έργο του Μάνου Λοΐζου, να μεταδώσει όλο το νόημα, το πάθος, την ουσία της τέχνης αυτού του ανθρώπου. Ξέρετε, πολλοί θα έτρεχαν να την κατηγορήσουν για ασύδοτη εκμετάλλευση και προσπάθεια οικειοποίησης του έργου του πρόωρα εκλιπόντα συνθέτη. Όμως αλήθεια, ποιος ή ποια θα είχε το δικαίωμα αυτό, πέραν της Χαρούλας; Μάλλον κανένας άλλος. Το ιστορικό βάρος που έχει η ολοκληρωμένη τους συνεργασία το 1974 στο Τα Τραγούδια Της Χαρούλας, η φιλία τους και οι διάσπαρτες συμμετοχές της σε άλλους δίσκους γέρνουν τη ζυγαριά προς το μέρος της.Και φάνηκε εκ του αποτελέσματος. Το 2007 ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Λοΐζου (αν ζούσε σήμερα θα ήταν 70 ετών) και οι εκδηλώσεις και οι συναυλίες που οργανώθηκαν ήταν πολλές. Η κίνηση της Αλεξίου ήταν αυτή που αγκαλιάστηκε περισσότερο - εντάξει, ήταν και η μόνη που έκανε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα - και αυτό γιατί μάλλον ο κόσμος αναγνωρίζει στο πρόσωπό της τον άνθρωπο που θα κοινωνήσει καλύτερα τα τραγούδια αυτά (έχει πολύ ενδιαφέρον πάντως, για να κάνουμε και λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου, ότι ο Λοΐζος δεν ήθελε για πολύ καιρό να της εμπιστευθεί ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών). Η έναρξη της καλοκαιρινής περιοδείας έγινε στο Ηρώδειο με τρεις sold out συναυλίες. Η πρώτη ηχογραφήθηκε και αποτυπώθηκε σε ένα διπλό cd με dvd.Και το προκείμενο είναι, τι αποτυπώθηκε σε αυτά τα δύο cd. Νομίζω η λέξη συγκίνηση αποδίδει περισσότερο το περιεχόμενο αυτής της δουλειάς. H Αλεξίου έχει μια συστολή στις ερμηνείες των πρώτων τραγουδιών, που κάνει εμφανέστατο το άγχος της. Ξεκινά μάλιστα με το "Σ’ Ακολουθώ", τραγούδι με βαρύ φορτίο που αγγίζει τα όρια του μυθικού. Και δυστυχώς δίνει μία κακή ερμηνεία σε αυτό και στα επόμενα τραγούδια, μέχρι να λυθεί στην "Τζαμάικα" και να αρχίσει να ελέγχει το παιχνίδι. Η φωνή της είναι κουρασμένη σε όλη τη διάρκεια του cd και το αντιλαμβάνεσαι. Δεν έχει όμως νόημα αυτή η μονόφθαλμη οπτική. Το νόημα βρίσκεται στον ηλεκτρισμό που διαχέεται σε όλα τα τραγούδια, στη συγκίνηση που υπάρχει εκατέρωθεν της αυλαίας, στα τραγούδια-ύμνους που ακούγονται όλα μαζί, στην ανωτερότητα της τραγουδίστριας να αναμετριέται ξανά με αυτό το ρεπερτόριο μπροστά στο κοινό της και να γοητεύει με το θάρρος της να δείχνει με υπερηφάνεια τις ρυτίδες τις οποίες αφήνει ο χρόνος στο κορμί της, στη φωνή της, στο πρόσωπό της. Και πιστέψτε με, την κάνουν ακόμα πιο γοητευτική. To cd, προς μεγάλη της τιμή, παραδόθηκε στο κοινό αυτούσιο, χωρίς να υποστεί περαιτέρω επεξεργασία που θα έδινε αναμφίβολα ένα αποστειρωμένο ηχητικό αποτέλεσμα.Η συμμετοχή του Πορτοκάλογλου, ενώ δεν το περιμένεις, μοιάζει επιτυχημένη. Νιώθεις ότι με τον τρόπο που ερμηνεύει τα τραγούδια, κλείνει το μάτι στον Λοΐζο και με την χαλαρότητα που διακρίνει της ερμηνείες του, αντισταθμίζει το άγχος της Αλεξίου. Η χροιά της φωνής του ταιριάζει σαν λίγες στα τραγούδια αυτά. Προσέξτε τον στον "Σεβάχ", στο "Καράβια Αλήτες", στο "Η Ημέρα Εκείνη Δε Θα Αργήσει". Το Τρίφωνο ανοίγει το δεύτερο cd και μαζί το λαϊκό κομμάτι της συναυλίας. Εδώ τα πράγματα μπαίνουν κάπως σε μια σειρά και με την έντονη συμμετοχή του κοινού, η Αλεξίου λύνεται, και ξεκινά, με τον "Φαντάρο", να σαρώνει το θέατρο του Ηρωδείου. Από ’κει και πέρα, σε μια γενική εκτίμηση, λίγα είναι τα τραγούδια που επαναπροσδιορίζονται. Προτιμάται η πεπατημένη και οι πειραματισμοί μάλλον αποφεύγονται (χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό).Το "Πες Μου Πως Γίνεται" φορά τα καλά του και χάνει κάτι από την λαϊκότητα εκείνης της πρώτης εκτέλεσης. Προσέξτε την στο "Η Δουλειά Κάνει Τους Άντρες", στο "Τέλι Τέλι Τέλι" και στο "Πόσο Σ’ Αγαπώ". H συναυλία, και κατ’ επέκταση το cd, κλείνει με το "Ακορντεόν" και τον "Δρόμο" με μια συγκινητική συμμετοχή του κοινού. Να σημειωθεί, τέλος, ότι μιλάμε για μία πολύ καλή παραγωγή υψηλής αισθητικής, σαν σε αυτές που μας έχει συνηθίσει η Χάρις Αλεξίου τα τελευταία χρόνια.ΥΓ. οι πρώτες κόπιες του cd ήδη θεωρούνται συλλεκτικά κομμάτια μιας και ή φωτογραφία στο εξώφυλλο του cd άλλαξε μετά από κάποιους μήνες κυκλοφορίες.
