Aπό το εξώφυλλο και το όνομα το πράγμα δείχνει προς τα που πηγαίνει. Χαβαλετζίδικο, κλασικό rock'n'roll, ως συνέχεια της παρακαταθήκης του Δημήτρη Πουλικάκου (ο οποίος παρεμπιπτόντως, συμμετέχει εδώ σε δύο κομμάτια). Και οι συστάσεις βοηθούν ακόμα περισσότερο: Ο Οδυσσέας Γαλανάκης και ο Κυριάκος Δαρίβας προέρχονται από τους Απροσάρμοστους του Παύλου Σιδηρόπουλουκαι αργότερα έπαιξαν με τον Νίκο Πορτοκάλογλου (ο πρώτος) και το Δημήτρη Πουλικάκο (ο δεύτερος). Η ακρόαση δεν μας πάει και μακριά. Στο "Ελπίζω" νομίζεις ότι θα υπάρξει παρέμβαση Γιοκαρίνη - "Δεν είμαστε καλά" και το "Μπούρου Μπούρου στην Πλατεία Κουμουνδούρου" αφήνει τη θέση του σε ένα ρεμπετο-κιθαριστικό "Απόψε κάνεις Jam" (αλά Απόψε κάνεις μπαμ). Είναι φανερό ότι, πρωτίστως, οι Samatistas κάνουν το κέφι τους, απευθυνόμενοι στο ειδικό κοινό που είναι έτοιμο να αποθεώσει π.χ. μια θορυβώδη rock'n'roll διασκευή της "Ανθισμένης Αμυγδαλιάς" ή ένα σκόρπιο πετυχημένο στιχάκι, κρυμμένο στις δεκάδες που αναπτύσσονται στις funk rock (κατά βάση), ska, blues-άτες συνθέσεις του άλμπουμ. Είναι, όμως, τόσο λίγες οι καλές στιγμές και οι ιδέες, που χάνονται στο συρφετό της ανακύκλωσης μιας παρωχημένης μουσικά κι αισθητικά (εν γένει) μανιέρας. Αν η τελευταία ήταν το μοναδικό που θα μπορούσε κανείς να προσάψει, θα ήταν όλα καλά (περί -αισθητικής- ορέξεως, άλλωστε, ουδείς λόγος), αλλά το σύνολο φαίνεται ως κάτι που ήθελε πολλά περισσότερα χιλιόμετρα να διανύσει, από τον αρχικό ενθουσιασμό.
