Να το πρώτο cd-single από το επικείμενο άλμπουμ των Xaxakes, μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις της ελληνικής δισκογραφίας. Ο κύριος Γιάννης Νάστας, που κρύβεται πίσω από το όνομά τους, συνδυάζει την ερωτική ματιά, τον εκλεκτισμό και την αριστοκρατική άποψη περί μελωδικής σύνθεσης ενός γάλλου μποέμ, με την κιθαριστική παράδοση των –βρετανικών- 80’s, φτιάχνοντας συνήθως ένα απολαυστικό χαρμάνι πολυποίκιλων ήχων, που έχουν βάση τους πνευστά, κιθάρες, πολλά πλήκτρα και μία θεατρική στη βάση της ερμηνεία. Κάπως έτσι πορεύεται και εδώ. Δίνοντας πιο καθαρά «clubάτες» ρυθμικές βάσεις στο Love Me, ένα τραγούδι στο οποίο οι ρυθμικές φασαριόζικες κιθάρες του Νάστα, αφενός, και το στέρεο ρυθμικό υπόβαθρο των drums και των διάφορων loops, από την άλλη, ξεκινούν με τις καλύτερες διαθέσεις για να σε απογειώσουν. Αυτό, στη συνέχεια όμως είναι λίγο αμφίβολο αν παραμένει ακόμη διάθεσή τους, αφού οι πειραματικές τους διαθέσεις μάλλον συντελούν στο να χάσει το ρυθμικό ατού του το κομμάτι και να εξελιχθεί μάλλον σε ένα κολάζ ετερόκλητων ιδεών, ειδικά προς το τέλος. Φυσικά, δεν είναι κακό αυτό... Οι όποιοι πείραματισμοί του παραμένουν αρκούντως ενδιαφέροντες, όπως όλων των προικισμένων καλλιτεχνών. Και ο Γιάννης είναι μία ιδιαίτερα προικισμένη μορφή της ελληνικής δισκογραφίας. Απλά, δεν γίνεται απόλυτα κατανοητός ο στόχος του συγκεκριμένου τραγουδιού... Αντίθετα, το Σ’ έχω χάσει είναι ένα ξεκάθαρο στις προθέσεις του τραγούδι. Μία ακουστική στη βάση της ρομάντζα, ένα γλυκό τραγούδι για μία χαμένη –ήδη μια φορά- αγάπη. Ένα ευαίσθητο τραγούδι, ερμηνευμένο ορθόδοξα, με όλα τα συνηθισμένα glam στοιχεία του ήχου τους παρόντα. Και τι ωραία φωνητικά από το Γιάννη Νάστα και την Μαρία Ζιαμπάκα! Το ενδιαφέρον μας για το επικείμενο άλμπουμ τους μεγαλώνει... Όπως και η ευχαρίστησή μας, για το ότι υπάρχουν τέτοιοι ιδιαίτεροι μουσικοί, που καταφέρνουν –έστω και χομπίστικα- να παράγουν ακόμα ευφάνταστες μουσικές και να μας κάνουν έστω και λίγο περισσότερο αισιόδοξους για το μέλλον της ελληνικής δισκογραφίας... Παράπονο: Η χάρτινη, λεπτή συσκευασία στην οποία μας ήρθε, ελπίζουμε να μην είναι τελικά η ίδια με την οποία θα κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία. Είναι κρίμα...
