Αυτή είναι η πρώτη δουλειά του Χρήστου Ραζή, ενός νέου τραγουδοποιού που κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να ηχογραφήσει ένα δίσκο, έπειτα από από κάποια χρόνια συμμετοχών σε διάφορα rock συγκροτήματα και session δραστηριοτήτων, παίζοντας κιθάρα σε ηχογραφήσεις και συναυλίες πολλών επώνυμων καλλιτεχνών. Ετούτη εδώ η δουλειά είναι αποτέλεσμα των προσωπικών του αναζητήσεων, μια και μαζί με τον Βασίλη Αυγερινό έχει την επιμέλεια του συνόλου των ακουσμάτων που κινούνται, ίσως και υπερβολικά διακριτικά, στο χώρο της mainstream κιθαριστικής ποπ, με αξιοπρόσεκτη παραγωγή, μελωδίες απλές και ρομαντικής/ονειρικής διάθεσης που πατάνε γερά στα hits των 80s (ναι, και τις αλά Roxette μπαλλάντες) με το programming των 90s και κάποιες σκόρπιες παρεμβάσεις φυσαρμόνικας και hammond, αρκετά διακριτικές όμως. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι στίχοι, αν και σαφώς αποτελούν το αδύνατο σημείο του, καθώς διαθέτουν όλα τα κλισέ του λεγόμενου εμπορικού ποπ χώρου. Ένα ακόμη αρνητικό είναι αυτή η ελληνική αρρώστια του "ροκ" που δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του μόνο όταν ακούμε σολιές -ευτυχώς δεν το παρακάνει. Ακούγοντας επανειλλημένως το ντεμπούτο του, παρατηρώ ότι τελικώς δεν είναι και τόσο άσχημο όσο προδίδει ένα πρώτο άκουσμα. Μπορεί να θυμίζει άλλες 100 μελωδίες που έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να είναι υπερβολικά διακριτικό και στρογγυλεμένο στις γωνίες του ώστε να ακούγεται ευχάριστα (ειδικά το καλοκαίρι), αλλά να μη σε αγγίζει παράλληλα, μα δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια αυτής της δουλειάς μέσα βέβαια στην μη παρεμβατική διάθεσή της, αλλά και το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε μια μη πιασάρικη σύνθεση ανάμεσα στις 11 που περιλαμβάνονται εδώ. Ας μην ξεχνούμε βέβαια και ότι πρόκειται για ντεμπούτο -περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια και κυρίως τις επιλογές και δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης. Από τους, πολλές φορές αισθητικά κοντά του, Εκείνος κι Εκείνος και Γιάννη Σαββιδάκη, τον προτιμάμε σαφώς -και όχι μόνο γιατί βρίσκεται στην αρχή...
