Δύο albums είχαν κυκλοφορήσει οι Blackmail σε δύο διαφορετικές εταιρίες και εκεί που τους είχαμε ξεγράψει από τα κατάστοιχα της αγαπημένης ελληνικής αγγλόφωνης rock σκηνής, ξαφνικά επέστρεψαν με το το 7, το τρίτο album τους. Και μόνο η επιστροφή στη δισκογραφία ενός group σαν τους Blackmail, αρκεί για να χαρούν οι φίλοι και λάτρεις ενός μουσικού ιδιώματος που στη χώρα μας, ακόμα και σήμερα, αντιμετωπίζεται όχι μόνο με καχυποψία από πολλούς, αλλά και με ιδιαίτερο σνομπισμό.Αυτό που γουστάρουμε όλοι εμείς που ασχολούμαστε με την συγκεκριμένη σκηνή είναι ότι μέσα από κάθε λεπτό κάθε album αναβλύζει η ειλικρινής αγάπη και το πάθος των μουσικών για το είδος που υπηρετούν. Έχοντας εκτελέσει την θυτεία τους σε διάφορα groups του παρελθόντος, όπως το θρυλικότερο group που έχει βγάλει η χώρα μας, οι Last Drive, αλλά και στους Εκτός Ελέγχου και Προπαγάνδα, οι Blackmail, με κάποιες αλλαγές κατά το ήμισι στην συνθεσή τους, επανέρχονται φέτος με ένα album, το οποίο παραμένει πιστό στην παράδοση της σκηνής.Σίγουρα το 7 δεν έχει και τίποτα το καινούργιο και πρωτοποριακό να προσφέρει. Το ερώτημα είναι βέβαια, χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο; Κατ’ αρχάς ορισμένα πράγματα που σίγουρα χρειαζόμαστε υπάρχουν σε αφθονία στα 11 κομμάτια του album. Bαδίζοντας πότε στα μονοπάτια του stoned rock, της ψυχεδέλειας και του garage, οι Blackmail αναμειγνύουν τις δυνατές κιθάρες τους, με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Γιώργου Καρανικόλα, ο οποίος υπογράφει τους στίχους και την πλειοψηφία της μουσικής, καθώς και σε αρκετές περιπτώσεις με σαξόφωνα και τρομπέτες, προσφέροντας ένα σύνολο συνθέσεων που κολλάνε στο μυαλό ακόμα και αν φέρνουν μνήμες από το παρελθόν.Ένα παρελθόν που οι Blackmail καθώς και ο Paul B. Cutler, που έχει αναλάβει την μείξη του album, φαίνεται να τιμούν ιδιαιτέρως. Δεν είναι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο κακό, αλλά ακούγοντας το 7 έρχονται στο μυαλό μας οι φτηνές παραγωγές της αγγλόφωνης σκηνής της δεκαετίας του ’80. Σε καμμία περίπτωση δεν φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο έγινε κατά λάθος. οι Blackmail ήθελαν αυτή την βρώμικη και ακατέργαστη παραγωγή, τον ωμό ήχο των οργάνων και των φωνητικών, και τα κατάφεραν.Όμως, παραμένω να πιστεύω ότι ίσως θα έπρεπε κάποιοι από τους σπουδαίους μουσικούς της σκηνής να πάρουν μια πρωτοβουλία, να ξορκίσουν τα, αγαπημένα δεν λέω, φαντάσματα του παρελθόντος, και να προσπαθήσουν να ακολουθήσουν τις μουσικές εξελίξεις και να προσφέρουν έναν πιο σύγχρονο ήχο. Για να μην παρεξηγηθώ αυτή η προτροπή δεν έχει ως αποδέκτες τους τέσσερις Blackmail, οι οποίοι αυτό που αγαπούν, αυτό κάνουν, και πολύ καλά μάλιστα, αλλά γενικότερα μία σκηνή η οποία εδώ και χρόνια φαίνεται παγιδευμένη σε ορισμένα κλισέ μουσικής και παραγωγής.
