Πριν 6 χρόνια ακριβώς έκανε τα πρώτα της μουσικά βήματα η φοιτητική παρέα από το Ρέθυμνο, ενώνοντας την αγάπη της για τον αμερικάνικο εναλλακτικό ήχο και κυρίως το grunge. Πλέον βρισκόμαστε στο 2001 και οι Φόβοι του Πρίγκηπα κυκλοφορούν το τρίτο τους album μετά το ομώνυμο (1997) και το πολύ καλό "Φάρσα Με Χρυσή Συνοχή" (1998), το οποίο το Avopolis είχε κατατάξει στα καλύτερα ελληνικά albums της χρονιάς. Στον "Τελευταίο Διαστημοταυρομάχο", λοιπόν, θα βρείτε και πάλι εκφραστικές ερμηνείες από τον Ανδρέα Αλμπανη αλλά και πολύ καλή παραγωγή από το φοβερό δίδυμο των Alex K. και Jimmy Spliff. Θα βρείτε επίσης ένα πιο γαλήνιο, μελωδικό και λυρικό τρόπο αντιμετώπισης των συνθέσεων. Όχι ότι η αγάπη τους για τους Pearl Jam και τα λοιπά μετεφηβικά κατάλοιπα των αρχών της δεκαετίας του 90 παύει να ισχύει. Απλά οι γνωστές μας εναλλαγές ήπιων τόνων και δυναμικών κιθάρων έχουν δώσει τη θέση τους σε μια πιο συγκρατημένη και ακουστική εκδοχή των κομματιών που δίνει ιδιάζουσα σημασία και στα κρουστά -η "παραγωγική ομάδα" πρέπει να έβαλε αισθητά το χεράκι της. Το θέμα είναι ότι πέρα από αυτήν, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, οι Φόβοι του Πρίγκηπα, δεν παρέδωσαν το ανάλογο υλικό, το οποίο η παραγωγή θα μπορούσε να απογειώσει. Ο "τελευταίος διαστημοταυρομάχος" είναι μια δουλειά που δεν στέκεται στο ύψος των δύο προηγουμένων συνθετικά, στιχουργικά λέει ελάχιστα πράγματα, ενώ στυλιστικά στέκεται αμήχανο και αναποφάσιστο, μάλλον στο έλεος των Alex K. και Jimmy Spliff. Ευτυχώς που έχει και ένα χιτάκι, το "Πως αγαπάνε οι άλλοι", για να τους δώσει μία ακόμη ευκαιρία. Έχει βεβαίως και μια ηλίθια και παντελώς άσχετη με το συγκεκριμένο δίσκο ιστορία να το συνοδεύει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ...ιστορία.
