Τον Lou Reed τον αγαπάμε. Και με τους Velvet και σόλο. Τον θεωρούμε μεγάλο καλλιτέχνη, που άφησε πίσω του σπουδαίους δίσκους και τόλμησε συχνά να κοιτάξει και πέρα από τα όρια. Ένα νέο όμως βιβλίο, μας θυμίζει γιατί δεν πρέπει να ανακατεύουμε την ηθική όταν αποτιμούμε ένα καλλιτεχνικό έργο.
Γιατί, κατά πάσα πιθανότητα, τον ίδιο άνθρωπο που τόσο θαυμάζουμε, δεν θα θέλαμε να τον συναναστρεφόμαστε ως φίλο ή σύντροφο. Οι συνεντεύξεις 140 φίλων, γνωστών και συγγενών πάνω στις οποίες βασίστηκε το Notes from the Velvet Underground του Χάουαρντ Σουνς τον ζωγραφίζουν ως «τέρας». Ως έναν άνθρωπο δηλαδή που συχνά διασκέδαζε να χτυπάει τα κορίτσια του -μάλιστα μια φορά σε ένα δείπνο οι ίδιοι οι φίλοι του που τον κάλεσαν τον έδιωξαν αηδιασμένοι από τη συμπεριφορά του- και είχε μια κακή κουβέντα να πει για τους πάντες.
Αφήστε δε τα ρατσιστικά παραληρήματα, ατάκες στυλ «δεν γουστάρω νέγρες σαν τη Donna Summer» ή εκείνο το «υποκριτής παλιοΕβραίος» που φέρεται να είπε μιλώντας για τον Bob Dylan.
Βέβαια, από το βιβλίο του Σουνς λείπει η πλέον καθοριστική μαρτυρία για το ποιος ήταν τελικά ο Lou Reed: αυτή της χήρας του Laurie Anderson. Ακόμα κι έτσι όμως, δείχνει ως προϊόν σοβαρής έρευνας. Κι ακόμα κι αν τα αποδώσουμε όλα στο καθημερινό ξυλοκόπημα του Lou από τους συμμαθητές κατά τα παιδικά χρόνια ή στο ηλεκτροσόκ που κάποτε του έκαναν οι ίδιοι του οι γονείς, μένουν κάποιες όντως άσχημες σκιές. Μένουν όμως και οι δίσκοι του, ως παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα.
{youtube}QYEC4TZsy-Y{/youtube}
