Αν κάτι πρέπει να αναγνωριστεί καθολικά στο συνδρομητικό κολοσσό του Netflix είναι η συνέπεια με την οποία παράγει υψηλής ποιότητας animated τηλεοπτικές σειρές – σε πλήρη αντιδιαστολή με τα περισσότερα live action τηλεοπτικά του ατοπήματα. Με τίτλους όπως τα Arcane, Castlevania, Love, Death and Robots και φυσικά το ακριβότερο κόσμημα στο στέμμα του καναλιού που ακούει στο όνομα Bojack Horseman -ίσως το σπουδαιότερο ενήλικο animated series της σύγχρονης τηλεόρασης- αλλά και μια πλειάδα αποκλειστικές animated ταινίες μεγάλου μήκους όπως τα Guillermo del Toro's Pinocchio, Klaus και I Lost My Body, το Netflix θα πρέπει σίγουρα να αισθάνεται πολύ περήφανο με ότι έχει καταφέρει – και συνεχίζει να καταφέρνει μέχρι και σήμερα. Το Blue Eye Samurai, λοιπόν, δημιουργημένο από τον Michael Green (σεναριογράφο μεταξύ άλλων των Logan και Blade Runner 2049) και τη σύζυγό του Amber Noizumi, ήρθε από το πουθενά για να διεκδικήσει τον θρόνο του καλύτερου animated tv show του καναλιού, στον οποίο στρογγυλοκαθόταν επί σειρά ετών το Arcane. Και αν έχουν περάσει μόνο μερικές ημέρες από την πρεμιέρα της σειράς στο Netflix, δεν είναι νωρίς, ούτε εντελώς παράλογο να υποστηρίξει κανείς πως ίσως τελικά τα καταφέρει!
Στην Edo περίοδο της Ιαπωνίας του 17ου αιώνα, ένας ronin samurai ξεκινά μια αιματοβαμμένη πορεία εκδίκησης απέναντι σε 4 λευκούς άνδρες -οι μοναδικοί λευκοί για τους οποίους η χώρα άνοιξε τα σύνορά της εκείνη την εποχή. Κάποιος από αυτούς είναι ο πατέρας του, υπεύθυνος για τη μοίρα της μητέρας του αλλά και του ιδίου, καθώς τα γαλάζια μάτια του προδίδουν τη μπάσταρδη του φύση -γεγονός που έκανε τη ζωή του μια συνεχόμενη μάχη για επιβίωση, μιας και κάθε μη καθαρόαιμος Γιαπωνέζος αντιμετωπιζόταν σαν κάτι λιγότερο από άνθρωπος εκείνα τα χρόνια στην σκληρή και αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο Άπω Ανατολή. Το βαθύτερο όμως μυστικό του ronin είναι το ότι πίσω από την ala Man with no Name φιγούρα του και τα κοκάλινα γυαλιά -που κρύβουν διακριτικά τα γαλάζια του μάτια- κρύβεται μια νεαρή γυναίκα, η οποία βρήκε τον τρόπο να επιβιώσει σε μια βαθιά ανδροκρατούμενη πατριαρχική κοινωνία προσποιούμενη από πολύ μικρή ηλικία τον άνδρα.
Και κάπως έτσι το σενάριο των Green και Noizumi, πατώντας σε αρχετυπικά πρότυπα χαρακτήρων με εξαιρετικά καλογραμμένο υπόβαθρο και εμπλουτίζοντας την κεντρική ιστορία με πιο ενήλικες θεματικές που βρίθουν κοινωνικού σχολιασμού -από τον οποίο απουσιάζει η “ξύλινη” γλώσσα της φορσέ πολιτικής ορθότητας, η οποία τείνει να αντικαθιστά σήμερα κάθε είδους φρέσκια και αληθινά γενναία καλλιτεχνική φωνή- ξεδιπλώνει μαεστρικά μια “γεμάτη” ιστορία εκδίκησης που κρύβει πίσω από τις σκληρές της εικόνες μια συγκινητική επική ιστορία γυναικείας χειραφέτησης. Τα 8 επεισόδια της σειράς δεν βιάζονται να ανοίξουν όλα τους τα χαρτιά από την αρχή και κάθε βήμα που κάνει η πρωταγωνίστρια Mizu προς τον τελικό της στόχο είναι ένα μικρό masterclass σεναριακής οικονομίας και υποδειγματικής σκιαγράφησης χαρακτήρων. Έννοιες όπως το δικαίωμα επιλογής, η αγάπη, το μίσος, η τιμή και η αφοσίωση ακολουθούν αριστοτεχνικά τον γενικότερο άξονα της σειράς, ο οποίος με τη σειρά του γυρνάει γύρω από την ευρύτερη έννοια της ταυτότητας, καλώντας τον θεατή σε έναν αιματοβαμμένο χορό από τον οποίο δεν λείπει η ενδοσκόπηση στην Ιαπωνική ιστορία και λαογραφία, στην πολιτική ίντριγκα και τα παιχνίδια εξουσίας, σε κοινωνικές ανησυχίες που αντηχούν στους αιώνες μέχρι και σήμερα.
Στα παραπάνω βέβαια, βοηθά τα μάλα και το εκπληκτικό animation που έχει επιμεληθεί το γαλλικό studio Blue Spirit. Με επικεφαλής σχεδιασμού τον Brian Kesinger, βετεράνο cartoonist και animator των studio Disney στο παρελθόν (Atlantis: The Lost Empire, Treasure Planet, Winnie the Pooh, Tarzan, Tangled μεταξύ άλλων) και το «καθαρό» του σχέδιο σε πρώτο πλάνο, το εικαστικό αποτέλεσμα της σειράς διαστέλλει τον αμφιβληστροειδή και μαγεύει με το τελικό αποτέλεσμα. Στο πανέμορφο αυτό κρεσέντο εικόνων και χρωμάτων βρίσκουμε και μια σειρά από εξωφρενικά καλό-γυρισμένες σκηνές μάχης (οι περισσότερες, αν όχι όλες, με αρκετό motion capture animation), κατά τις οποίες το αίμα ρέει άφθονο και τα κομμένα μέλη των θυμάτων τους γεμίζουν κάθε γωνιά της οθόνης. Σε συνδυασμό με το αρκετό γυμνό και τις σκηνές σεξ της σειράς είναι ευκόλως εννοούμενο ότι το Blue Eye Samurai απευθύνεται σε ένα μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό -στο οποίο θα κλείσει πολλές φορές το μάτι και θα θυμίσει εκείνα τα χρυσά χρόνια των 80s και αρχών 90s, όταν αρκετά από τα mainstream cartoons της Disney ή της Warner και άλλων εταιρειών δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα να αγκαλιάσουν κάποιες φορές και την πιο σκοτεινή τους πλευρά.
Από κοντά βρίσκεται και το εξαιρετικό voice acting της σειράς, με μια πλειάδα καλών voice actors να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για το τελικό αποτέλεσμα -ενώ δεν λείπουν και μερικά όμορφα cameos όπως εκείνο του George Takei ή του «πολύ» Kenneth Branagh. Τέλος, η μουσική της Amie Doherty κινείται σε πολύ υψηλό επίπεδο, με μερικά main themes να “γαργαλούν” ευχάριστα το αυτί του θεατή με την πιασάρικη τους φύση, με μια υποδειγματική χρήση κρουστών οργάνων να δίνει την απαραίτητη ένταση στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς, ενώ η σποραδική και μετρημένη χρήση αναχρονιστικής μουσικής βοηθάει να αναδειχθούν με τον καλύτερο τρόπο μερικές από τις πιο «έντονες» στιγμές ορισμένων επεισοδίων.
Το Blue Eye Samurai, στα 8 επεισόδιά του καταφέρνει πολλά περισσότερα από πολλές σύγχρονες σειρές και ταινίες που έπεσαν στην παγίδα της φθηνής πολιτικής ορθότητας και χαντάκωσαν τις αρχικές τους προθέσεις και το ίδιο τους το περιεχόμενο. Και το κάνει με τρόπο συναρπαστικό, άκρατα ψυχαγωγικό και αληθινά συγκινητικό. Είναι σίγουρο για τον εαυτό του, παίρνει τον χρόνο του να ανασάνει και παραδίδει μια αιματοβαμμένη ιστορία εκδίκησης χωρίς καμία έκπτωση στο αρχικό του όραμα. Φαντάζει ήδη ως ένα από τα καλύτερα δείγματα τηλεοπτικού animation την τρέχουσα δεκαετία και το μόνο που μένει πλέον είναι η επίσημη ανακοίνωση από το Netflix, για μια πέρα για πέρα δίκαια κερδισμένη 2η σεζόν.
