Tο βράδυ της Παρασκευής είχε μια ανέλπιστη ζεστασιά από νωρίς στο Gagarin. Οι άνθρωποι που πήγαν να παρακολουθήσουν τον Hanni El Khatib ήθελαν να απολαύσουν ζωντανό rock ‘n’ roll, χωρίς περιττή πίεση και χωρίς αυξημένες απαιτήσεις. Αν και ο κόσμος άργησε να εμφανιστεί, σνομπάροντας άδικα τα δύο αξιόλογα opening acts, ένιωθες ότι όλα θα πάνε καλά γιατί στο κοινό επικρατούσε η καλύτερη δυνατή διάθεση.
Το ξεκίνημα άνηκε στους νεαρούς Buzzdealers, οι οποίοι, αν και έπαιξαν μπροστά σε σχεδόν 50 άτομα, απέδειξαν ότι είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και πολύ σοβαροί μουσικοί. Το εγχώριο συγκρότημα μας χάρισε μια σχεδόν αλάνθαστη εμφάνιση, καταφέρνοντας να αναπτύξει τις αμερικανοθρεμμένες εμπνεύσεις του, να απλώσει τις grunge επιρροές του και να τιμήσει τα ψυχεδελικά blues –που τόσο δείχνει να αγαπά– με την απουσία πρωτοτυπίας στον ήχο να μην μειώνει σε τίποτα τη γοητεία τους. Οι ωραίες κιθάρες και οι έξυπνες εναλλαγές απ’ το μικρόφωνο στα παραμορφωμένα στα φωνητικά του τραγουδιστή, δημιούργησαν ένα υπέροχο δείγμα rock γνησιότητας και πάθους.
Η σκυτάλη πέρασε στους Big Nose Attack, οι οποίοι μπορούν άνετα πλέον να δημιουργούν ενδιαφέροντα πεδία ταύτισης με τον rock ακροατή. Το ελαφρώς σνομπ και πλήρως στυλιζαρισμένο rock ‘n’ roll που παίζουν, είναι δοσμένο με τόση όρεξη, ώστε κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον. Δίχως κάποια υπέρβαση στην απόδοση και χωρίς κάτι απρόβλεπτο στην έκφραση από μέρους των μουσικών, αυτό που τελικά κρατούσε το κοινό –και που έκανε τους πάντες να αντιδρούν θετικά– ήταν ο πλήρης, γκρουβάτος ήχος τους και οι παχύρρευστες κιθάρες.
Η βραδιά στο Gagarin ήταν η τελευταία της περιοδείας του Hanni El Khatib και μάλλον η μπάντα του ήρθε στην Αθήνα με άδειο ντεπόζιτο. Όχι πως φάνηκε ιδιαίτερα κάτι τέτοιο, πάντως, καθώς ο Αμερικάνος μουσικός με τις παλαιστινιακές ρίζες είναι φιλόδοξος ως προς την επιτυχία του και πειστικός για το υλικό του. Δεν άφησε λοιπόν να φανεί κούραση στην εμφάνισή του και έδειξε ιδιαίτερα πρόσχαρος και ενεργητικός πάνω στη σκηνή.
Επιπλέον, δεν έκρυψε τον βήχα του για το γνώριμο vintage blues των Black Keys και των White Stripes. Η κιθαριστική pulp φαντασία, οι ραδιοφωνικές κιθάρες, τα catchy ρεφρέν και ο φτιασιδωμένος indie προσανατολισμός, βρήκαν τον δρόμο τους προς τους παρευρισκόμενους ακροατές. Ο El Khatib θέλει να γίνει πρωταγωνιστής, θέλει να κερδίσει τον κόσμο, επιθυμεί να γίνει ο επόμενος μυστηριώδης vintage blues Μεσσίας των ερτζιανών. Καλά κάνει και το αποζητά. Διέκρινα όμως ότι, στην ανάγκη του να γράψει υλικό που θ' αρέσει –όπως το "Paralyzed"– λησμονεί να υπογράψει τραγούδια που θα αφήσουν ουσιαστικό αποτύπωμα στην εποχή τους, ταρακουνώντας παράλληλα το κοινό.
Αισθάνομαι δηλαδή ότι κάθε τραγούδι που έχει γράψει, λυσσάει να βρεθεί στα opening credits μιας οποιασδήποτε νέας σειράς του HBO. Αυτή είναι η δική μου κριτική θεώρηση της μουσικής του, όμως. Επάνω στη σκηνή του Gagarin απέδειξε ότι είναι καλός και έδωσε γενναιόδωρα στο αθηναϊκό κοινό όσα υποσχόταν. Η δεύτερη εμφάνισή του στη χώρα μας δεν θα αργήσει πολύ...
{youtube}jKuy8CEJBeU{/youtube}
