Εάν ήσουν τουρίστας στο Βουκουρέστι τις ημέρες του Rock The City, μπορεί και να μην έπαιρνες χαμπάρι ότι την 1η ημέρα έπαιζαν οι Muse. Δεν υπήρχε όμως καμιά περίπτωση να μην καταλάβαινες το Σάββατο ότι θα έπαιζαν οι Iron Maiden.
Είχα πληροφορηθεί μάλιστα πως με την πρώτη πρωινή πτήση θα έρχονταν οπαδοί από την Αθήνα –και, πράγματι, από το πρωί έβλεπες στην πόλη κόσμο να κυκλοφορεί με μπλουζάκια Iron Maiden, ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας κατέφθαναν πούλμαν με άτομα από Βουλγαρία, Σερβία και φυσικά από Ελλάδα. Εγώ πάλι πίστευα ότι είχα κλείσει το κεφάλαιο Iron Maiden μετά τη συναυλία τους στα μέρη μας, το 2011: τόσο εκείνη η βραδιά, όσο και το άλμπουμ Final Frontier, μου άφησαν την αίσθηση της αγγαρείας εκ μέρους τους. Όμως το συγκρότημα επανήλθε δριμύτερο πέρυσι με το The Book Of Souls, ενώ διάφορες κριτικές ανέφεραν ότι βρίσκονταν σε φόρμα και συναυλιακά.
Το σίγουρο είναι ότι ο Steve Harris προσπαθεί το καλύτερο για το επαγγελματικό μέλλον των παιδιών του: επί χρόνια, ας πούμε, φάγαμε στη μάπα την κόρη του Lauren Harris, από την οποία το μόνο που μας έμεινε –εκτός των «προσόντων» της– ήταν ένας ξανθός κιθαρίστας, ο Richie Faulkner, που (ως γνωστόν) βρίσκεται πια στους Judas Priest, στη θέση του Κ.Κ. Downing.
Μετά, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον κιθαρίστα George Harris και το γκρουπ του –τους Raven Age– που είναι και το support των Iron Maiden στη νυν περιοδεία. Για να είσαι βέβαια support στους Maiden και να ασχοληθεί το κοινό μαζί σου, πρέπει να είσαι επιπέδου Anthrax (οι οποίοι κι έπαιξαν σε αρκετές συναυλίες φέτος μαζί τους). Οι Raven Age, πάλι, παίζουν melodic metal· κυκλοφόρησαν ένα ομώνυμο EP τον Δεκέμβριο, ενώ πρόκειται σύντομα να βγάλουν και το πρώτο τους άλμπουμ, Darkness Will Rise. Τώρα, δεν θα είναι ψέμα εάν πω ότι δεν μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Πιστεύω μάλιστα ότι, εάν δεν έπαιζε κιθάρα σ' αυτούς ο γιος τους Steve Harris, δεν θα τους βλέπαμε. Σε σχέση με την 1η Rock The City ημέρα, επίσης, ο ήχος δεν ήταν καλός, δεν έδωσα όμως ιδιαίτερη σημασία γιατί πίστευα ότι μετά θα γινόταν όπως στους Muse. Πόσο λάθος έκανα!
Η διοργάνωση περίμενε γύρω στις 30.000 κόσμο κάθε μέρα, αλλά στους Iron Maiden το πλήθος ήταν σαφώς περισσότερο: όπου και να γύρναγες το κεφάλι σου στην Piața Constituției, έβλεπες άτομα κάθε ηλικίας με μπλουζάκια της μπάντας. Το γιατί δεν ήρθαν Ελλάδα, μπορεί να απαντηθεί από τη συναυλία της Ρουμανίας: Iron Maiden με support The Raven Age και εισιτήριο (να ξεκινάει από) 45€, πόσο κόσμο θα μάζευαν στη χώρα μας; Ρητορική ερώτηση, καθώς την απάντηση νομίζω ότι όλοι την ξέρουμε. Επιπρόσθετα, στο Βουκουρέστι βρέθηκαν οπαδοί από τουλάχιστον 5-6 χώρες. Στην Αθήνα αυτό είναι δύσκολο να συμβεί, λόγω της γεωγραφικής μας θέσης.
Το να βλέπεις τώρα τους Iron Maiden στις 20:30, δίχως να έχει πέσει ακόμα ο ήλιος, είναι λίγο περίεργο. Καθόλου πάντως δεν μας ένοιαξε όταν ακούσαμε το κλασικό intro με το “Doctor-Doctor” των UFO και τους είδαμε να ξεκινάνε με το “If Eternity Should Fail”. Στο Βουκουρέστι είχαμε 3 ζώνες εισιτηρίων και εγώ ήμουν στην πίσω σειρά, όπου δυστυχώς υπήρχαν θέματα με τον ήχο. Δεν ξέρω λοιπόν εάν ήταν ζήτημα του μικροφώνου του Bruce Dickinson ή αν έτρεχε κάτι άλλο, όμως δεν μπορούσα να τον ακούσω καθαρά. Αντίθετα, άλλοι Έλληνες, που βρέθηκαν στις δύο πρώτες σειρές, είπαν έπειτα ότι ακουγόταν πεντακάθαρα. Πάντως σε σχέση με τον ήχο των Muse, ο ήχος των Iron Maiden δεν ήταν ο καλύτερος· και, παρόλο που άλλαξα αρκετές φορές θέση, πάλι στα σημεία όπου στάθηκα δεν άκουγα καθαρά.
Συνέχεια στο live με το “Speed Of Light”, ενώ αμέσως μετά ήρθε η ώρα για τον πρώτο λόγο του Bruce Dickinson: κάτι περί «legacy» είπε και για ένα τραγούδι που γράφτηκε όταν οι μισοί και παραπάνω στη συναυλία δεν είχαν καν γεννηθεί –αναφερόταν στο “Children Of The Damned”. Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω τα λεγόμενά του μεταξύ των τραγουδιών, όμως κάποιες δηλώσεις του αναπαράχθηκαν και έγιναν θέμα στην Ελλάδα. Όλα ξεκίνησαν όταν, σε κάποια στιγμή, κάτι τυλιγμένο πετάχτηκε στη σκηνή. Οι καιροί είναι βεβαίως πονηροί και θα μπορούσε έτσι να ήταν οτιδήποτε. Με το που το παίρνει λοιπόν είδηση ο Dickinson λέει «what the Hell is that?», για να καταλάβει έπειτα ότι επρόκειτο για μια ελληνική σημαία, την οποία έριξε κάποιος οπαδός. «Πρώτη φορά βλέπω ελληνική σημαία στην περιοδεία», σχολίασε τότε –και άρχισε έτσι να ρωτάει πόσοι είχαν έρθει στο Βουκουρέστι από Ελλάδα, αλλά και από τις γύρω χώρες. Έχουμε όμως και συνέχεια παρακάτω στις δηλώσεις του.
Το “Tears Of A Clown” αφιερώθηκε στον αδικοχαμένο Robin Williams, ενώ το 13λεπτο “The Red And The Black” ήταν το μοναδικό κομμάτι που προσωπικά θα άλλαζα στη setlist –μου φάνηκε κουραστικό. Πριν τη δική τους εμφάνιση στο Βουκουρέστι οι Muse διέθεταν μερικές μέρες κενό, ενώ οι Iron Maiden, ακάθεκτοι για την ηλικία τους, είχαν δώσει την τελευταία συναυλία 3 μέρες πριν, με αποτέλεσμα να γίνει εμφανής μια μικρή κούραση. Βέβαια, πάντα ο Steve Harris θα είναι αεικίνητος στο μπάσο του και θα τραγουδάει όλους τους στίχους, ενώ ο Janick Gers είναι πάντα ο Janick Gers(!), έστω κι αν ώρες-ώρες δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς κάνει με τις επί σκηνής κινήσεις του. Ούτε και ο Nicko McBrain πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ (του έκανε μάλιστα κι ένα αστείο σχετικά με την ηλικία του ο Bruce Dickinson), ούτε φυσικά οι Dave Murray & Adrian Smith. Η χημεία την οποία έχουν σαν δίδυμο, είναι κάτι που δύσκολα βλέπεις στα περισσότερα συγκροτήματα.
Το “The Trooper” πάντα θα ξεσηκώνει τον κόσμο, το ακολούθησε μάλιστα το αγαπημένο μου “Powerslave”. Πριν τώρα από το “The Book Of Souls”, ο Dickinson συνηθίζει να κάνει μια μακροσκελή αναφορά σχετικά με πολιτισμούς και αυτοκρατορίες που στα αρχαία χρόνια ήταν οι σπουδαιότεροι στον κόσμο, αλλά μετά γνώρισαν την πτώση, προκειμένου να καταλήξει στους Μάγιας, που αποτελούν και το θέμα του τραγουδιού. Ανάμεσα λοιπόν σε όσα είπε, ανέφερε και τη φράση «Greek civilization is not that great anymore». Αυτή η κουβέντα του για κάποιους δήλωσε εμπάθεια για την Ελλάδα. Τα συμπεράσματα, δικά σας... Τι να πω εγώ παραπάνω!
Συχνά αναρωτιόμασταν τώρα γιατί το “Fear Of The Dark” παίζεται πάντα, σε κάθε περιοδεία, ακόμα κι εάν είναι επετειακή για κάποια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας της μπάντας. Την απάντηση την πήρα λοιπόν από δύο αδελφάκια 3 με 5 ετών: ήταν το τραγούδι στο οποίο χτυπήθηκαν σαν να μην υπήρχε αύριο. Είναι επίσης το τραγούδι που όλοι το ξέρουν και αυτό στο οποίο έγινε μεγαλύτερος χαμός. Οι φανατικοί των Iron Maiden διαπίστωσαν επίσης μερικές λεπτομέρειες σχετικά με τα σκηνικά και διάφορα άλλα εφέ πίσω από κάθε τραγούδι, που στο Βουκουρέστι –για μια σειρά τεχνικών αιτίων– δεν είδαμε. Πάντως ο μέσος οπαδός δεν πήρε χαμπάρι τίποτα από αυτά.
Ανάμεσα στα πολλά που είπε, ο Dickinson έκανε και μια έξυπνη αναφορά για το Βρετανικό Μουσείο και για τα εκθέματα που έχει από διάφορες χώρες, αλλά νομίζω ότι την πιο ουσιαστική του αγόρευση την έκανε πριν το “Blood Brothers”: «Βρισκόμαστε στο Βουκουρέστι, βλέπω οπαδούς από Ελλάδα, Βουλγαρία, Τουρκιά, Κροατία, Σερβία κτλ. Η μουσική μας ενώνει και όλοι είμαστε blood brothers». Για φινάλε είχαμε το “Wasted Years”, με τη συναυλία να ολοκληρώνεται μετά από περίπου 2 ώρες κι ενώ το ρολόι έδειχνε ακόμα 22:30. Η «συνέχεια» δόθηκε στην παλιά πόλη, όπου έβλεπες στο ίδιο μπαρ άτομα με μπλουζάκια Maiden και δίπλα τους αιθέριες υπάρξεις!
Βγάζοντας έξω το πρόβλημα του ήχου και τα διάφορα τεχνικά θέματα, από τις συναυλίες των Iron Maiden που έχω δει από το 1999 και μετά, δεν θα πω ότι αυτή στο Rock The City ήταν η καλύτερη. Ήταν όμως εκείνη που ευχαριστήθηκα περισσότερο. Up the Irons!
Setlist
1. If Eternity Should Fail
2. Speed Of Light
3. Children Of The Damned
4. Tears Of A Clown
5. The Red And The Black
6. The Trooper
7. Powerslave
8. Death Or Glory
9. The Book Of Souls
10. Hallowed Be Thy Name
11. Fear Of the Dark
12.Iron Maiden
encore:
13. The Number Of the Beast
14. Blood Brothers
15. Wasted Years
{youtube}0T9YrpvAoMs{/youtube}
