Μια χαλαρή, άνετη, μουσικώς ποιοτική βραδιά έζησαν όσοι επέλεξαν να έρθουν στο Fuzz την Παρασκευή –και κατάφεραν να φτάσουν, λόγω της απεργίας στα μέσα μεταφοράς. Όπου μία από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες του Μάντσεστερ εμφανίστηκε για πολλοστή φορά τα τελευταία 3 χρόνια ενώπιον του παθιασμένου για ψυχεδέλεια αθηναϊκού κοινού.
Την έκπληξη έκανε πάντως το support set των Echo Train, οι οποίοι βρέθηκαν σε μία από τις καλύτερες στιγμές τους, ανοίγοντας ιδανικά τη συναυλία. Ειδικά η Ειρήνη Δούκα, ήταν σε εξαιρετική φόρμα: βουτηγμένη θαρρείς στη δεκαετία του 1970, σκόρπισε psych δροσοσταλίδες ολόγυρα, αποδεικνύοντας πόση σημασία έχουν τελικά τα σωστά μουσικά μονοπάτια για μία πάρα πολύ όμορφη φωνή.
Οι Undergroung Youth εμφανίστηκαν λίγο μετά τις 10 και παρατάχθηκαν ως συνηθίζουν: σκοτεινοί και συγχρόνως φρέσκοι, δωρικοί, συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι στον ήχο που σκοπεύουν να βγάλουν. Το εναρκτήριο “Lost Recording” ακολούθησαν τα αγαπημένα στο ελληνικό κοινό “I Need You” και “Morning Sun”, ενώ τα βλέμματα αιχαμαλώτισε η περκασιονίστα Olya Dyer, η οποία έδωσε διονυσιακό ρυθμό με έναν λιτό εξοπλισμό –μονάχα με tom και snare– διαφεντεύοντας πλήρως τη σκηνή, τη μπάντα, τη βραδιά.
Το σετ ωστόσο των Βρετανών ήταν μάλλον μονότονο. Λίγο όμως μετά τη μέση του, κορυφώθηκε και έσωσε τις εντυπώσεις, με τον Craig Dyer και τον μπασίστα Max James να ενσωματώνουν το παίξιμο και την ενέργειά τους σε αυτήν του κοινού, κατεβαίνοντας από τη σκηνή ανάμεσα στον κόσμο. Ήταν η στιγμή που το live μετατράπηκε σε μια τεράστια παρεΐστικη εκτόνωση, σε ψυχεδελικό φόντο.
Η επιλογή λοιπόν μιας παλαιάς κοπής συναυλιακής κορύφωσης δικαιώθηκε από τον ενθουσιασμό των παρευρισκομένων στο Fuzz, οι οποίοι αγκάλιασαν τους μουσικούς σαν να επρόκειτο για παλιόφιλους που παίζουν σε μια παραλία. Ήταν η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, αλλά και ο λόγος που οι Underground Youth θα ξαναέρθουν στη χώρα μας και θα τραβήξουν και πάλι την προσοχή μας.
{youtube}zuQ2AzKcAnY{/youtube}
