Photos: Olga K.
“This is not a reunion. This is a rebirth”
Tim Booth, 23:12, 18 Ιουλίου 2007, Ο.Α.Κ.Α
Τα λόγια αυτά αρκούσαν ως μια άτυπη «συγγνώμη» για την πενταετή απουσία μιας μπάντας-θεσμού για την ελληνική αλτερνατιβοκοινότητα (πότε προλάβαμε και γίναμε 15.000 ρε παιδιά; Μέχρι χθες στις συναυλίες μετριόμασταν μέχρι να φτάσουμε τους 2.916 που είναι εγγεγραμμένη στα εγχώρια εναλλακτικά μητρώα αρρένων και θηλέων).
Να πω καταρχάς ότι αν δεν ήταν οι A.I.R. και η Σ-Υ-Γ-Κ-Λ-Ο-Ν-Ι-Σ-Τ-Ι-Κ-Η 8λεπτη εκτέλεση του "La Femme D' Argent" (κι οχι οπως λανθασμένα ανέφερα στον Μάνο Μπούρα το Talisman", το οποίο έπαιξαν μεν, λίγα λεπτά νωρίτερα δε), όπου η συνήθως ήσυχη μπάντα τα «έσπασε» σαν ποστ-πάνκερς επί σκηνής, θα είχα ξενερώσει τόσο πολύ άσχημα τη ζωή μου από όλα όσα έζησα κι είδα από τις 7 το απόγευμα, που μπορεί και να αποτραβιόμουν στην άκρη αηδιασμένος: γιατί δεν γίνεται η ουρά για τα ταμεία που έπαιρνες τα κουπόνια του ποτού σου να σχημάτιζε ένα ανθρώπινο κλοιό απ’ όπου ούτε μπορούσες να περάσεις, αλλά και οι έρμοι οι αναμένοντες δικαίως έριχναν χριστοπαναγίες για τον χρόνο αναμονής (την πρώτη φορά περί τα 35 λεπτά, αργότερα όταν πλάκωσε ο πολύς ο κόσμος έκανες χαλαρά ένα 45λεπτο να πάρεις απόδειξη –κι από εκεί άλλα 15 για να πάρεις τη μπύρα). Δεν νομίζω ότι μας αξίζει τέτοια συμπεριφορά, να είμαι στο ταμείο στη μέση του σετ της Tori και τελικά να κρατάω το ποτό σαν άλλο Ιερό Δισκοπότηρο στα χέρια μου στην αρχή (!) του σετ των A.I.R. Για να μην πω για το πόση ώρα έκανα για να μπω στο χώρο (έφτασα εκεί στις 18:50 και μπήκα μέσα στις 19:20 περίπου). Αν είναι να μας κάνουν γυμνάσια, τότε ξαναγυρνάω στο στρατό, γίνομαι ΕΠΟΠ και τσεπώνω και 1000 ευρώπουλα το μήνα για να είμαι όρθιος και να ταλαιπωρούμαι.
Οι A.I.R. λοιπόν έσωσαν την δική μου παρτίδα. Και με παρέδωσαν στους James σαν έτοιμο από καιρό σαν θαρραλέο κι έτοιμο να δεχτεί τις θεϊκές φροντίδες του Booth. Για μια διαστροφή της μαλακισμένης μοίρας μου, δεν ήμουν στο Λυκαβηττό τον Σεπτέμβριο του 2001, οπότε έχω σχηματίσει άποψη για την προ πενταετίας τους εμφάνιση μόνο από λόγια τρίτων –συνήθως συνοδευόμενα από επιφωνήματα θαυμασμού. Η δε συναυλιακή μου εμπειρία από τους James συνίσταται στα περίπου live dvd τους και τα αρκετά σκόρπια video που κυκλοφορούν στο internet.
Η Αναγέννηση των James είναι τόσο ομαλή, τόσο ειλικρινής και τόσο από καρδίας που ΞΕΡΕΙΣ καλά ότι ό,τι πρόκειται να παρακολουθήσεις επί σκηνής δεν είναι μια ακόμη αρπαχτή, αλλά όντως ο νόστος της από κοινού συναυλιακής μέθεξης πέντε εξαιρετικά ταλαντούχων μουσικών που απλά έλειψε ο ένας από τον άλλον. Ο Tim Booth στα γνωστά στροβιλιζόμενα δερβισιλίκια του, ο Jim Glennie να κρατάει ψηλά τον ήχο του μπάσου, ο Larry Gott κρυμμένος πίσω από ένα καπέλο καβουράκι και μαύρα γυαλιά, ο David Baynton-Power σαν ψυχρός Λετονός (το ήξερα ότι κάπου θα έβρισκα να κολλήσω την αξέχαστη συριγική έκφραση) πίσω από την κάσα του, η «μούρη» που ακούει στο όνομα Saul Davies στα κιθαρόβιολα και ο αθόρυβος Mark Hunter στα κίμπορντ είναι δεμένοι σαν γροθιά, δεν υποπίπτουν πλέον σε κανένα λάθος (σήμα κατατεθέν των συναυλιών τους που έδωσε και την αφορμή να γραφτεί το «Getting Away With It»), διακόπτοντας τα κομμάτια στη μέση και ξαναρχίζοντας τα από την αρχή και ασφαλώς είναι αποφασισμένοι να παίξουν με όλα τα στερεότυπα της αθάνατης ελληνικής ψυχής: έτσι ξεθάβουν το «Gold Mother», καλούν πέντε μωρά επί σκηνής και τρεις μαντράχαλους (ο εις εκ των οποίων –θεός!- φοράει μπλουζάκι που αναγράφει «James Sucks») και τα βάζουν να χορέψουν. Και το κόλπο λειτουργεί! Θεάματα ναι, ο άρτος που είναι όμως, αναρωτιέσαι καθώς ο κολλητός που έχεις αγγαρέψει να σου φέρει ένα σάντουιτς βρίσκεται χαμένος σε μια ουρά με άλλους 826 εξίσου πεινασμένους. 
Από πίσω μου ένας πίθηκος που προφανώς νομίζει ότι βρίσκεται σε κανά σκυλάδικο του Μπουρναζίου (δεν έχω κανένα θέμα με τα σκυλάδικα, με το Μπουρνάζι έχω) γκαρίζει «έλα μάνα μου» και «δώστα όλα μωρό μου» απευθυνόμενος στον Tim Booth (!) κι εγώ περιμένω, σε ένα παράλληλο σύμπαν, τον Booth να κατεβεί από την σκηνή και να του βάζει το βιολί του Saul στο στόμα (και κάπου πιο κάτω ίσως) μπας και ηρεμήσει και μας αφήσει να ακούσουμε τη συναυλία χωρίς την φινοτατταρική του συνδρομή. Για μιάμιση ώρα το πρόγραμμα είχε τις αξέχαστα άψογες (Laid, Who Are You, Seven, Sit Down), πολύ καλές (Sometimes, Sound, Waltzing Along, Come Home) αλλά και στιγμές που έκανε μια στοιχειώδη «κοιλιά» (όπως π.χ. στα νέα κομμάτια Chameleon και Upside Downside), ενώ το ενκόρ (με Tomorrow, Getting Away With It και She’s A Star σε μια απογυμνωμένη slide εκτέλεση) ασφαλώς και απογειώνει τους 15.000, αν κι εγώ έμεινα με την απορία τι ήθελαν να πουν οι James αποχαιρετώντας το κοινό με την metal κραυγή «Fucking Greece Rocks» (τι δουλειά έχουν οι «γαμημένες ελληνικές πέτρες» στη συναυλία;)Γουατέβα. Ο κόσμος νομίζω ότι αποχώρησε έμπλεος (μια νέα κι άγνωστη λέξη για την οποία θα αναρωτιέται αύριο κιόλας το crackhitler) χαράς, με τα λουλουδάτα T-shirts του ανά χείρας (ή φορεμένα ήδη κατάσαρκα), με την ικανοποίηση ότι μπορεί και να άγγιξε λίγο από το Ιερό Δέρμα του Tim (όταν αυτός δοκίμασε την καθιερωμένη «διαδραστική» του βόλτα στις πρώτες σειρές του κοινού) και με την εικόνα του τραγουδιστή των James ως του απόλυτου ροκ σαμάνου της σύγχρονης βρετανικής μουσικής μυθολογίας. Και λογικά, παραφράζοντας το άσμα, πρέπει να τα είχαμε όλα χθες: and love and fear and hate and tears.
Υ.Γ: έχω κολλήσει, είναι κι αργά και με ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι δεν την βγάζουμε, οπότε προσπαθώ να θυμηθώ: το «Johnny Yen» το έπαιξαν; Συχωράτε με αν το ξέχασα, ε;
Playlist (in no order):
Sit Down
Waltzing Along
Born Of Frustration
Out To Get You
Seven
Sound
Ring The Bells
Who Are You (νέο τραγούδι)
Gold Mother
Chameleon (νέο τραγούδι)
Come Home
Upside Downside (νέο τραγούδι)
Say Something
Laid
Sometimes
Encore:
Tomorrow
Getting Away With It
She’s A Star
