Isis, Oxbow

Photos: Olga K.



ISIS Μέρος 1ο- 21 Μαΐου 2004
Έχοντας παρακολουθήσει ένα από τα καλύτερα live της ζωής σου, ακούγοντας ζωντανά το δίσκο που δεν είχε εγκαταλείψει το pick up για 5-6 μήνες και εντελώς χαμένος, προσπαθώντας να κατανοήσεις το μεγαλείο της μπάντας ονόματι ISIS, προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα την στιγμή που βγαίνεις από το Ρόδον και βλέπεις κόσμο με ελληνικές σημαίες να γιορτάζει τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου στην Eurovision.

ISIS Μέρος 2ο – 2 Ιουνίου 2007 Primavera Festival
Μέσα στο πλήθος των 100 καλλιτεχνών που συμμετείχαν, από τα 5-6 ονόματα που ξεχώριζα ήταν οι ISIS άσχετα αν σε 2 εβδομάδες θα τους έβλεπα και πάλι στο Αν. Καταιγιστικοί, με καλό ήχο και πολύ κόσμο να τους βλέπει, κατάφεραν να δικαιώουν την επιλογή μου να τους δω. Χαλαρά ο σβέρκος πόναγε δυο μέρες από το ανελέητο head banging!



ISIS Μέρος 3º - 14 Ιουνίου 2007
Η είσοδος στο ΑΝ σε μεταφέρει απότομα σε συνθήκες τροπικής σάουνας αν και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει τις άσχημες συνθήκες να του χαλάσουν την διάθεση. Μια γρήγορη ματιά στα t-shirt και βινύλια που πάντα διαθέτουν για πώληση στις συναυλίες τους οι ISIS και μετά η αναζήτηση μίας γωνιάς με οπτική επαφή στην σκηνή.



Οι OXBOW που άνοιξαν την συναυλία δεν είναι κι από τα φόρτε μου. Έχω ακούσει ελάχιστα τους δίσκους τους αλλά στο live ήταν αρκετά καλοί, με τον drummer να κλέβει την παράσταση ακόμα και από τον μαύρο—super γυμνασμένο –"θα μπορούσα να παίζω τον κατάδικο στο prison break"– frontman τους που έκανε τα πάντα πάνω στην σκηνή. Όμως κανένας δεν ήταν εκεί πρωτίστως για αυτούς οπότε τα 45 περίπου λεπτά της εμφάνισης τους πέρασαν με την προσμονή των ISIS.



Και λίγο μετά τις 11 εμφανίζονται οι ISIS και εκεί ο χρόνος χάνει την αξία του και την σημασία του. Ήταν μία συναυλία εξαιρετική, γεμάτη πάθος, θόρυβο, καταιγιστικές κιθάρες. Ναι, κυρίαρχο κομμάτι του set αποτέλεσε το In Absence of Truth, που μπορεί να μην φτάνει τα επίπεδα τελειότητας του Panopticon αλλά είναι κι αυτό εξαιρετικό. Τα 75-80 λεπτά της συναυλίας ίσως ήταν λίγα για να γευτούμε όλα τα κομμάτια που θα θέλαμε (θα αντέχαμε περισσότερο;) αλλά δε νομίζω να έφυγε κανένας στενοχωρημένος. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της συναυλίας με το εναρκτήριο κομμάτι Wrists of Kings μέχρι το τελευταίο κομμάτι όλα ήταν απλά ιδανικά. Μην περιμένετε τα κομμάτια που έπαιξαν, από ποιον δίσκο και πώς. Αν αναλωθείς σε αυτό χάνεις το ταξίδι που σου προσφέρει μοναδικά αυτή η μπάντα. Άλλωστε οι σπουδαίες στιγμές – συναυλιακές και μη- αποκτούν μια άλλη διάσταση μέσα στην θολούρα που προκαλεί η μετάβαση σε ένα άλλο επίπεδο. Και αυτή την μετάβαση την κατάφεραν πολύ εύκολα και νομίζω δεν ήμουν ο μόνος.

Η φυγή από το ΑΝ ήταν επιβεβλημένη για την αναζήτηση ενός ποτού. Άσχετα αν κάναμε να ανταλλάξουμε με τον Κώστα κουβέντα για κανά 20 λέπτο. Τα λόγια τέτοιες στιγμές είναι περιττά.