CSS + The Research

Έτσι θα έπρεπε να βλέπουμε όλα τα συγκροτήματα, όταν σκάνε σαν βόμβες στην παγκόσμια σκηνή κι όταν τα περιοδικά βάζουν το δίσκο τους στα καλύτερα της χρονιάς. Ή, ακόμα καλύτερα, όταν καλά καλά δεν τα ξέρουμε, όπως τους The Research (που είναι λάθος, επειδή βάζεις δύο άρθρα στη σειρά, δεν θα το ξανακάνω). Βρετανάκια με ένα καλό δίσκο στα μπαγκάζια τους, που λέγεται "Breaking Up ", ήταν επί σκηνής όπως ήταν και στο άλμπουμ, καλοί και συμπαθητικοί. Και λίγο διαφορετικοί, αφού έχουν βαρεθεί πια τον ήχο με τα φτηνά keyboards και είπαν να το ρίξουν στις δίδυμες κιθάρες κι αυτοί. Τους αφαιρούσε λίγη από την προσωπικότητά τους αυτή η κίνηση, τους έριχνε σε ένα μεγάλο τσουβάλι με γκρουπ που προσπαθούν να κάνουν λίγη διαφορά με το ίδιο οπλοστάσιο με τους υπόλοιπους, αλλά πόσο δύσκολο είναι αυτό φαντάζομαι ότι το ξέρουν και οι ίδιοι. Επιμένουν όμως, και αφήνουν πίσω τους κάποιες γλυκές μελωδίες που πάνε πακέτο με τη γλυκιά ντράμερ Sarah και τον Russell μπροστάρη, τύπο που θα ήθελες να είχες φίλο και να πηγαίνεις μαζί του για καφέ κάποιες φορές το μήνα.

Άπαντες όμως ανυπομονούσαν για το επόμενο πιάτο, που κι αν ήταν «ζεστό» (πιάσατε το υπονοούμενο νομίζω...)! Οι Βραζιλιάνοι (δεν γίνεται αρσενική ολόκληρη η μπάντα απ' τη στιγμή που έχει έστω κι ένα αρσενικό μέλος στη σύνθεση; Ή να πω Βραζιλιάνες κι ότι γίνει; Θα παρεξηγηθεί ο ντράμερ και θα μας τρέχει στα δικαστήρια; Ή θα έρθει να με τσουρομαδήσει;) CSS ήταν μια good time μπάντα, κι όλοι όσοι τους είδαν και τους άρεσαν, ήταν μάλλον για το λόγο αυτό : είχαν έρθει να περάσουν καλά και να κάνουν και τους άλλους να περάσουν καλά. Και τα κατάφεραν αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις του κόσμου από κάτω – που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν ήταν και όσο πολύς θα έπρεπε, οπότε ας μην είμαστε απαιτητικοί σε όσα αναφέραμε στην αρχή αυτού του κειμένου. Η τραγουδίστρια έκανε την περισσότερη δουλειά, με το ζήλο που επιδεικνύει ένα κοριτσάκι που από την προεφηβική ηλικία θέλει να γίνει αστέρας του τραγουδιού, κι ως εκ τούτου προβάρει ασταμάτητα πόζες μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου της για να δει πώς λειτουργούν τα χορευτικά όταν παραστεί η ανάγκη. Έκανε και λίγες προστυχιές για να τονίσει και το σεξουαλικό χαρακτήρα του γκρουπ (λες και δεν ήταν εμφανές τι καπνό φουμάριζε ο καθένας τους επάνω στη σκηνή, δεν προχωράω παρακάτω για να γλιτώσω από τις μηνύσεις....), αλλά αυτά είναι για όσους μασάνε και τα παίρνουν πολύ τοις μετρητοίς. Είπαν και το "Pretend We 're Dead " των L7 στο encore, και έφυγαν στο χρόνο ακριβώς που διαρκεί το μοναδικό τους άλμπουμ "Cansei De Ser Sexy ", τι άλλο περιμένατε δηλαδή να πουν; Εγώ περίμενα πως και τι το "Patins", το αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο (γιατί είναι βασικά το "Do They Owe Us A Living" των Crass σε ποπ εκδοχή), αλλά το είπαν αρκετά διαφορετικά και μάλλον απογοητευτικά. Κάπως έτσι θα χαρακτηρίζαμε κι ολόκληρη την εμφάνισή τους, καλή μα όχι τόσο όσο θα περιμέναμε. Τη δουλειά τους την έκαναν πάντως αν δεν το έβλεπε κανείς εγκεφαλικά, σε έκαναν να ξεσκάς αν το είχες ανάγκη, οπότε η άποψή μου με κάνει να αισθάνομαι λίγο σαν κριτικός γεύσης, που τίποτε και πουθενά δεν τους αρέσει (εκτός αν είναι πουλημένα κορμιά). Οπότε θα πω ότι ήταν μια χαρά και θα σκάσω!