Ορίστε, ας μην παραπονιόμαστε ότι βλέπουμε όλο μπαγιάτικα φρούτα κι ότι ποτέ σχεδόν δεν μας φέρνουν οι διοργανωτές τις μπάντες την ώρα που «συμβαίνουν». Αν το καλοσκεφτεί κανείς, τα τελευταία χρόνια αρκετά συγκροτήματα έχουν σκάσει από τα μέρη μας στην ώρα τους και ο κόσμος δεν τα έχει τιμήσει όσο τους άξιζε. Οι Kaiser Chiefs ήταν τυχεροί από πολλές απόψεις και γέμισαν δύο βραδιές το Gagarin, δεν έβρεχε, δεν είχε πολλές συναυλίες εκείνο το Παρασκευοσαββατοκύριακο (από τους δύο τελευταίους λόγους υπέφερε η θεσπέσια συναυλία των Eyeless In Gaza πρότινος, αλλά ποιος έχασε τελικά, εμείς που τους είδαμε και δακρύσαμε με την πάρτη τους ή όσοι φοβήθηκαν μην βραχούν και κάθισαν σπίτι τους;), και είχαν και μια στοίβα χιτάκια στο ενεργητικό τους για να εξασφαλίσουν τη μαζική συμμετοχή. Με το ιδανικό σαπόρτ των Matisse να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και να χρωματίζει τον γεμάτο προσμονή αέρα, έφτασε η ώρα να δούμε τι ψάρια πιάνει το Britpop σχήμα. Έπαιξαν μία ώρα περίπου, δεν είχαν και παραπάνω κομμάτια για να παίξουν και περισσότερο, μας χάρισαν και κάποια καινούργια σαν πρόγευση της επερχόμενης στούντιο δουλειάς τους, και όλα ήταν μια χαρά. Ενεργητικότατοι και γεμάτοι κέφι, σε έκαναν να περνάς καλά, να το διασκεδάζεις με άλλα λόγια, και ποιος ήθελε κάτι διαφορετικό εκείνο το βράδυ;
Αν ήσουν από αυτούς που βρέθηκαν τόσο μπροστά στη σκηνή ώστε να πιάσουν το stage diving του Wilson, η αδρεναλίνη θα χτύπησε καλά ποσοστά. Αν τους παρακολουθούσες από μια πιο ψύχραιμη απόσταση, τραγουδούσες τα δύο – τρία καλά ρεφρέν τους και τις άλλες τόσες ικανοποιητικές συνθέσεις τους, αλλά ως εκεί. Μια χαρά ήταν με δύο λόγια, και είναι σχεδόν σίγουρο – κάτι μας το λέει τέλος πάντων – ότι σύντομα θα τους έχουμε πάλι κοντά μας. Κάτσε να βγάλουν πρώτα ο Θεός το νέο τους άλμπουμ και πάλι εδώ θα είναι, να δουν πώς είναι να παίζεις κάτω από τον έναστρο αττικό ουρανό.
