Το V.L.S. άρχισε τώρα πραγματικά να αποκτάει υπόσταση ως συναυλιακός χώρος, παρόλο που κλείνει σύντομα για το καλοκαίρι. Οι δε εξεγειρόμενοι αυτόχθονες πληθαίνουν, μαζί και οι ελπίδες για πολλά και ακόμα πιο λαμπρά μελλοντικά βράδια.
Η Θεσσαλονίκη έχει βουλιάξει από τις βροχές των τελευταίων ημερών σαν να απέκτησε τροπικό κλίμα, η αλήθεια είναι όμως πως δανείζεται ασθένειες από την πρωτεύουσα. Το βράδυ της Κυριακής, παρόλο που Madrugada σημαίνει «το πρώτο φως της ημέρας», η κακοκαιρία συνεχίστηκε και το βαρύ σύννεφο κατήλθε από τη Νορβηγία αλλά κανείς δεν έτρεξε να προστατευτεί, αντιθέτως όλοι συγκεντρώθηκαν έτοιμοι να μαζέψουν το μανιασμένο του ηλεκτρισμό.
Η καταιγίδα ξέσπασε απότομα με τα Stories from the streets, On your side, Life in the city να ηχούν καταπληκτικά υπενθυμίζοντας πόσο καλά είναι τα δυνατά κομμάτια του «The Deep End». Τα μάτια, τα στόματα και τα αυτιά κοιτάζαν μπροστά, ψηλά, στγμές λοξοδρομούσαν αλλά πάλι διασταυρώνονταν με αυτά του Sivert Hoyem εννοώντας «το ήξερα πως θα σε δω σήμερα εδώ».
Στιγμές αργότερα η μανία καταλάγιασε και τη διαδέχτηκε το ψιλόβροχο. Η σκοτεινιά έπεσε βαριά, οι αναθυμιάσεις κατευναστικές, η μείωση της έντασης οδήγησε στην αναμονή. Ο Hoyem μας μιλάει, «θα ηρεμήσουμε, θα αποτραβηχτούμε για λίγο». Majesty, Running out of time, Electric, Black mambo, Only when you’re gone. «Όταν τελείωσα αυτό το τραγούδι, μια νύχτα στη Σουηδία, ένιωσα περήφανα».
Όλοι χτυπούν παλαμάκια. Ο συντονισμός λειτούργει τελετουργικά και η λευκή μαγεία συντελείται. Και πάλι επικοινωνία. «Σας έχω καλά νέα». Η τελευταία λέξη φέρνει το ξέσπασμα του Blood Shot Adult Commitment. Το χαλάζι παίρνει τα πάντα στο διάβα του εκτός από τους εξεγειρόμενους αυτόχθονες που ενώ είναι συνηθισμένοι στην καλοκαιρία, αντέχουν και επιζητούν τον καταιγιστικό οίστρο των Beautyproof, Subterranean Sunlight, Higher, τσιρίζοντας «go honey, be a ho-li-day».
Αυτό που φοβόμασταν έγινε αυτό που καρτερούσαμε. Με το εκπληκτικό και ωμό Ramona να κλιμακώνεται, o ουρανός έπεσε στα κεφάλια μας. Αλλάξτε το «ουρανός» με Sivert Hoyem για να καταλάβετε τι συνέβη. Σαν τον Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ («Άρωμα», Πατρίκ Ζισκίντ) που τον καταβρόχθησαν αδυνατώντας να θαυμάσουν τη μυρωδιά του, μη αντέχοντας πάνω του το τελειώτερο άρωμα, αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης, έτσι και χθες η αγάπη οδήγησε στη βορά και ο Sivert θα μπορούσε να γίνει χίλια κομμάτια στα χέρια του κόσμου, όταν έπεσε για να τον συναντήσει. Και τη στιγμή που το αίσθημα της αυτοσυντήρησης τον οδήγησε πάλι ψηλά στη σκηνή, ούρλιαζε εσχατολογικά, «There is No Tomorrow».
Τελικά το πρώτο φως του αύριο ήρθε αλλά και εκείνο και κάθε επόμενο πρώτο φως θα προφέρεται σε άλλη γλώσσα: Madrugada.
