Το αίσθημα πως βρισκόμαστε στην τυχερή πλευρά της ζωής μάς προσκάλεσε να μοιραστούμε η Μαρία Παπαγεωργίου την Παρασκευή στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, σε ένα από τα πιο ζεστά βράδια του φετινού καλοκαιριού, ανάμεσα στα νοσοκομεία της Βασιλίσσης Σοφίας και τις προεκλογικές ομιλίες στο κέντρο της Αθήνας. Η ίδια, μαζί με τους μουσικούς της, φρόντισε ωστόσο να δροσίσει με τις αργόσυρτες, αέρινες ενορχηστρώσεις και τα γάργαρα φωνητικά της τον κόσμο που γέμισε οκλαδόν ή ξαπλωμένος το γρασίδι του κήπου· δημιουργώντας εν τέλει ένα πολύ όμορφο αίσθημα κοινότητας και συμπάθειας.
Από νωρίς, λοιπόν, ο πράσινος κήπος γέμισε με μελωδίες και στίχους, όπως αυτούς του "Θα Σου Ψιθυρίζω Τη “Μαρκίζα”", από τη Μνήμη του 2016. Με μια σημαντική προσωπική δισκογραφία, εκτεινόμενη από τα χρόνια της συνεργασίας της με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη (Όμορφοι & Ηττημένοι, 2010) μέχρι την Αλληλογραφία (2018) σε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, η Παπαγεωργίου θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει μια πιο «αυτοαναφορική» πορεία στις σχεδόν 2 ώρες προγράμματος που παρουσίασε. Επέλεξε ωστόσο έναν διαφορετικό δρόμο, ενίοτε ριψοκίνδυνο για πολλούς καλλιτέχνες, μα για εκείνη μέρος (πλέον) της ταυτότητάς της.
Στον δρόμο αυτό νέα, ακυκλοφόρητα τραγούδια όπως το "Αυτό Που Βλέπουν Τα Πουλιά" –από όπου πήρε το όνομά της και η παράσταση της Παρασκευής– έδεσαν με το "Draw Your Swords" των Angus & Julia Stone, το "Όνειρο" του Νίκου Παπάζογλου, το "Talkin' 'Bout Α Revolution" της Tracey Chapman και τη "Νύχτα" του Στάθη Δρογώση, ξεδιπλώνοντας τις αναφορές και τα συναισθηματικά και μουσικά ερεθίσματα του κοριτσιού από τα Γρεβενά. Η οποία, αυθόρμητα και αυθεντικά, δεν διστάζει ακόμα και να τσαλακωθεί με ιστορίες «παραφωνίας» από τα παιδικάτα της ή με την ειλικρινή παραδοχή ότι η υγρασία είχε για τα καλά νοτίσει τη μεμβράνη του νταουλιού της, ώστε να μην αποδίδεται το βάθος του, που τόσο επιζητούσε η ενορχήστρωση του "Αντίθετα Πια".
Κι ενώ η ερμηνεία της στο "Τι Περιμένεις Πια" του Αλκίνοου Ιωαννίδη δέχθηκε ίσως το πιο θερμό έως εκείνη την ώρα χειροκρότημα, αμέσως μετά ακολούθησε ο "Σπόρος": ένα κομμάτι σε στίχους και μουσική του Σταύρου Ρουμελιώτη, που τη συνόδευε και στις κιθάρες, στο οποίο η Παπαγεωργίου ζήτησε τη βοήθεια του κοινού· αυτό, ωστόσο, φάνηκε ιδιαίτερα ντροπαλό και διστακτικό. Αφουγκραζόμενη τη συστολή, έκανε λοιπόν την κίνηση-ματ, ξεκλειδώνοντας τον κόσμο με τη φράση «Όσοι πιστεύετε ότι είστε φάλτσοι, σας παρακαλώ τραγουδήστε όσο πιο δυνατά μπορείτε, κάντε μου αυτό το δώρο για σήμερα». Έτσι, από τις μικρότερες μέχρι τις μεγαλύτερες ηλικίες, οι παρευρισκόμενοι εν τέλει την ακολούθησαν, αποτίοντας φόρο τιμής στους πρόσφυγες όλου του κόσμου.
Αλλά ο "Σπόρος" έμελλε να βάλει και τον «σπόρο» της παράδοσης στη συνέχεια του προγράμματος. Έτσι, η Μαρία Παπαγεωργίου τίμησε μουσικά τον τόπο της, τραγουδώντας το "Εγώ Για Τέσεν Και Μόνον" –ένα ποντιακό τραγούδι– το οποίο ακολούθησαν το μοιρολόι γάμου "Σήκω Μάνα Μου", το μακεδονίτικο "Απάνω Στην Τριανταφυλλιά" και το παραδοσιακό της Καρπάθου "Μηλιά"· σε εκτελέσεις ελαφρώς ηλεκτρισμένες από την κιθάρα του Σταύρου Ρουμελιώτη, με τη συνοδεία του Ντίνου Μάνου (κοντραμπάσο) και της Σοφίας Ευκλείδου (τσέλο).
Για το encore της βραδιάς, λίγο μετά τις 22:30, και αφού ευχαρίστησε προσωπικά και επώνυμα σχεδόν όλους όσους βρίσκονταν πίσω από αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε στη σκηνή του Κήπου, η Μαρία Παπαγεωργίου επέστρεψε μόνη, για να τραγουδήσει με την κιθάρα της το "Ανάθεμα Τον Αίτιο" και να μας καληνυχτίσει με μια a capella ερμηνεία στο "Πάντα Υπάρχει Κάτι" του Μιχάλη Χανιώτη. Όπως μαρτύρησε άλλωστε και η ερμηνεία της νωρίτερα στον "Κηπουρό" του Παύλου Παυλίδη, η εκφραστικότητα των χεριών της (όποτε αυτά έμεναν ελεύθερα) ήταν ένα στοιχείο που ομολογουμένως ερχόταν να συμπληρώσει αρμονικά το βάθος και την ευαισθησία της φωνής της.
Με μία από τις πιο ιδιαίτερες φωνές της εποχής μας, η Μαρία Παπαγεωργίου εξακολουθεί –έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία σε χειμερινές και καλοκαιρινές σκηνές– να προσφέρει απλόχερα ευαισθησία, αυθεντικότητα και δύναμη ψυχής, τιμώντας τους ήρωες και τις ηρωίδες της και χαράσσοντας μια πορεία που επιτέλους μιλάει (σε και) για το τώρα, ακόμη κι αν αντλεί κάποια στοιχεία από το χθες. Και είναι σίγουρα ευχάριστο να βλέπεις στο πλάι της ταλαντούχους και επίμονους συνεργάτες, οι οποίοι αφουγκράζονται κι εκείνοι με τη σειρά τους την εποχή και, μαζί με την Παπαγεωργίου, γίνονται μία από τις δυνατές φωνές της. Από αυτές που ο κόσμος αγαπά και υποστηρίζει θερμά, όπως φάνηκε άλλωστε και από τη γενναιόδωρη προσέλευση στον Κήπο του Μεγάρου.
{youtube}KilQVPUl8wg{/youtube}
