«Περίπατος στα άκρα του ήχου» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της εμφάνισης των Coti και ILIOS στην Knot Gallery την περασμένοι Παρασκευή. Οι δυο παραγωγοί τα προσέγγισαν από διαφορετικές μεριές, παρουσιάζοντας μια «συναυλία» στην οποία οι παραγόμενοι ήχοι έπρεπε να υποστούν την ψυχολογική επεξεργασία του κάθε παρευρισκομένου. >Ο ILIOS, αν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, το είπε κι αλλιώς. «Δεν έχουν νόημα οι ήχοι που ακούμε, αλλά οι ήχοι που αισθανόμαστε». «Εύκολο να το λες, δύσκολο να το πράττεις» θα μπορούσε να απαντήσει ο καθένας, αναλογιζόμενος τον παραγωγό ο οποίος επιλέγει τον πειραματισμό. Για τον ακροατή τα πράγματα είναι ευκολότερα καθώς ο θόρυβος επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών. Για τον δημιουργό, όμως, ελλοχεύουν σημαντικοί κίνδυνοι που μπορούν να καταλήξουν σε παρεξήγηση όσον αφορά στον καλλιτεχνικό σκοπό. Ένας τρόπος για να ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος και τελικά να γίνει ξεκάθαρη η επικοινωνία μεταξύ πομπού και δέκτη είναι η ύπαρξη στόχου, ακόμα και όχι εκπεφρασμένου. Πρόκειται για τρομερά δύσκολο παράγοντα αλλά και καθοριστικό. Στην αντίθετη περίπτωση, ο πειραματισμός γίνεται κούφιος και καταντάει απλή άσκηση ύφους. Στην προκειμένη περίπτωση, οι δυο παραγωγοί παρουσίασαν τις άκρως ενδιαφέρουσες απόψεις και οπτικές τους γύρω από τα «ακραία ηχητικά φαινόμενα». Από τη μια ο Coti «έπαιξε» στο πρώτο μέρος με όργανα έναν υπολογιστή, μια κονσόλα και μπόλικες συχνότητες, οι οποίες δονούσαν δυο μεγάλα μεταλλικά ελάσματα και με τη σειρά τους παρήγαγαν ήχους. Η παρουσίασή του, όμως, έπεσε θύμα απ’ τη μία της αναγκαστικά χαμηλής έντασης και μερικών ακούσιων εξωτερικών θορύβων από τον προθάλαμο ή τη Λεωφόρο Μεσογείων. Αυτές οι παρεμβολές είχαν ως αποτέλεσμα οι καθήμενοι στο πίσω μέρος της αίθουσας (όπως ο γράφων) να χάνουν ένα μέρος της παρουσίασης. Πέραν ωστόσο των αστάθμητων παρεκτροπών ο Coti παρουσίασε ένα μεστό πειραματικό σύνολο, που ενθουσίασε άπαντες. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, ο χώρος αναδιοργανώθηκε, μερικοί πάγκοι απομακρύνθηκαν και όλα πήραν τη μελετημένη θέση τους. Το σκοτάδι τύλιξε τον χώρο και οι γεννήτριες του ILIOS εξαπέλυσαν αλλεπάλληλα ηχητικά κύματα, άμορφα στο πρώτο άκουσμά τους, τα οποία χτυπούσαν τους τοίχους και τα τζάμια, συγκρούονταν μεταξύ τους και κυκλοφορούσαν μέσα στη Knot Gallery παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Οι άνθρωποι του κοινού ευλαβικά έμπαιναν σε νοητική απομόνωση κλείνοντας τα μάτια κι αφήνονταν εκούσια στο έλεος του θορύβου που προσέγγιζε τη βιομηχανική παραγωγή και τους καθημερινούς «ενοχλητικούς ήχους». Και ο ILIOS πάντως ενθουσίασε τους παριστάμενους με το νιχιλιστικής έμπνευσης δημιούργημά του. Οι ανεπαίσθητοι ήχοι και οι εκκωφαντικοί θόρυβοι, αν και φαινομενικά μετρούν τεράστια απόσταση μεταξύ τους, προσέγγισαν την ταύτιση την βραδιά της Παρασκευής. Γιατί σημασία δεν είχε το μέσον αλλά το μήνυμα. Ή τουλάχιστον η πρόθεση και ο σκοπός. Και σε αυτή την ακραία μορφή έκφρασης οι δυο παραγωγοί έδειξαν το πόσο σημαντικοί είναι.
