Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Γέμισε ο Σταυρός Του Νότου την προηγούμενη Τετάρτη, πράγμα που αποδεικνύει ότι ο Lolek έχει καταφέρει να χτίσει όνομα και να προσελκύει κόσμο, τον οποίο κράτησε στη θέση του μέχρι και το τέλος του live. Τόσο ως τραγουδοποιός όμως όσο και ως performer, ο Lolek καταφέρνει μέχρι στιγμής να φτάσει νομίζω μόνο μέχρι ένα σημείο της διαδρομής – και όχι μέχρι το τέλος της.
Η βραδιά ξεκίνησε με τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη και το project του Spectral Fire, το οποίο διήρκεσε 30 και κάτι λεπτά, με ήχο καθαρά ραδιοφωνικό. Με λίγη αμηχανία, προσπαθώντας να θυμηθεί ποιο από τα δύο μικρόφωνα που βρίσκονταν μπροστά του ήταν το σωστό, μα και με αρκετό χιούμορ, ο κιθαρίστας των Modrec ζέστανε το κλίμα με ευκολία. Παράλληλα, η κιθάρα και η φωνή του (ραδιοφωνική κι αυτή) κέρδισαν πολύ θετικές εντυπώσεις.
Από την άλλη, ο Lolek εμφανίστηκε με εξ’ αρχής ξεκάθαρη διάθεση αποστασιοποίησης από το κοινό του. Με outfit κατάλληλο για κυριακάτικη Θεία Λειτουργία σε προάστιο της Νέας Υόρκης (όπως και συνηθίζει άλλωστε) και με ερμηνεία αργή και βασανιστική, έπαιξε για δύο ώρες με την υπομονή μου. Φωνή και σκηνική παρουσία τύπου «Johnny Cash των φτωχών», ελάχιστη έως μηδενική επικοινωνία με τον κόσμο και μελωδίες άτονες, στάθηκαν τα κύρια χαρακτηριστικά της εμφάνισής του.
Τραγούδια από το πρώτο του άλμπουμ, Alone, αλλά και διασκευές – από τον προαναφερθέντα Cash μέχρι τον Κώστα Χατζή – όλα όμως ερμηνευμένα χλιαρά και χωρίς ανατροπή. Ο Lolek τραγουδούσε μάλιστα σε τόσο χαμηλή ένταση και με τόσο χαμηλή χροιά, ώστε η φωνή του ίσα που έβγαινε, σε σημείο που να αναρωτιέσαι, ειδικά στην αρχή, αν κάτι δεν πήγαινε καλά με το μικρόφωνο. Πολλές δε φορές μου έπαιρνε κάποια δευτερόλεπτα προτού να καταλάβω αν το εκάστοτε κομμάτι που έπαιζε είχε ξένο ή ελληνικό στίχο. Ακόμα και τα ντραμς ή το ακορντεόν – αμφότερα αξιόλογα – δεν κατάφεραν να γεμίσουν τον ήχο ή να προσφέρουν κάποια σημαντική αλλαγή στο στατικό σύνολο. Τα μοναδικά θετικά στοιχεία που προσωπικά παρατήρησα, ήταν η κιθάρα του Lolek, η οποία έκανε την παρουσία της αισθητή σε ένα βαλς και σε ένα καινούριο τραγούδι, το “Δεν Αρκεί”, καθώς και το ίδιο το τραγούδι αυτό, που, μουσικά τουλάχιστον, μου τράβηξε την προσοχή.
Δεν ξέρω αν η δωρικότητα του Lolek στα λόγια και στις επί σκηνής κινήσεις του ξεκινούν από το άγχος του ή αποτελούν μέρος της γοητείας του για μερικούς. Πάντως πρέπει να κάνει μεγάλα βήματα, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, προκειμένου να καταφέρει να εντάξει την ιδιοσυγκρασία του σε μια ζωντανή εμφάνιση. Έτσι ώστε, χωρίς να χάσει την ιδιαιτερότητά του, να γίνει ταυτόχρονα προσιτός.
