Οι Jane’s Addiction βρέθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δίνοντας μία εκρηκτική συναυλία μαζί με τους Nine Inch Nails, από τις καλύτερες που είδαμε φέτος. Λίγες λοιπόν ώρες προτού ανέβουν στη σκηνή, το Avopolis συνάντησε τον drummer τους Stephen Perkins, συζητώντας μαζί του κάπου ανάμεσα στην ανάπαυλα και την προετοιμασία…
 |
Στις μέρες μας πολλά είναι τα συγκροτήματα που ενώνονται ξανά, αν και είχαν πάψει να υπάρχουν για αρκετό καιρό. Εσείς πώς αποφασίσατε να δώσετε μια ακόμη ευκαιρία στους Jane’s Addiction και γιατί;
Το 1997 είχαμε τον Flea στο μπάσο και σε δύο μήνες διαλυθήκαμε. Το 2002 είχαμε τον Chris Chaney και φτιάξαμε ένα άλμπουμ, ήταν μια καλή εμπειρία. Ενώ όμως κάναμε περιοδεία τα πράγματα μεταξύ μας δεν πήγαν καλά. Τον Απρίλιο του 2008 ο Eric Avery ήταν μαζί μας όταν εμφανιστήκαμε στα U.S.A - N.M.E Awards. Ήταν μια επανένωση μόνο για τη συγκεκριμένη βραδιά, παίξαμε τέσσερα τραγούδια και το κοινό ήταν οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας και κάποιες γνωστές φάτσες του Los Angeles. Αλλά το όλο πράγμα άρεσε γενικά κι εμείς νιώσαμε πολύ καλά. Οπότε τις επόμενες μέρες κάναμε μια συνάντηση και είπαμε να ξαναδοκιμάσουμε, αρκεί να μπορούσαμε να παραμείνουμε φίλοι. Κάναμε έτσι πολλές πρόβες, παίξαμε στο L.A. και όλα πήγαν καλά. Και τότε ήταν που ο Trent Reznor μας πρότεινε να περιοδεύσουμε μαζί, ήταν ένας πολύ καλός συνδυασμός, NIN και JA (NINJA! λέει γελώντας). OΚ, σκεφτήκαμε, είμαστε φίλοι, έχουμε ωραίο ήχο και το διασκεδάζουμε. Ας το δοκιμάσουμε χωρίς δεσμεύσεις για δίσκο ή παγκόσμια περιοδεία, χαλαρά, γιατί αν υπάρξει πίεση θα ξαναεκραγούμε. Τώρα πιστεύω ότι η επικοινωνία είναι καλύτερη, μπορούμε επιτέλους να μιλάμε. Πίσω στα 1988 ήμασταν νέοι και το μόνο που είχαμε ήταν οι Jane’s Addiction. Ενώ στο παρόν μπορεί να έχουμε μια σύζυγο ή παιδιά – πράγματα ξεχωριστά και σημαντικά για τον καθένα μας – τα οποία μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε το συγκρότημα πιο ισορροπημένα.
 |
Και πώς ακριβώς προέκυψε η NINJA tour;
Ο ατζέντης του Trent αντιπροσωπεύει πολλά συγκροτήματα παράλληλα με τους Nine Inch Nails. Έτσι κάναμε μαζί μια λίστα με όσους θα θέλαμε να περιοδεύσουμε μαζί. Τότε μάθαμε πως οι NIN θα έκαναν αυτή την αποχαιρετιστήρια περιοδεία και σκεφτήκαμε πως ο συνδυασμός είχε ενδιαφέρον. Αυτοί θα έκαναν την τελευταία tour κι εμείς την πρώτη! Οι απόφαση πάρθηκε σε ένα δείπνο μαζί με όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες – ξέρεις, διάρκεια, πόλεις κ.λ.π.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια οι Jane’s Addiction παραμένουν ένα θρυλικό και εξαιρετικά δημοφιλές συγκρότημα. Ποιος νομίζεις ότι είναι ο λόγος που συμβαίνει αυτό;
Αυτό που πραγματικά πιστεύω όσον αφορά στην επιτυχία μας είναι ότι πουλήσαμε συνολικά περίπου ένα εκατομμύριο δίσκους, όμως πουλήσαμε αυτούς τους δίσκους σε ένα εκατομμύριο καλλιτέχνες. Δεν πουλήσαμε δέκα εκατομμύρια, όπως έκαναν άλλοι. Εμείς πουλήσαμε σε αυτούς που έφτιαξαν καινούργια μουσική και νομίζω πως αυτό ακριβώς δημιούργησε τον θρύλο των Jane’s Addiction. Συγκροτήματα δηλαδή όπως τους Soundgarden, τους Primus, τους Pearl Jam, τους Smashing Pumpkins ή και τους Pixies τα θεωρούμε ως συνεχιστές των Jane’s Addiction. Το 1986, όταν ξεκινήσαμε, ήμασταν πιστεύω πολύ «υβριδικοί»: ο καθένας είχε τα δικά του, εντελώς διαφορετικά, ακούσματα. Εμένα π.χ. πάντα μου άρεσε το hard rock αλλά τώρα ψάχνω πια ρυθμούς από την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, γιατί έτσι μπορώ να εξελίσσομαι και να πλουτίζω τον ήχο μου. Θυμάμαι το 1996 στο Sunset του L.A. έπαιζαν groups όπως οι Poison ή οι Motley Crew και τελείωναν πάντα γύρω στα μεσάνυχτα. Τα δικά μας πάρτυ ξεκινούσαν στις δύο το πρωί. Εμείς, οι Red Chili Peppers, οι Fishbone και κάποιοι άλλοι ανήκαμε σε μια διαφορετική, underground σκηνή και αυτό που κάναμε ήταν να συλλέγουμε στοιχεία από πολλά μουσικά είδη και να τα βάζουμε όλα μαζί, φτιάχνοντας τελικά τον Jane’s Addiction ήχο. Και έπειτα ήταν και οι στίχοι, οι οποίοι αντιπροσώπευαν το L.A.: ο Perry Farrell και ο Anthony Kiedis είναι πραγματικά «φωνές» του L.A.
 |
Έχετε μελλοντικά σχέδια ως group αυτή τη στιγμή;
Ο βασικός παράγοντας είναι να παραμείνουμε μαζί. Αν θα μπούμε απόψε στο στούντιο ενδεχομένως να γράψουμε κάτι καινούργιο – όμως τι θα αντιπροσωπεύει τελικά αυτό; Πριν λίγο καιρό ας πούμε ηχογραφήσαμε με τον Trent Reznor δύο νέα τραγούδια, όμως διαθέταμε μονάχα δέκα μέρες, πολύ λίγο χρόνο για να καταφέρουμε να αποφασίσουμε τι μπορούμε να κάνουμε. Θα πρέπει να μείνουμε μαζί ως group για έξι μήνες ή έναν χρόνο, να παίξουμε, να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε ανθρώπους, να κερδίσουμε και να χάσουμε χρήματα, να πιούμε… Να αποκτήσουμε δηλαδή ξανά κοινές εμπειρίες. Και τότε πιστεύω πως θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε νέα μουσική. Τώρα είμαστε τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι που έχουμε ο καθένας τις ζωές μας, τα δικά μας project και ηχογραφούμε μουσική στα προσωπικά μας στούντιο. Πιστεύω πως το μέλλον των Jane’s Addiction εξαρτάται από τη φιλία μας, γιατί μουσικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δεν γίνεται να είσαι όλη την ώρα στον δρόμο με κάποιον που δεν συμπαθείς. Όταν γνώρισα τον Dave ήμουν στα δεκατέσσερα και από εκεί ξεκινά η φιλία μας. Η αδελφή του Eric ήταν η πρώτη μου κοπέλα, οπότε καταλαβαίνεις πως υπάρχουν ισχυροί δεσμοί μεταξύ μας.
Θα διαθέτατε ποτέ τη μουσική σας για δωρεάν downloading;
Και βέβαια! Πιστεύω ότι η μουσική στο μέλλον θα είναι έτσι κι αλλιώς δωρεάν, επειδή ο περισσότερος κόσμος δεν ενδιαφέρεται πια για τα εξώφυλλα, τις φωτογραφίες ή τα δέκα κομμάτια ενός άλμπουμ. Απλά θέλει να ακούσει το τραγούδι που γουστάρει.
Πολλοί fans σας αναρωτιούνται τι συμβαίνει με τον Eric, τον μπασίστα της πρώτης σας περιόδου. Είναι μέλος των Jane’s Addiction ή όχι;
Φυσικά και είναι. Είμαστε εμείς οι τέσσερις και χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να υπάρξουμε. Όμως και οι τέσσερις πρέπει να τονίσω ότι είμαστε διαφορετικοί. Μας αρέσουν εντελώς διαφορετικές μουσικές κι αυτό, ενώ απ’ τη μια είναι δημιουργικό, από την άλλη πολύ δύσκολα το ισορροπείς. Πάρε για παράδειγμα τους Metallica, φτιάχνουν συνέχεια ίδιους πάνω-κάτω μα καλούς δίσκους, επειδή ο Lars και ο James έχουν κοινά μουσικά γούστα. Στη δική μας μουσική υπάρχει περισσότερη ποικιλία και τα live μας έχουν διάφορα επίπεδα. Για μένα τώρα πια το σημαντικό είναι να είμαι «συνδεδεμένος» με τη μουσική, όπως και ο Perry με τους στίχους που τραγουδά. Ξέρεις όταν ο Perry τραγουδά το “Then She Did” (σ.σ. αναφέρεται στην αυτοκτονία της μητέρας του Farrell), κλείνω απλά τα μάτια και νιώθω τον πόνο – εκείνη τη στιγμή δεν παίζω τύμπανα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους. Ο Eric κι εγώ είμαστε η rhythm section, το στιβαρό δένδρο, ενώ ο Dave και ο Perry είναι τα πουλιά τα οποία πετάνε γύρω μας.
