Ο Larry Coryell παίζει εδώ και περίπου πενήντα χρόνια, έχει ηχογραφήσει σχεδόν εκατό δίσκους, έχει ανακατέψει τη jazz με το rock όσο δεν πάει κι είναι έτοιμος να κάνει κάθε επίδοξο κιθαρίστα να τα παρατήσει, στις 17 Ιουλίου, στην αθηναϊκή του εμφάνιση στο Κηποθέατρο Παπάγου. Στην προσπάθειά του αυτή τον συνοδεύουν ο Joey De Francesco στο jazz organ και ο Alphonse Mouzon στα drums…
 |
Πώς αποφάσισες να παίξεις με τον Joey και τον Alphonse;
Ήθελα να παίξω με τον Joey εδώ και πολύ καιρό. Αλλά ήθελα να έχω και τον Alphonse στα drums γιατί έχουμε τους ίδιους ακριβώς στόχους ως προς τη μουσική. Ο Alphonse μάλιστα παίζει κι ο ίδιος jazz organ κι έτσι καταλαβαίνει απόλυτα τι κάνει ο Joey.
Δεν είναι περίεργο να μην έχει μπάσο το τρίο; Δεν λείπουν οι χαμηλές συχνότητες;
Μου το ρωτούν πολύ συχνά αυτό. Δεν λείπουν καθόλου οι χαμηλές συχνότητες. Οι μπασογραμμές που δημιουργεί ο Joey είναι οι πιο δυναμικές τις οποίες μπορείς να συναντήσεις σήμερα σε ολόκληρη τη jazz σκηνή. Έχει μάθει πολλά από τον τρόπο που οργάνωναν τον ήχο τους ο Jimmy Smith και ο Groove Holmes. Οι γραμμές του είναι καθαρές και πρωτότυπες και μπορούν να μεταφέρουν το groove μέχρι το κέντρο του Σύμπαντος!
Θα ηχογραφήσετε κάτι με τον Alphonse και τον Joey;
Για την ώρα προσπαθούμε να αποφασίσουμε ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουμε. Μια σκέψη είναι να ηχογραφήσουμε κάθε βραδιά της ευρωπαϊκής μας περιοδείας και στη συνέχεια, όσοι παρακολούθησαν τα κοντσέρτα μας να λάβουν το cd της συναυλίας που παρίσταντο υπογεγραμμένο απ’ όλους μας. Είχαμε ηχογραφήσει τη συναυλία μας στο San Francisco αλλά ο Alphonse δεν πρόλαβε να τελειώσει το editing έτσι ώστε να μπορούμε να το διαθέσουμε στις συναυλίες μας.
Θα μπορούσες να παίζεις καθαρή jazz ή καθαρό rock ή καθαρή κλασική μουσική ακόμη. Όμως προτιμάς να αναμιγνύεις τα ιδιώματα, δημιουργώντας κάθε φορά ένα διαφορετικό υβρίδιο. Ποια ανάγκη σε ωθεί σ’ αυτό;
Μερικές φορές σκέφτομαι στενά jazzy κι άλλες φορές καθαρά rock, όμως ο τρόπος που παίζω κάνει αυτά τα στοιχεία να ανακατεύονται μεταξύ τους. Έχω καταλήξει στο ότι είναι καλύτερα να μη σκέφτομαι και απλώς να παίζω περιμένοντας να δω τι θα προκύψει στο τέλος. Επίσης, μ’ αρέσει να περνάω αποσπάσματα από κλασικά θέματα, ειδικά όταν χρησιμοποιώ ακουστική κιθάρα, αλλά αυτό γίνεται περισσότερο για να δείξω τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στη λόγια και την αυτοσχεδιαστική μουσική. Μια άλλη μου απασχόληση είναι να γράφω κλασικότροπες συνθέσεις για κιθάρα και ορχήστρα αλλά ακόμη και τότε αυτοσχεδιάζω στα μέρη της κιθάρας. Τελικά, σκέφτομαι ότι το πιο σημαντικό είναι να διατηρείς στενή σχέση με τη μουσικότητά σου, ανεξαρτήτως του ιδιώματος.
 |
Έχεις παίξει με δεκάδες μουσικούς στην πορεία σου. Θα ήθελες να ονομάσεις μερικούς που σε επηρέασαν πολύ;
Πραγματικά έχω παίξει με πολλούς μουσικούς και οι εμπειρίες τις οποίες έχω είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μου. Θυμάμαι που ήμουν ακόμη νέος όταν έπαιξα με τον Earl “Fatha” Hines στο Radio City της Νέας Υόρκης. Εκείνη η βραδιά επίσης με τον McLaughlin και τον De Lucia στο Royal Albert Hall ήταν εκπληκτική, αρχικά λόγω του χώρου αλλά και το κοντσέρτο πήγε μια χαρά. Νιώθω να έχω επηρεαστεί πολύ βαθιά από τον Charles Mingus, τον Sonny Rollins, τον Elvin Jones, τον Miles Davis, τον Chet Baker – για να αναφέρω μερικούς μόνο. Επίσης έχω περάσει πολύ καλά στα ντουέτα της δεκαετίας του 1970 με τον Philip Catherine. Ήμασταν ένα πολύ καλό κιθαριστικό ντουέτο.
Αν ήταν τώρα να ακούσεις τρεις από τους δίσκους που έχεις ηχογραφήσει, ποιους θα διάλεγες;
Το Memphis Underground του 1968 με τον Herbie Mann, το Tricycles που βγήκε κάπου στα 2005 με τον Mark Egan και τον Paul Wertico και το Earthquake At The Avalon, μια συλλογή η οποία κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια και ανάμεσα στους μουσικούς βρίσκεται κι ο γιος μου ο Julian, καθώς και ο Bernard Purdie στα drums. Επίσης, θα ήθελα να αναφέρω κι έναν τέταρτο δίσκο, λέγεται Cedars Of Avalon, έχει κυκλοφορήσει στη High Note και ανήκει στον μεγάλο Cedar Walton.
Ποιοι είναι οι νεότεροι κιθαρίστες που σου αρέσουν;
Μ’ αρέσει ο Kurt Rosenwinkel, ο Jonathan Kreisberg, ο Dave Stryker, ο Russel Malone, ο Fareed Haque και ο Sylvan Lue – για να αναφέρω λίγους μόνο.
Σχεδιάζεις κιθάρες, έτσι δεν είναι;
Στην πραγματικότητα, όχι ακριβώς. Έχω δουλέψει αρκετά πάνω στην κιθάρα η οποία φέρει το όνομά μου, μια κιθάρα της Cort αλλά δεν έχω κάνει την επιλογή του σχήματος ή του ξύλου. Περισσότερο έχω ασχοληθεί με την ταστιέρα και τον καβαλάρη, έτσι ώστε η κιθάρα να παίζει όσο το δυνατόν καλύτερα.
Τι να περιμένουμε από την εμφάνισή σας στις 17 Ιουλίου, στο Κηποθέατρο Παπάγου;
Με όλη τη μετριοφροσύνη, πρέπει να σου πω ότι το σόου θα είναι καλό. Θα παίξω με δύο από τους καλύτερους μουσικούς της σημερινής jazz σκηνής. Είμαστε πολύ δεμένοι και μας αρέσει πολύ αυτό που κάνουμε. Θα είναι συναρπαστικά!
