Ο δεύτερος δίσκος που κυκλοφορεί ο Joshua Tillman με το όνομα Father John Misty, δεν είναι απλά ένας πολύ καλός δίσκος. Δεν είναι ένας ακόμη από εκείνους που θα κατακτήσουν τις κορυφαίες θέσεις στις λίστες του Δεκεμβρίου με τα «καλύτερα της χρονιάς», ούτε το μουσικό του εκτόπισμα εξαντλείται σε μια αποτίμηση ρουτίνας.
Η κυκλοφορία αυτή σηματοδοτεί τα πλήρη αποκαλυπτήρια ενός πολύπλευρου ταλέντου. Ενός ταλέντου ερμηνευτικού, συνθετικού μα και στιχουργικού, που αστράφτει και ακτινοβολεί με έναν τρόπο που δεν συνέβη ποτέ στο παρελθόν: ούτε με την πρότερη σόλο δισκογραφία του Tillman κατά την προηγούμενη δεκαετία, ούτε με τη συμβολή του στα drums των Fleet Foxes, ούτε καν με τον –επίσης καλό– πρώτο του δίσκο υπό το όνομα Father John Misty.
Ο καλλιτέχνης παραδίδει εδώ μια σειρά από εκπληκτικά τραγούδια –με πλήρη συνείδηση της επιλογής της λέξης. Παραδίδει «τραγούδια» εμπλουτισμένα με όλα εκείνα τα συστατικά που χαρακτήριζαν τους δίσκους των σπουδαίων singers/songwriters της δεκαετίας του 1970∙ συνθέσεις στιβαρές, καθαρές μελωδίες, ερμηνείες παθιασμένες. Και, επιπλέον, τα ντύνει με απίθανες, γκραντιόζες ενορχηστρώσεις, οι οποίες απογειώνουν το αποτέλεσμα σε ύψη δυσθεώρητα.
Ακούστε για παράδειγμα τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου, ομώνυμου κομματιού και προσπαθήστε να ανακαλέσετε περιπτώσεις πρόσφατων δίσκων με τέτοιο ξεκίνημα. Κλείστε τα μάτια καθώς παίζει το εξαιρετικό "Bored In The USA" και νιώστε τη στόφα του «κλασικού» που κουβαλάει. Προσέξτε τη στιχουργική ευφυΐα που συνοδεύει την πυκνογραμμένη, ανθεμική μελωδία του "Holy Shit". Παρατηρήστε ακόμη τα περάσματα του Tillman από τη sunshine pop, τη soul και τα blues στο τέταρτο, πέμπτο και έκτο κομμάτι αντίστοιχα και θαυμάστε τον τρόπο με τον οποίον ενσωματώνει τις αναφορές αυτές στον ήχο του. Αφιερώστε μερικές ακροάσεις για να αποκωδικοποιήσετε τη δαιδαλώδη δομή του πληθωρικού "Strange Encounter" και θα σας αποκαλυφθεί ένα ακόμη κομψοτέχνημα. Και, βέβαια, μην παραλείψετε το υπέροχο κλείσιμο του δίσκου με το "I Went To The Store One Day": ένα φαινομενικά απλοϊκό, απογυμνωμένο folk κομμάτι, το οποίο αναδεικνύει την ικανότητα του καλλιτέχνη να σκαρφίζεται καταπληκτικές μελωδίες.
Ίσως δεν έχει νόημα να αναφερθούμε εκτενώς στις μοναδικές δύο αστοχίες του δίσκου, δηλαδή στο αδύναμο συνθετικά "The Ideal Husband" και στο κάπως άκυρο "True Affection" (το μοναδικό κομμάτι με ηλεκτρονικούς ήχους), αφού σε καμία περίπτωση δεν είναι από μόνα τους ικανά να αμαυρώσουν την εντυπωσιακή ποιότητα της όλης δουλειάς –στο τελευταίο, μάλιστα, οι ηλεκτρονικοί ήχοι δικαιολογούν την ύπαρξή τους αν προσέξει κανείς τους στίχους, οι οποίοι αναφέρονται στην αλλοίωση που επιφέρει η τεχνολογία στην εγγύτητα της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Εκεί που έχει όμως νόημα να εστιάσουμε, είναι στη μοναδική προσωπικότητα που ξεδιπλώνεται σε αυτόν τον σπάνιας ομορφιάς δίσκο, από κομμάτι σε κομμάτι. Ο Tillman μπορεί να συγκρατεί την τραγουδοποιία του βαθιά θεμελιωμένη στις ρίζες, ωστόσο σε επίπεδο έκφρασης αποτινάσσει κάθε ίχνος καθωσπρεπισμού που θα αναλογούσε σε οποιονδήποτε συμβατικό τροβαδούρο. Αμφιταλαντεύεται επιδέξια ανάμεσα σε έναν ακραίο ρομαντισμό και σ' ένα θράσος στα όρια του ξεδιάντροπου, καταλήγοντας στη διπολικότητα μιας περσόνας ελαφρώς επηρμένης, πλην όμως γεμάτης ευαισθησίες. Με ταπεραμέντο όλο σπιρτάδα και με φωνή κρυστάλλινα καθαρή, ξεστομίζει στίχους πνευματώδεις, γεμάτους σαρκασμό, αλλά και ειλικρίνεια.
Έτσι, ο Father John Misty επισφραγίζει τη μουσική του με εκείνο το βαρυσήμαντο προσωπικό αποτύπωμα που τόσο λείπει από τους σημερινούς καλλιτέχνες. Κάτι που αποτελεί τον βασικότερο ίσως λόγο για τον οποίον ο παρών δίσκος του αξιολάτρευτου αυτού γενειοφόρου θα αποτελέσει έναν από τους σπουδαιότερους που πρόκειται να ακούσουμε μέσα στο 2015.
